In ruil vir my hart. Annie Mouton

stilmaak nie, Albert. Ons drie ken mekaar al te lank daarvoor.”

      “Dis net dat nie een van ons eintlik van Barend gehou het nie. Ek weet jy ook nie, Sonja. Ek het hom net nooit vertrou nie,” sê Petro sag.

      “Ja,” erken Albert. “En dit was nie net sy manier van besigheid doen wat my gepla het nie. Sy menseverhoudinge … die manier … sy oë lyk so …”

      “Man, net die manier waarop hy met vroue gepraat het, het my die creeps gegee!” sê Petro sommer reguit. “Hy het ’n mens altyd so op en af gekyk asof jy te koop is. Ek het hom ’n paar keer betrap dat hy ’n leuen vertel of homself weerspreek. En met sy ewige wit skoene!”

      “Wat maak die wit skoene?” kan Sonja nie anders as om te vra nie.

      “My ouma het altyd gesê mans met wit skoene en oë wat te naby mekaar sit, is skelm.”

      “Kyk, daar kom Stephan van Die Deli met my piekniekmandjie aangestap,” verander Sonja die onderwerp. “Hy stap tussen die kameras deur asof hy by die Oscars op die rooi tapyt is! Hy geniet elke oomblik daarvan.”

      “Dit lyk my hy deel iets uit?” Petro gaan nader om beter deur die groot venster te kan sien.

      “Ja, sowaar, sappies en seker sy pryslys en spyskaart. Maar waarvoor is daardie verskriklike stuk mandjie?” wil Albert weet.

      “Padkos vir my. Ek wil hier uit, en ek kan dit nie waag om êrens te stop om kos te koop nie. Met die kombi en die klere waarmee julle gekom het, gaan ek uitglip en verdwyn. Ek gaan my honde in die kombi laai, en hierdie stad sien my nooit weer nie.”

      “Maar Sonja …”

      “Petro, niks wat jy sê, sal my van plan laat verander nie. Ek het klaar besluit dat ek nie een van die narre in hierdie sirkus wil wees nie. Daar is Stephan nou by die deur. Moenie dat hy iets agterkom nie. Ons is ses mense wat op ’n uitstappie gaan, niks meer nie.”

      Sonja se twee swart labradors, Spook en Kabouter, druk hul neuse opgewonde deur die klein ruitjie van die kombi. Sonja en Petro knik vir mekaar: hulle is reg. Sonja druk die knoppie om eers die garagedeur en dan die swaar ysterhekke te laat oopskuif.

      Petro ry stadig tot by die hek en hoewel Sonja eintlik weet niemand kan sien wie onder hierdie mondering skuil nie, slaan haar hart ’n slag mis toe Petro doodluiters by die hek stop en haar venster afdraai. Almal op die sypaadjie met kameras en mikrofone bestorm die paneelwa. Selfs toe die honde oor Petro se skouer vir die persmense grom, skrik dit hulle nie af nie.

      “Ons vat net gou juffrou Britz se honne vir hulle weeklikse groom by die doggy parlour, en daarna vir hulle sit-and-stay-klasse. Julle weet mos hoe’s die ryk mense? Hulle kan nie eens hulle eie honde bad en train nie,” praat sy met dieselfde plat stem wat sy gebruik het toe sy ant Maraai van Gobabis gespeel het.

      “En daai? Wie is dit?”

      “O, dis natuurlik Sonja Britz. Sy wil gou gaan sigrets koop by die kêffie. Ma’ moenie sê ek het jou afgetip nie. Gee my nou honderd rand, dan kan jy saamry en haar gan kiek as sy uitklim.”

      Sonja is seker dat haar hart ophou klop.

      “Ag, sy lieg, man. Dis ’n man. Ek het netnou sy horlosie gesien.”

      “Nou waarvoor dan die vermomming?” wil een skeptiese joernalis weet. Hy rek sy nek om binne-in die paneelwa te probeer sien.

      “Dink jy ek wil hê my ma en al my pelle moet op teewee sien ek ry ryk mense se honne rond vir ’n income? Jy’s sieker nie lekke nie! Nou toe, staan nou opsy lat ek kan ry. Ek sien julle later weer.” Sonder seremonie draai sy die ruit weer toe en trek weg.

      Petro skater toe hulle buite sig van die pers is.

      “Jy sal dat my hart gaan staan,” blaas Sonja haar asem uit, maar moet ook saamlag.

      “Ag wat, ons kan net sowel ’n bietjie pret ook hê. Jy lyk hoeka vir my bra af.”

