Ena Murray Omnibus 33. Ena Murray

die verskillende skole waarin hy in die loop van ’n paar jaar was, het hy ook van Jesus gehoor. Maar elke keer wat hy daardie naam gehoor het, het hy ophou dink. Want dit het hom aan sy ma herinner … en hy wou van haar vergeet. Hy wou vergeet dat hy ooit so ’n mens geken het. Hy het Jesus met sy ma verbind en met nie een van die twee wou hy iets te doen gehad het nie.

      Ná die verbeterskool was die tronk sy voorland. Ook daar wou hulle hom met ’n Jesus-storie beïnvloed. Maar hy was net nie vatbaar nie. Die dag toe hy ontslaan is, het die kapelaan ’n adres in sy hand gedruk. Die man het dit goed bedoel. Hy het sy ma opgespoor terwyl hy in die tronk was, en hy onthou sy woorde daardie dag: “Vegter, gaan soek jou ma by hierdie adres. Ek weet nie waaroor dit gaan nie, maar sy het gesê jy moet dadelik met haar in verbinding tree sodra jy uit die tronk kom. Dis van die uiterste belang. Dit het met jou en jou suster en jul toekoms te doen.”

      Hy was nie van plan om te gaan nie. Maar hy het ook nie die adres weggegooi nie. Op ’n dag het hy besluit om tog te gaan. Maar Ma was nie daar nie. Volgens die buurvrou was sy in die hospitaal. ’n Paar dae later het hy ’n draai by die hospitaal gaan maak … en haar sterwend aangetref. Sy het begin praat, maar kon haar storie nie voltooi nie. Wat sy wel vertel het, het hom heeltemal koud gelaat. Hy het dit vergeet toe hy by die deur uitstap. Tot een aand toe ’n vreemdeling navraag doen oor ene Sean Hammond …

      “Vegter, ek praat met jou! What’s up, pal? Wat yl jy so oor Jesus? Is jy op ’n trip?”

      “Nee. Ek het weke laas dwelms gebruik.”

      “Dan wil jy óf by die hippies aansluit, óf by die duiwelaanbidders. Hulle sukkel so met Jesus. Die hippies glo mos Hy was die eerste en grootste hippie nóg. En die duiwelaanbidders spot heeldag met Hom.”

      “Nee. Nee, ek wil nie by een van hulle aansluit nie.” Hy sug diep, val terug op sy bed maak sy seer oë toe. “Ek sou maar net graag meer wou weet van hierdie Jesus … wie en wat Hy nou eintlik is …”

      6

      Die groepie mense wat die hawe nader, is nie onbekendes vir die hawepersoneel nie. Hulle gaan vannag baie werk hê, want die dokke lê vol. Skepe van oral oor lê vanaand aaneengeryg.

      Die dokwerkers wat die groepie dophou, wonder by hulself hoe so ’n paar mense kans sien om teen so ’n oormag te veg. Die hawewerkers wat hulle so gereeld sien kom en gaan, het nie net die grootste respek vir hierdie mense nie, maar weet ook nie altyd wat om van hulle te dink nie. Want ’n mens se gesonde verstand vertel jou – veral as jy al jare lank in die dokke werk en presies weet wat agter die drywende staalrompe aangaan – dat hulle ’n verlore stryd voer. Hoe kan hulle een oomblik dink om net met ’n Bybel in die hand geharde hawemeisies tot ander insigte te bring? En tog …

      Van die bekende gesigte het al verdwyn. Dit gebeur nie elke dag nie, maar daar het al meisies saam met so ’n groepie van die skepe afgekom. Van hulle het na ’n rukkie weer teruggekeer … maar sommige het nooit weer die hawe opgesoek nie.

      Die oormag is so groot. Maar hierdie mense word nie ontmoedig nie. Getrou kom hulle elke keer weer met die Bybel in die hand aangestap – soos vanmiddag.

      Dis vir ’n meisie tans wettig om haar “eie man” op ’n boot te hê en by hom te bly. Vóór die nuwe afkondiging het die polisie soms tot honderd-en-vyftig meisies per keer toegesluit. Die kapteins op die skepe se oë het oopgegaan vir die nood onder die meisies.

      Die groepie stap eerste na ’n Japannese boot. Die vorige keer toe dit in die hawe vasgeanker gelê het, het die kaptein self die groep genader. Elske onthou hoe sy daardie middag na die Japannese kaptein staan en luister het … en die trane nie kon keer nie.

      “Julle moet iets vir hierdie meisies doen. Hulle word vernietig,” was sy woorde. Elske het geweet hy praat van háár land se meisies. Die name op haar lysie het getuig wat die herkoms van dié meisies is. Elke ras in die land is onder hulle verteenwoordig: bruin, swart, wit.

