Lelie van die laagte. Helene de Kock

      “Nie naastenby nie,” sê Mia luiters terwyl sy begin om hulle twee se wasgoed op te vou.

      Karien stoot meteens haar boeke opsy. “Wat de joos laat jou tiek, Mia? Ek weet vir ’n feit jy was nog nooit eens verlief nie!”

      “Nee, ek was nie,” erken Mia. “Is ook nie van plan om gou verlief te raak nie.”

      “Dink jy jy sal dit so kan reël?” vra Karien stroopsoet en staan op om die ketel by hul wasbak vol water te maak. “Koffie?”

      “Asseblief. En ja, ’n mens kan dit reël. Altans, ek sal sélf besluit of ek verlief wil wees of nie.”

      “Sjoe … Dan het arme ou dokter Manie net op die verkeerde tyd opgedaag, of hoe?”

      “Beslis. Dis nie sy fout nie, maar dit bly ’n feit.”

      “Hm … so koel en klinies oor die liefde. ’n Mens sou nooit kon dink jy’s ’n predikant nie.”

      “Hoekom nie?”

      “Wel, predikante moet darem so af en toe wys dat hulle self iets kan voel, of hoe? Anders kan hulle mos nie raad gee of berading doen nie!”

      “ ’n Mens hoef nie te voel om te weet wat reg is nie.”

      “Nè?”

      “En staak jou sarkasme. Ek moet nog voorberei vir vanaand se katkisante, want hulle gaan weer slimmer as slim wees.”

      Hulle drink hul koffie in stilte. Net nou en dan sug Karien só diep en teatraal dat Mia later genoop voel om te vra wat skort.

      “Nie veel nie. Net dat ek ten minste weet hoe voel die heerlike floute van verliefdheid, want John is ’n bak … ek bedoel, ’n vreeslike nice ou. Al het my verliefderigheid nou al weer ’n bietjie oorgegaan. Anyway, soos ek jou ken, sal jy eers ’n jaar ná jou ontmoeting met meneer Reg snap dat dit hy is. En dan sal jy hom eers aan katkisasie onderwerp.”

      “Karien …” begin Mia, maar kry tog lag toe sy die guitigheid in haar suster se blou oë sien. “Hoe kan ons so eenders lyk en tog so ánders wees?”

      “Eenders lyk? Ba! Jy is ’n volle agt jaar ouer as ek en die jare wýs, ousus! Moet ook nie dink omdat ons taamlik blond is en albei seeblou ogies het dat ons ewe dom is nie, hoor!”

      Mia se lughartigheid verdamp byna dadelik. “Ek weet,” sug sy moedeloos. “Ek is die een wat dom is. En jy laat my boonop middeljarig klink. Skaam jou!”

      Tot haar verbasing sit Karien haar koppie neer en kom staan by haar waar sy by die lessenaar sit en werk. Sy gee haar skouers ’n ligte drukkie. “Weet jy wat, Mia? Jy is die mees onbaatsugtige mens wat ek ken.”

      “Onbaatsugtig?” proes Mia.

      “Jy kan maar spot, ek dink regtig so. En my pelle dink almal jy is vreeslik mooi. Hulle swoon só oor jou lyf en jou blondheid, dis om van naar te word. Hulle sê jy’s nou die één dominee wat sowel waardig as with-it is. Dié dat John gesê het hy gaan vir sy wynboer-oom van jou vertel.”

      “Spaar my dit!” reageer Mia dadelik, maar sy vat Karien se hande op haar skouers vas.

      “Sy naam is Karel de la Harpe,” sing Karien ietwat onmelodieus naby haar oor. “Dis so ’n Káápse, so ’n romántiese naam …”

      “Regtig, sus,” keer Mia benoud, “ek soek nie man nie. Jy en daai John bly uit my sake uit, gehoor?”

      Karien lag net, loop haal haar swemkostuum uit die kas en rol dit in ’n handdoek op. “Ek gaan nou eers lyf natmaak. Hierdie hitte maak my gedaan. Nie ’n woord uit die sielkunde-handboek wou vanmiddag by my kop in nie.”

      “Omdat dit so vol muisneste is,” glimlag Mia. “En dit namens ander mense. Sê my eers … Jy klink nie té verpletter om John hier agter te laat nie?”