      “Sou jy nie ook gewees het nie? My pa is dood en …” begin Sonja om haarself te verdedig.

      “Ek praat nie van jou hartseer nie. Daar is nog iets?” sê Petro sonder om weg te kyk van die woelige verkeer.

      “Ja, jy’s reg … Ek het baie vrae. Dis asof ek skielik elke gebaar, elke woord van my pa wil ontleed en probeer verstaan. Ek wantrou elke mens wat ek saam met hom ontmoet het, alles wat hy vir almal en ook vir my gesê het. Ek is kwaad vir hom, en aan die ander kant voel dit asof ek besig is om hom te verraai,” verwoord sy die afgelope week se gevoelens.

      “Hier blaker ek alles aan jou uit, en ek het nie eens presies geweet wat dit is wat my so omkrap nie,” sug sy na ’n rukkie. “Nou weet ek waarom my ouma altyd gesê het ’n mens moet die onsin in jou kop lug en lig gee voordat dit uitbroei. Deur daaroor te praat, kom sommer vanself meer per-spektief.”

      “Jy weet tog ek sal nie met iemand anders as Albert daaroor praat nie,” stel Petro haar gerus.

      “Ja, ek weet. Dis net dat ek nog self nie mooi kon peil wat met my aan die gang is nie. Ek weet net dat ek moet wegkom.”

      “Waarheen wil jy gaan? Wat word van die teater? Sal weghol iets oplos?”

      “Wat moet ek hier sit en doen? Elke dag wegkruip vir die pers? Soos ’n gevangene in my eie huis lewe en elke keer skrik as my telefoon of die deurklokkie lui? Nee, dankie, daarvoor sien ek nie kans nie. Ek wil nie elke keer weer herinner word aan dit wat my pa dalk alles verkeerd gedoen het nie. Ek kan tog nie een van hul derduisende vrae beantwoord nie. Ek sal bly wees as jy almal wat in diens is by die teater drie maande se salaris betaal en dan die plek toemaak, vir eers. Jy kan ook ’n stukkie opstel en in die koerant laat sit dat ons toe sal wees tot verdere kennisgewing.”

      “Dit sal ek natuurlik alles kan doen, ja. Maar die toekoms van die teater en sy handjie vol personeel pla my die minste van alles. Waarheen wil jy gaan?” Petro loer kort-kort in haar spieëltjie. “Almal in die land ken jou. Daar is nie ’n kans dat jy tussen die gepeupel sal kan verdwyn sonder dat iemand jou herken nie.”

      “Waarom kyk jy so in die truspieël? Volg iemand ons?”

      “Nee, dit lyk darem nie so nie. Ek gaan nog een maal om die blok ry, net om seker te maak, en dan gaan ek by ons agterste hek inry. Niemand sal die kombi agter daardie mure kan sien nie.”

      “Petro, ek gaan nie by julle bly nie. Dis nie billik nie. Julle sal ook soos misdadigers moet begin rondsluip.”

      “Jy weet dat nie ek of Albert sal omgee om jou daar te hê nie.”

      “Ja, ek weet, en baie dankie daarvoor. Maar ek wil jou net by jou huis aflaai en dan wil ek die pad vat.”

      “Met daardie mondering?” lag Petro. “Jy sal minder aandag trek as jy poedelnakend deur die straat loop as met daardie klere.”

      “Oukei, dan eers na julle huis toe. Dalk moet jy gou my hare knip …”

      “Nee!” keer Petro vinnig. “Jy kan dit mos nooit doen nie!”

      “Ja, juis my hare. Almal ken my aan my lang, blonde hare. Ek dink jy moet sommer my kop blink skeer, dan sal niemand my herken nie.”

      Dit neem ’n hele rukkie voordat Petro sê: “Jy is natuurlik reg, maar ai, dis hartseer …”

      “Dit sal mos weer groei, man! En dis ook nie asof ek ooit weer in ’n sjampoe-advertensie sal verskyn nie. My dae van model wees en toneelspeel, is vir goed verby. Ek sal totaal van die radarskerm af moet verdwyn as ek wil hê mense moet vergeet dat ek Werner Britz se dogter is.”

      “Wat is jou planne? Waarheen wil jy gaan?”

      “Ek weet nog nie, en al het ek geweet, sou ek jou nie sê nie. As die polisie of enigiemand anders jou of Albert ondervra, kan julle in alle eerlikheid sê … Oppas!”

      Maar dis te laat. Petro het die stofbesmeerde bakkie wat oor die rooi verkeerslig ry ook te laat gesien.

      Sy trap met mening rem