In ruil vir my hart. Annie Mouton

na een van die bekendste privaat skole in die land gestuur – sy was vanaf haar sewende jaar op kosskool.

      Sy voel haar selfoon vibreer voordat dit begin lui. Sy wag om te hoor watter wysie die luitoon sal wees voordat sy dit uit haar sak haal. Met ’n glimlag onderbreek sy “Bobbejaan klim die berg”.

      “Is jy al weer nie lus vir werk nie?” vra sy voordat Petro kan groet.

      “Hoe’t jy geraai! Ek wens ek was jy wat êrens in die land kan rondloop sonder ’n baas wat in jou nek blaas en ’n man wat rasend honger is as hy van die werk af kom.”

      “Ja, ek moet seker my seëninge tel, nè? Maar ek sal seker ook nie vir altyd so kan rondswerf en uit ’n koffer lewe nie. Die een of ander tyd wil ek tot ruste kom.”

      “Jy sal maar nog ’n week of wat moet vasbyt, ou sussie. Almal gons nog oor jou verdwyning. Elkeen wat al met jou te doen gehad het, onthou nou skielik iets vreemds wat jy gesê het, of ’n rare karakter met wie jy gepraat het. Net soos met jou pa kan jy nou al kies watter soort misdadiger of politieke samesweerder jy graag wil wees en vir watter land jy spioeneer.”

      “Weet jy, dit maak my so kwaad dat ek kan spoeg! Wat het ek ooit aan enigiemand gedoen?” vra Sonja en gaan sit sommer net daar op die sand. “Maar dis presies wat hulle met my pa ook doen. Daarom sal ek niks slegs van hom glo voordat ek nie die bewyse het nie.”

      Petro antwoord nie.

      “Aan die ander kant: ek moet dalk nie te verbaas wees nie. Jy weet, my pa was maar bra eksentriek. Die skrywers van die skinderkolomme skryf al so lank oor sy sosiale afsondering dat ek hulle seker nie kan verkwalik dat hulle nou heel bossies gaan nie. Sy dood moet vir hulle ’n bonus wees – net so raaiselagtig as sy lewe.”

      Nog steeds geen reaksie van Petro nie.

      “Petro? Is jy nog daar?”

      Maar daar is geen antwoord aan die ander kant nie.

      Seker die sein verloor? Of het daar iemand by haar kantoor ingestap sodat sy die gesprek moes kortknip?

      Vir die soveelste maal die afgelope tyd kam Sonja deur haar en haar pa se lewens op soek na iets, die kleinste iets, wat sy dalk kon misgekyk het. Sy het haar pa dikwels vergesel na funksies en selfs op oorsese reise, maar hulle het nooit werklik sy sakebelange bespreek nie.

      Haar pa en Barend het die hele wêreld platgereis en nuwe markte gesoek en ontgin, maar hoe anders sou ’n onderneming wat sy bestaan maak uit onder meer die uitvoer van sagtevrugte kon uitbrei en groei as hulle net agter hul lessenaars bly sit het?

      Net so met al die buitelanders wat hulle so dikwels kom besoek het. Werner Britz het geglo dat sy gaste meer tuis by hulle aan huis sou wees as in ’n hotel, en Sonja het nie omgegee om gasvrou te speel nie. Hoeveel van daardie gaste het dan weer op hul beurt vir haar en haar pa genooi, en hoe lekker was dit nie om so deur die wêreld te reis nie.

      Maar dan die boerpotvraag: Wat het die uitvoer van vrúgte te doen met die regering en korrupsie? Was dit net, soos een van die joernaliste beweer het, ’n frontmaatskappy?

      Wie was die mense wat hulle geskiet het? Wie was die twee vroue wat saam met hulle dood is?

      Of is Pappa net so onskuldig in hierdie sterk gekruide prutpot ingesleep soos syself? wonder Sonja.

      “Bobbejaan klim die berg” onderbreek weer haar gedagtegang.

      “Haai, wat het nou-nou van jou geword?” vra sy vir Petro.

