Katryn van die klipdassies. Maretha Maartens

is.

      In die middel van Brian se toesprakie het my ma se selfoon gelui, uitdagend, natuurlik. Voor die aanvang van die drama rondom LeanRLeanest se verslankingsprodukte, moes haar persoonlike assistent gereeld vir haar interessante luitone van die internet aflaai. Queen se “I want it all” is ’n nalatenskap uit daardie tyd. Ma het haar persoonlike assistent verloor, maar die luitoon behou.

      Dit was eintlik so tragies om te sien: Ma het bang geword vir haar eie selfoon. Dis asof sy dag en nag oproepe van oor die hele wêreld verwag, almal dreigemente of kennisgewings van dagvaardings.

      “Dié tyd van die nag?” het Ma gefrons. Sy het die Freddie Mercury-klingel met ’n beweging van haar beringde vinger stilgemaak en die plat foontjie teen haar oor gedruk. “Eggert?”

      Ek het haar hoor sug.

      Arme Ma. Brian het sy kop meewarig agter haar rug geskud en sy oë gerol. Senuweewrak, het hy lyftaal gepraat.

      “Ons is nog in vleuel C,” het Ma vir Pa gesê. “Ons dra net die sakke uit, dan sluit ek toe. Hoekom skink jy nie vir jou ’n tot whisky nie?”

      Pa het iets gesê, want sy het skielik erg gefrons. “Wát?”

      Sy het in die rigting van die buitedeur geloop en sag gepraat: “Dis die hele voorraad van die vyf en twintigste en die nege en twintigste, Eggert. Jy weet dit het nog nie geskuif nie. En oor ’n paar uur is die ondersoek-beampte hier en –”

      Pa moes haar in die rede geval het met iets wat sy nie verwag het nie, want sy het haar kop skeef gedraai en met ’n diep keep tussen haar oë op een plek bly staan.

      “Wát?” het sy weer gesê. “Kyk, Eggert, moenie vannag met daardie storie by my kom nie. Ek is moeg, doodmoeg. Jy is maar net oorspanne.”

      Pa het bly terugpraat.

      “Ek sal kom luister as ek toegesluit het,” het Ma gesê en haar selfoon toegeklap. Dit was duidelik dat sy die gesprek summier beëindig het.

      “Wat is dit met Pa?” het Bert gevra.

      “Hy voel nie lekker nie,” het Ma kortaf gesê.

      “Wie van ons voel lekker?” het Bert gesê. Hy het die vullissak met platgetrapte kapsules toegeknoop en dit op die hoop sakke teen die binnemuur by die deur gegooi. “Maar nou ja, by LeanRLeanest is –”

      “Kom ons kry die sakke in die trollies en kom almal in die bed,” het Brian ’n volgende botsing probeer afweer. “Gee hier, Katryn. Jy cope nie.”

      “Ek gaan maar op na Pa toe,” het Ma dof gesê. “Sluit die veiligheidsdeur en skakel die ligte almal af.”

      Ek weet nie waarom nie, maar ek het skielik geweet Pa het nie om dowe neute gebel nie. Ek het Ma agternagekyk en intuïtief geweet daar lê ’n slapelose nag vir haar voor. Nóg een.

      2

      Ek het op die kant van die dubbelbed gesit en ek kon my kop op ’n blok sit dat selfs my nagklere na vars hoodia ruik: effens bitter, effens komkommeragtig. En na ’n duisternis ander kruie wat op die niere inwerk. Die LeanRLeanest-kapsules se kenmerkende reuk was die hele kamer vol.

      Ek het tam opgestaan en die venstertjie aan die westekant van die woonstel ook gaan oopmaak. In die badkamer het Brian met mening gestort en ek het geweet hoekom.

      Miskien was ek net baie moeg, of dalk het iets wat met moegheid niks te make gehad het nie, daardie aand in my uitmekaargeval.

      “Ek gaan nou slaap!” het ek geroep en met ’n trampolienwip plat op my rug op die bed neergebons.

      Die gedruis van die water uit die stortkrane het verstil. Brian het my deur die badkamerdeur en die gedruis gehoor.

      “Ek stort dan!” het hy verwytend geroep.

      “Stort so lank jy wil,” het ek teruggeroep. “Lekker slaap!”

      Die badkamerdeur het oopgevlieg; Brian het met die groot wit badhanddoek om sy lyf in die deur gestaan, muurspieël, wasbakkrane en alles agter hom in ’n stoomwolk gehul.

