Schalkie van Wyk Keur 9. Schalkie van Wyk

“Ek het net gewonder wat jy met die tweeling gaan doen as jy die dag besluit om te trou.”

      “Sal ek hulle weeshuis toe stuur?” vra sy met skielike vyandigheid.

      “Ek weet jy sal nie, maar jy het tog gesien wat nou gebeur het. Anton en Magda was bereid om hulle groot te maak, maar ná nouliks drie maande het Magda besef sy gaan binnekort ma word, en wat gebeur? Anton besluit die tweeling moet elders ’n heenkome vind. Glo jy as jy die dag trou, sal dit nie ook gebeur nie?” vra hy.

      “Magda is ’n vrou van sewe-en-dertig, daarom is dit vanselfsprekend dat sy baie rus en kalmte nodig het. Hoe kan jy haar en Anton verkwalik as hulle net probeer om die kindjie wat hulle al so lank wil hê al die kanse te gun om wel gebore te word?” vra sy driftig.

      “Maak ons rusie?” Tertius glimlag terwyl hy sy hande uitsteek en haar liggies om haar boarm vashou. “Ek verkwalik niemand nie, Sanet. Ek was net so verlig en dankbaar soos jy toe Anton en Magda ná die motorongeluk waarin die tweeling se ouers dood is, aangebied het om die kinders groot te maak. Wat ek eintlik wil sê, is as jy ooit voel die seuntjies het ’n pa nodig, kan jy my laat weet as jy meen dat ek in die rol van ’n goeie stiefpa sal pas.”

      Sanet verstyf onder sy aanraking. Sy wil liewer glo dat hy haar terg.

      “Dankie,” antwoord sy ligweg. “Ek sal die saak met Gerrie en Peet bespreek en as hulle meen jy is die regte stiefpa vir hulle, stuur ek hulle hierheen.”

      “En jy kom saam?” vra hy en sy oë lag nog.

      “As ek ’n vriend nodig het, sal ek terugkom,” beloof sy, maar sy kyk nie na hom nie, want sy is bang dat hy meer van haar sal eis. Sy kriewel onder sy aanraking en kyk op haar polshorlosie. “Ek het te lank gedraai. Ek het Magda beloof ek kom help met die aandete.”

      Hy hou haar stywer vas. “Jy gaan my nie saamnooi nie? Dit is Nuwejaarsdag en ’n gesellige aandjie …”

      “Jy het slaap nodig, want gisteraand was gesellig genoeg,” val sy hom in die rede en glimlag om te vergoed omdat sy nie aan sy versoek kan voldoen nie. “Ons gaan almal vroeg slaap, want ek wil voor sonop Kaap toe vertrek. Tot siens, Tertius.”

      Dis asof haar groet hom laat skrik. Dan neem hy haar liggies onder die elmboog en vergesel haar na die voordeur van sy woonstel.

      “Moenie saamkom na die hysbak toe nie,” pleit sy wanneer hulle die voordeur bereik. Sy kyk op na hom en voel ’n pynsteek in haar keel. Sy wil huil, maar haar snikke sit in haar keel vas en haar oë bly droog ondanks die trane wat agter haar ooglede brand.

      Sy durf nie huil nie, maan sy haarself, want as sy toelaat dat haar trane wen, sal Tertius haar in sy arms neem en haar van sy liefde vir haar vertel. Tertius het haar lief – sy weet dit en vrees dit. Sy het ’n plig teenoor haar oudste broer, Gerhard, se weesseuntjies, maar haar grootste motivering om êrens in die vreemde ’n nuwe lewe te begin, is Tertius se ontwakende liefde vir haar.

      Sy mag nooit weer liefhê nie, want liefde bring pyn, onthou sy en glimlag wrang. Sy het ’n vlugteling van liefde geword, want liefde laat haar wegvlug van die enigste vriend wat sy die afgelope vier jaar gehad het.

      “Eendag kom ek jou haal,” sê Tertius en hy buk en soen haar op haar lippe. Hy laat haar nie toe om op sy woorde te reageer nie, maar maak die voordeur oop, stoot haar na buite en trek die deur toe voordat sy na hom kan omdraai.

      “Tot siens, Tertius,” fluister sy. Haar vingers streel liefkosend oor die ligblou oppervlak van die deur, asof sy hom aanraak. ’n Traan val op haar uitgestrekte arm. Sy frons en vlug na die werklikheid van haar motor wat in die straat op haar wag.

      Sanet probeer haar doof hou vir die luide geraas van negejarige tweelingseuns op die agterste sitplek van haar motor.

      Anton en haar suster, Magda, verdien medaljes vir hul selfbeheersing om drie maande lank oorlede Gerhard en Hermien se kinders op te pas sonder om hulle fisieke leed aan te doen of self in ’n senukliniek te beland, dink sy grimmig.

