In ruil vir my hart. Annie Mouton

in die seisoen sou ek nie die reëls so kon buig nie.”

      “… dat die moontlikheid bestaan dat mejuffrou Britz dalk nie uit vrye wil haar huis verlaat het nie. Die moontlikheid dat sy êrens aangehou word, word…” koggel die stem oor die televisie.

      “Aag, hulle soek verniet na daardie vroumens!” val die tante die uitsending in die rede. “Ek sê gisteraand vir my Japie: ek sweer sy het alles beplan. Sy’t natuurlik haar ryk pa en sy terte van kant laat maak, en teen dié tyd sit sy en haar lover lekker op ’n tropiese eiland en suig aan lang drankies deur gekrulde strooitjies. Sy sal mos nie so stupid wees om hier rond te flenter nie. Almal sal haar herken. En om te dink ek het altoos gedink sy is nie soos die ander nie. Sy was altyd so stil en op haar plek aan haar pa se sy … hulle was nooit in die limelight oor hulle affairs en sulke dinge nie. Wys jou nou net, die rykes bly maar almal eners. Ek lees in gister se Tydgenoot sy was haar lewe lank in koshuise en privaat skole. Dis by daai plekke waar die kinders sulke gruwelike dinge leer en –”

      “Verskoon my, asseblief? Ek wil net skakel en ons kos bestel. Tot siens en baie dankie,” groet sy en kan nie gou genoeg in die kombi kom nie.

      Sy sal hier moet wegkom – ver weg. En sy sal moet wegbly van die hoofroetes af.

      Skielik wens sy met ’n intense verlange dat daar iemand naby was met wie sy haar kommer en angs kon deel. Iemand wat koelkop sal bly en die regte dinge sal doen. ’n Man wat nie sal skrik as iemand “Ba!” sê nie.

      Iemand op wie se skoot sy nou sou kon klim, in sy arms kon kruip en haar oë toemaak totdat alles verby is …

      Terwyl sy by die verkeerslig staan en wag, kom die beeld van ’n swartkopman met die blouste blou oë ongevraag by haar op. Sy vat aan haar ken waar sy vingers vir ’n oomblik gerus het.

      Sonja skud haar kop en konsentreer onnodig hard om die kombi onder die groot boom voor die supermark te parkeer. Sy sal die wegneempiekniek gaan oplaai sodra sy die hondekos en ’n padkaart gekoop het. Dalk moet sy maar belê in ’n goeie koelkis en die kos sommer direk daarin laat verpak. As hulle van daardie tipe het wat by die sigaretaansteker van die motor inprop, kan sy vandag ’n groot voorraad kos en drinkgoed koop. Dan sal dit vir ’n hele paar dae nie nodig wees om in ’n winkel te kom nie.

      Soos met Stephan se mandjie eet Sonja die mees bederfbare kos eerste. Sy vermy dorpe en winkels so ver as wat sy kan en bevind haar heel dikwels op smal plaaspaadjies tussen landerye en boorde totdat sy die Boland en Swartland verlaat. Soos sy verder noord ry, verander haar omgewing. Die veld kry die reuk van kruie, en dis asof die lig skerper en die lug varser is. Vir die eerste keer sien sy ’n deel van die land waaraan sy nog nooit eens gedink het nie.

      Nou word dit dringend dat sy by ’n plek uitkom waar sy ’n slag kan wasgoed was en ordentlik kan bad. Sy ry stadig terwyl sy haar aan die omgewing verkyk en hou kort-kort stil sodat die honde kan uitklim. Op die derde dag eet sy die laaste kos uit die koelkis.

      Haar motorradio bly aangeskakel, en dit voel al vir haar asof die stemme wat elke dag met haar praat ou bekendes is. Daar was lanklaas iets nuuts oor haar pa of Britzgroen oor die nuus. Dit lyk darem asof die nuwe nuus nou dié ou nuus uit die kalklig begin druk.

      “Moenie te ver gaan nie!” roep sy die honde agterna wat veld-in hardloop. Sy glimlag terwyl sy wonder wat sy sal maak as een van die honde haar moet antwoord. Hulle is die enigste geselskap wat sy het, en sy praat al hoe meer met hulle asof hulle mense is.