      “Wat is dit nou, Katryn?” het hy gevra.

      “Jy bedoel: hoe laat is dit nou, Katryn?” het ek gesê. “Toe ek laas gekyk het, was dit drie minute oor twee in die oggend.”

      Hy het ’n paar oomblikke lank stilgebly, asof hy sy volgende vraag formuleer. Asemwegslaan oorspronklik was dit toe nie. “Ek vra: wat is dit nou, Katryn?”

      “Jy bedoel: hoe vóél jy nou, Katryn?” het ek moedswillig gebly. “As dit is wat jy as sensitiewe man bedoel het: ek voel geskud, dankie. Gerattle. Ek vermoed dis maar soos die meeste jong mense voel wanneer hulle sien hoe alles wat hulle ouers opgebou het, tot niet gaan.”

      Hy het langs my op die bed kom sit en geurig van seep en warm water oor my geleun. “Vergeet nou ’n bietjie van al die probleme hier op Müllerhof,” het hy sag gesê. “Dís wat my pla: alles wat hier aangaan, verander jou ook.”

      Ek het sy klam lyf weggestoot en hy het die gebaar as ons ou speletjie gelees.

      “Dis beter!” het hy geglimlag. “Ons is jonk, Katryn. Ek weet dis erg, ek kan sien wat aangaan, maar jy kan ook net sóveel dra. Ons – ek en jy – moet aangaan met ons lewe.” Hy het na die handdoek om sy lyf gevat-vat en my half orent getrek. “Gaan borsel gou jou tande, toe?”

      Ek het my teruggegooi op die bed en omgewip, weg van hom af. “Ek speel nie, Brian. Ek het op die oomblik twee dinge nodig en ek weet self nie watter een ek die nodigste het nie. Ek moet slaap en ek moet dink.”

      Hy het doodstil agter my op die rand van die bed gesit, waarskynlik taamlik versteen. Toe begin hy met sy vingerpunte op die matras tik en word hy die woordelose Brian vir wie ek soms bang is.

      Trommel-trommel, tik-tik.

      Trommel-tik-tik-trommel.

      Tik-tik trommeltrommel.

      Tik tik tik tik trommel.

      Brian, weet ek lankal, is besonder musikaal. Hy komponeer woede-, ongedulds- en dreigwysies met die vingerpunte van een hand.

      “Moenie vir my kwaad wees nie,” het ek senuagtig op sy vingergetrommel gereageer. “Ek is net so áf, Brian. So verskriklik depressief.”

      “Sê dit maar,” het hy sag gesê. “Ek sou ook so gevoel het.”

      Hy het byna gewigloos oor my gerol, in my oë gekyk en my in sy arms geneem. “Ek is so lief vir jou, Katryn. Glo dit tog.”

      Maar teen drie-uur daardie oggend, toe hy lankal arms onder die kop langs my slaap, het ek dof gedink: Is dít hoe liefde werk? Is dit al?

      En vir ’n paar oomblikke het ek om besonder selfsugtige redes gewens ek was ’n Christen soos Ouma wat in ’n nag soos dié op die voorskrifte van die Bybel kon terugval. Soos my vriendin Charlotte wat al van ons vroegste hoërskooljare af presies geweet het waar om die streep te trek.

      “Julle moes interessante kinderjare gehad het,” het die gesoute joernalis van KOP tydens die 2007-onderhoud ’n paar nuwe wetenswaardighede uit my en Bert probeer trek. Ons het onder die wisteria-prieel links van die swembad gesit, elkeen met ’n lang glas vrugtesap met ys. In haar sonnige kamer aan die noordekant van die huis het Ouma na Radiokansel geluister; deur die dik mure kon ek die naam “Jesus” telkens hoor opklink.

      Oorkant ons, aan die ander kant van die swembad, het Josué, ons Portugese koerier-cum-swaarvoertuigbestuurder en Elias, die tuinman, Ma se wit Iceberg-rose teen plantluise loop en spuit. Ma het vierhonderd en twintig roosbome aan daardie kant van die swembad. Rose is haar passie: sy sorg dat daar altyd in die see van rose gewerk word, sodat sy elke jaar maande lank groot vase vol rose oral in die huis kan hê. Soms neem sy selfs rose pakaanleg toe, waar sy hulle dan op strategiese plekke tussen die sirkelvormige pakstasies in die groot emmers plaas waarin die pille en kapsules van China af by ons aankom.

      “Het ons interessante