      Ook vanaand is die eerste meisie wat hulle in ’n kajuit raakloop Afrikaans en kom uit die hart van die platteland. Elise het nie grootgeword in ’n stad nie, maar in die ruim platteland op ’n plaas waar haar pa die bestuurder was. As dogtertjie, onthou sy, het sy saam met haar pa te perd veld toe gegaan. Sy onthou die hanslammetjie wat sy by die eienaar van die plaas gekry het, hoe haar pa ’n diaken in die kerk was en haar ma in die kerkkoor gesing het. En sy onthou haar valletjiesrok vir Sondae, die blou strikke in die blonde hare.

      “Wat soek jy dan hier, Elise? Hiér op ’n boot … tussen die Japannese matrose?” Daar kom geen antwoord nie en Elske moet veg teen die trane.

      “Elise …” Deernisvol tel sy ’n slap hand op. “Hoe het jy dan so ’n ver pad van ’n Karooplaas tot op ’n Japannese boot in Kaapstad se hawe gekom?”

      Die verduideliking kom sukkelend uit, met flitse van ongeërgdheid in Elise se oë, asof sy die toehoorder goed wil laat verstaan dat sy maar net die feite gee … Dit skeel haar nie regtig dat sy op ’n Karooplaas begin en nou onder die mans van ’n vreemde nasie verval het nie.

      “O, daar was probleme tussen my pa en ma en ek en my ma het Kaap toe gekom. Ma het gaan werk en … wel, ons het mekaar min gesien. Nie dat ek my ma daaroor verwyt nie, hoor? Sy moes gaan werk en saans … wel, sy was nog jonk. Ek het haar nie verkwalik dat sy die meeste aande uitgegaan het nie. Sy kon haar lewe lei soos sy wou en ek myne soos ek wou. Ek is saam met my maats nagklubs toe en … o, wel, dinge het net vererger en … toe’t ek hier beland en … hier is ek.”

      Elske is sonder haar terug. Die pragtige meisie wou liewer tussen die matrose agterbly. En sy het haar rede gegee:

      “Jy praat nou van Jesus en dat my lewe kan verander … Daar was ’n tyd dat ek baie met Hom te doen gehad het. Ek het jou vertel dat my pa ’n diaken was en my ma in die kerkkoor gesing het. Elke Sondag was ons in die kerk; ek in die Sondagskool. Ek het ’n Kinderbybel gehad waaruit ek nogal graag gelees het. En toe … wat gebeur? My ouers, goeie Christene, skei. Ma sê dis Pa se skuld. Pa sê dis Ma se skuld. Maar intussen … wat word van my en Jesus?”

      Elske moes hulpsoekend opkyk na haar groepleier. Hierdie ding was te groot vir haar, want sy het skielik in haar eie, jong hart ’n tikkie opstand ontdek. Dieselfde vraag as dié op die lippe van die hawemeisie het swaar in haar gelê: Wat word van Jesus?

      Toe hulle by die kajuit uitstap, was daar ’n hartseer so groot en wyd soos die Karoovlaktes in Elske. Ek moet ’n meisie soos ek hier agterlaat as ’n speelbal, het sy gedink. Sy wou terugdraai, Elise aan die skouers gaan gryp en uitroep: In die naam van Jesus, besin!

      Maar Elise wou nie saamkom nie. Daar was nie meer omdraaikans nie, het sy gesê.

      Die groepie was stil toe hulle daardie aand teruggaan na die koffiehuis. Dit was ’n aand van mislukking en diepe teleurstelling. Hulle kon nie een van die hawemeisies oortuig om die sedelose lewe vaarwel te roep en saam met hulle te kom nie.

      Die ervare groepleier se hart het ewe veel vir sy groepie jong mense gepyn as vir die meisies wat hy agterlaat. Dis net ’n ware Christenkind wat die moed kry om ná so ’n aand weer te probeer. Maar vanaand is hulle moedeloos. Wanneer hulle in die gebedskamer bymekaarkom, sal hulle opnuut hul diepe afhanklikheid bely. En hul Hoofleier sal hulle weer met nuwe moed en begeestering vir hierdie taak besiel.

      “Kan ’n mens ’n stadium bereik wanneer jy nie meer kan omdraai nie?” wou een weet en die antwoord het dadelik met vaste sekerheid gekom:

      “Nee, Kobus. By Jesus bestaan daar nie so iets nie. Die genade van God ken nie ’n keerpunt nie. Hou net daaraan vas. As jy dit nie glo nie, sal jy nie met hierdie werk kan voortgaan nie.”

      Dit was stil totdat hulle in die kombi geklim het en deur die hawehekke gaan.

      “Sy is twintig. So oud soos ek.”

      Niemand het iets daarop te sê nie.

      “Sy is ’n Afrikaanse meisie … soos ek.”

      “Ja, Elske.”

      “Maar hoe begin dit? Waar en wanneer het