      “Gerrie? Gerrie! Gerrie …!” skree Sanet om haarself hoorbaar te maak.

      “Gompie, maar jy kan darem skree, Sanet! Is jy nie bang ons oortromme bars nie?” vra Peet onthuts en gluur Sanet aan.

      Sanet kyk na die beeld van die donkerkopseuntjie met die groen oë – die ewebeeld van haar oudste broer – en haar frons word deur ’n gevoel van opstuwende hartseer uitgewis.

      Sy was nog op skool toe die tweeling gebore is, maar was oud genoeg om Gerhard en Hermien se stralende vreugde te deel. Gerhard, destyds ’n senior lektor wat so pas sy professoraat aanvaar het, het van sy eie prestasies vergeet en saam met Hermien ge-oe en ge-a oor die wonder van hulle tweelingseuns, ure lank met hulle gespeel en daarop aangedring dat hy sover moontlik help om die twee seuns te bad en te voed.

      Sy liefde vir die seuns het met die verloop van tyd net toegeneem, veral toe dit blyk dat ’n dogtertjie, waaroor hy en Hermien graag gesels het, net ’n droom sou bly. En toe, ’n bietjie meer as drie maande gelede, het ’n voorband van sy motor gebars juis toe hy ’n brug nader. Hy is op slag dood en Hermien het gesterf voordat die ambulans sy bestemming bereik het.

      “Tannie Magda sê dis lelik om op kinders te skree … veral arme weeskinders,” roep Gerrie se skril stemmetjie haar terug tot die hede.

      “Hoe het Magda julle stil gekry?” vra Sanet met ’n glimlaggie.

      “Tannie Magda,” help Gerrie haar reg. “Hoekom moet ons haar ‘tannie’ noem, as jy sommer vir haar Magda sê?”

      “Omdat sy my suster is, soos julle pa my broer was. Ek is heelwat jonger as Magda, daarom het julle my nooit ‘tannie’ genoem nie,” verduidelik Sanet. Sy is dankbaar om vrae te beantwoord in plaas van om na hul nabootsings van musiekinstrumente te luister.

      “Nou is jy ons ma, nè, Sanet?” vra Peet nuuskierig.

      “Moenie laf wees nie, man, Peet,” argumenteer Gerrie vies. “Ons ma is dood, daarom is sy ons stiefma. En ons stokou oom Lukas is ons stiefpa. Sanet, jy kan mos nie met oom Lukas trou nie, of kan jy?”

      “Beslis nie,” antwoord Sanet geamuseerd.

      “Dalk moet jy maar, want toe tant Dassie laas by ons gekuier het, het sy gesê jy is nou klaar ’n oujongnooi. Tant Dassie het gesê sy sal graag vir jou ’n man wil soek, maar nugter weet waar ’n mens vandag nog ’n deugsame man sal kan kry, want die hele ou spul is deugniete,” vertel Gerrie gretig.

      “Bly nou stil, Gerrie, anders kry ek weer nie kans om iets te sê nie,” betig Peet hom. “Onthou jy wat oom Anton gesê het? Jy is my tweelingbroer en ons …”

      “Aag, man, ons praat nou oor Sanet,” val Gerrie hom ongeduldig in die rede. “Tannie Magda het gesê jy het ’n man, maar jy wil nie met hom trou nie. Is dit waar, Sanet?”

      “Nee, Gerrie. Ek en Tertius is goeie vriende …” begin Sanet, maar Peet val haar in die rede:

      “Tertius! Ja, dis sy naam. Ek onthou net altyd dit klink soos tertjies, al ken ek hom al vandat ek klein was, want hy het baie by Pappa kom kuier. Gaan jy met hom trou, Sanet?”

      “Nee, Peet, ek gaan met niemand trou nie. Ek gaan saam met julle by oom Lukas woon en vir julle drie mansmense sorg,” antwoord Sanet met valse opgewektheid. Is dít wat sy van die lewe verlang? Om haar bejaarde oom en haar twee nefies te versorg? Sal sy nie wyser wees as sy net hier omdraai en terugry na Johannesburg en Tertius nie?

      Dit was Gerhard wat haar vier jaar gelede na Tertius toe gebring het. Tertius het haar verhaal geken, maar tot vandag toe het hy nog nooit daarna verwys of haar daaroor uitgevra nie.

      Daardie eerste dag op kantoor het Tertius haar hand geskud en dit toe in albei syne vasgehou. “Ek wil jou vriend wees, Sanet, want Gerhard is ’n goeie vriend. Dink jy jy het ’n goeie vriend nodig?” het Tertius gevra.

      “Net ’n goeie vriend?” het sy eers met vrees in haar gevra.

      “Net ’n goeie vriend,” het