      Karien knyp die opgerolde handdoek onder haar arm vas, en haar kop sak skeef. “Weet nie … Miskien kom hy agterna. Maar hy kyk nog te veel rond, dink ek. Enne … ek dink ek moet hom kans gee om vry te voel.”

      “Maar hy’s dan kwansuis verlief op jou?”

      “Dit keer hom nie om te kyk nie, ousus! Word tog wakker en sién die wêreld.”

      “Nee,” lag Mia opeens, “ek preek daarteen!”

      “Hm, behou die goeie,” sê Karien toe sy uitgaan, “maar genade tog, beproef darem ook iets!”

      “Kan nie wen nie,” sug Mia net toe sy uit is. Maar sy dink weer dat Karien soms besonder volwasse is vir so ’n jong meisie. En toe haar gedagtes eers begin karring, sukkel sy om aan die werk te kom. Die trek Stellenbosch toe lê soos ’n blou berg voor haar. Blou vir haar gemoedstemming, berg vir die moeilikheidsgraad. Want sy voel nie goed daaroor nie en sy wéét sommer dit gaan probleme meebring.

      Wat, byvoorbeeld, sal Leona se houding wees as sy nie ’n werk kry nie? En dis juis nou so moeilik om iewers werk te kry. Sowaar, sy gaan hou sommer skool. En gee wát? spot haar gedagtes. Grieks of Hebreeus? Etiek, dalk?

      Toe sy eindelik klaar is met haar voorbereiding vir die katkisasieklas, kom Karien uitasem binne. “Manie was hier. Ek het gesê jy’s te besig vir ’n vryery.”

      “Jy het nie … Sowaar?”

      “Njannies. Wou jy hom dan gesien het?”

      “Nee! Ag regtig, Karien, ek wil hom nie hê nie, en ek het dit so mooi moontlik vir hom probeer sê.”

      “Ek weet. Daarom het ek vir hom ’n storie vertel.”

      “Watse storie?”

      “Wel …” Karien strek haar lui op haar bed uit en loer van onder haar deurmekaar kuif na Mia. “Ek het vir hom gesê dis eintlik vertroulik, maar jy gaan om jou lewensmaat te ontmoet.”

      “Wát?!”

      “Ja. Dis ’n man oor wie jy nog altyd gedroom het, en nou is die geleentheid daar.”

      Mia se wange voel koorswarm. “Jy … Maar dis mos ’n leuen!”

      “Agge nee, wat,” sê Karien met ’n klein gebaartjie. “Dis dalk nog profetiese woorde. Jy droom tog seker af en toe … enne … Stellenbosch is sekerlik vol moontlikhede. Jy ontmoet hom dalk nog regtig!”

      Mia gooi haar hande in die lug, gryp haar boeke en loop liewer.

      2

      Tom Muller kom by die agterdeur uit en strek sy lang arms bo sy kop. Gewaar sy ma waar sy rustig sit en perskes skil op die breë stoep van die plaashuis. Dis vir die groot inlê, weet hy. Die boepens bottels in die koel spens gaan binnekort vol appelkose en perskes en konfyte wees. So gaan dit elke somer hier op Grootvlei, die versengende Karoohitte ten spyt. Vandat hy kan onthou, sit sy ma Desembers op daardie riempiestoel op hierdie stoep en dink die jaar se gedagtes bymekaar.

      “Hallo, Ma,” groet hy verteder, sy oë op haar vingers wat so behendig skil.

      “Lekker gerus?” vra Sara Muller op haar bedaarde manier.

      “Baie lekker, dankie. Die Grieks het ook bietjie gerus. Ek het netnou liefs hermeneutiek getakel.”

      “Mooi. Weet jy, ek dink nou so … Ek is tog spyt dat prof Leona nie hierdie jaar vir ’n wekie of wat saamgekom het plaas toe nie. Ek gesels darem so lekker met haar.”

      “Ek weet. Dis omdat julle amper ewe oud is. Dieselfde kwinte en kwale,” terg Tom ’n bietjie.

      Sy klik met haar tong. “Is g’n … Ek en Leona is twee eenderse siele.”

      “Regtig?” vra Tom ietwat verstom. Só het hy dit nog nooit gesien nie. Wel opgemerk dat prof Leona haar na sy ma se geite kan skik. Sy kan eindeloos saam met Sara en Fien gesels oor perskes inlê, vyekonfyt kook en les bes, borduurwerk. Hy het hom daaroor verstom dat sy streng Grieks-professor, wat