      Met ’n onwillekeurige steun lig sy die swaar waterkan uit die kombi sodat sy die honde se waterbakke kan volmaak. Hulle sal dors wees as hulle terugkom.

      “Probleme?” vra ’n stem skielik skuins agter haar.

      Sy swaai vervaard om en laat die waterkan omval, sodat dit teen die effense skuinste begin afrol.

      Sonder dat sy hom hoor beweeg, is hy dadelik by en sit sy groot bruin stewel in die pad van die rollende 25 liter-kan.

      “O, hoe laat jy my skrik! Ek het nie jou voertuig gehoor nie?”

      “Ek het gestap. Kom daar,” beduie hy, “uit die veld uit. Lyndrade nagegaan toe ek jou sien stop het. Probleme?” vra hy weer.

      “Nee, glad nie. Of ja, dalk kan jy my tog help. Ek soek ’n stil plek waar my honde toegelaat sal word. Ek meen, soos ’n vakansieplaas of iets.”

      “Is jy dan alleen?” vra hy en kyk by die kombi se skuifdeur in.

      “Ja … ja, ek is … ’n kunstenaar … ’n skilder. Ek wou ’n bietjie wegkom uit die stad.” Sy kan die man nie in die oë kyk nie en staan nader om die kan weer regop te sit.

      “Los, ek sal.” Sy hand klamp om haar skouer. Sy kan nie anders as om effens ineen te krimp nie.

      “Het ek jou nou seergemaak?”

      “Net so effens …”

      “Jammer, man! My suster sê altyd my hande is soos ysterkloue.”

      Sy lag.

      “Ek is besig om ’n vakansieplaas te ontwikkel. Alles is nog nie klaar nie, en ek neem eintlik nog nie gaste in nie, maar daar is al een van die hutte waarin alles werk.”

      Sonja besef dat dit ideaal sal wees, juis omdat daar nog nie ander gaste sal kom nie.

      “Is dit hier naby? Dis so mooi hier, en ek wil so graag tussen die koppe en klowe instap. Jy weet, foto’s neem vir latere skilderwerk. Sal ek kan?” vra sy opgewonde en is innig dankbaar dat sy ten minste haar kamera by haar het. “Saam met my honde?”

      “Ja, ry net aan. Jy sal die afdraaipad vorentoe sien. Die bouers is besig om die hek se pilare van klip te bou. Wag vir my op die werf, ek kom.” Hy draai in sy spore om en stap die veld in.

      Sonja steek haar duim en middelvinger in haar mond en gee ’n lang, harde fluit. Oomblikke later kom die twee honde oop en toe aangehardloop.

      “Kom, julle twee, kom drink gou water en raak ’n bietjie rustig. So ’n lewe in die kombi is nie vir honde bedoel nie, ek weet. Ons gaan nog net ’n klein entjie ry en dan gaan ons afpak. As alles mooi uitwerk, kan julle twee na hartelus in die veld rondhardloop,” belowe sy terwyl die twee honde dorstig uit hul waterbakke drink.

      “Nou toe, snuffel nou klaar en lig jul bene dat ons kan ry!” beveel sy terwyl sy alles weer op hul plekke in die kombi bêre.

      Hulle ry werklik net ’n paar honderd meter voordat sy die plek sien waar ’n span werkers besig is met bouwerk.

      Vollgraaffrus lees sy die naam op die splinternuwe naambord wat nog teen die draad staan en wag om geplant te word. ’n Vreemde naam, maar op hierdie oomblik is dit nie waaroor sy die meeste verwonderd is nie. Wat êrens in haar binneste krap, is dat die man met wie sy netnou daar langs die pad gepraat het soveel lyk na die een teen wie sy en Petro in die stad gebots het.

      Hy is ook ’n groot man, maar nie heeltemal so groot soos daardie man nie. En sy oë is natuurlik nie so blou nie. Of is dit?

      Nee, sy sou onthou het as dit só blou was.

      Maar iets aan die man … Sy kan haar vinger nie daarop lê nie, maar tog voel dit vir haar asof sy weer met die man in die stad gepraat het.

      Waarom het die man met die intense blou oë so ’n groot indruk op haar gemaak dat sy hom om elke hoek en draai raaksien? Of is hierdie swerwersbestaan soos ’n sigeuner van ouds besig om haar gesonde oordeel aan te tas?