      “Ek het onverwags besoek gekry van ’n baie kortgebakerde ondersoekbeampte met ’n swaar Amerikaanse aksent wat nie wil glo dat ek nie weet waar jy is nie. Hy sê hulle wil maar net vir jou ’n paar vrae vra en dat jy nie, soos die pers beweer, van enige samewerking met ’n internasionale smokkelsindikaat verdink word nie. Hy sê dat jou wegkruipery jou laat skuldig lyk, en dat dit veel beter sal wees as jy terugkom,” verduidelik haar vriendin haastig.

      “Waar is jy nou?” vra Sonja omdat dit klink asof Petro in ’n blik praat.

      “Ek sit op die toilet,” giggel sy soos ’n skoolkind wat skelm rook.

      “Glo jy die kastige Amerikaner?” vra Sonja.

      “Met daai houding? Nóóit! Hy kon of wou ook nie vir my enige bewys van sy identiteit toon nie. Hy het my navraag net eenvoudig geïgnoreer en uitgevra na watter strande of kusdorpe julle vir vakansie gegaan het, en of julle ’n strandhuis het. Ek dink hulle konsentreer op die kus. As jy dus by die see is, sorg dat jy wegkom binneland toe. Praat later weer!”

      Die laaste deel van haar sin is ’n fluistering, en Sonja neem aan dat Petro nie meer alleen in die kleedkamer is nie.

      Met haar duim en middelvinger fluit Sonja vir haar honde en stap vinnig terug na die woonwapark. Voordat sy ry, sal sy net nog ’n sak hondekos moet koop, en ook vir haar ’n bietjie kruideniersware. Sy is nogal jammer ou Stephan se mandjie is nou leeg. Die eerste week was dit nie vir haar nodig om naby ’n winkel te kom nie. Dit voel steeds vir haar asof almal na haar kyk as sy by ’n betaalpunt staan en wag.

      Sy pak die goed in die kombi ’n bietjie reg en maak twee kanne vol water vir die honde. Toe sy die kanne vaspak met die ander bagasie, dink sy daaraan dat sy nie ’n benul het hoeveel geld sy het nie. Daar was weliswaar ’n hele klomp note, los en in pakkies gemaak, in die kluis. Sy het alles tussen haar klere ingeprop, maar tot nou toe het sy dit nog nie getel nie. Sy kan tog nie so in die kombi sit en geld tel nie. By die volgende staanplek sal sy probeer om ’n chalet of iets te huur. Daar sal dit meer privaat en beslis veiliger wees om die geld uit te skud en te tel.

      En hierdie vuil wasgoed in die swart sak in die hoek?

      Maar ’n dringendheid om weg te kom, jaag haar. Sodra sy op ’n stil, veilige plek kom, sal sy die geld tel, wasgoed was en haar dinge beter organiseer.

      Sy rits die kant van een van haar reissakke oop, druk haar hand daarin en vat ’n bondeltjie note raak wat sy sonder om te kyk in haar broeksak druk.

      “Spook en Kabouter, kom klim. Ons ry weer. Kom, Spook!”

      Toe hulle in is, ry sy stadig tot by die kantoor by die hek.

      “Goeiemiddag. Kan ek asseblief betaal? Die res van my geselskap is op pad, en ons toer teen die kus op begin nou in alle erns,” glimlag sy vir die ronde tante agter die lessenaar.

      “O, ja, seker. Jy’s mos die enetjie wat sommer in jou kombi geslaap het?”

      “Dis reg, ja.”

      “Het jy toe gaan eet by daai nuwe plekkie waarvan ek jou vertel het?” wil die tante weet terwyl haar dik vingers vinnig oor die toetse van die sakrekenaar tokkel.

      “Nee, dis te sleg met die honde. Ek kan hulle tog nie die hele tyd in die kombi laat sit nie.”

      “Ai, dis jammer. Hulle het ook baie lekker wegneemetes. Kyk, hier is die verskillende pieknieks wat hulle pak, en die pryse is eintlik billik.” Sy haal ’n pamflet uit haar boonste laai en gee dit vir Sonja aan.

      “Regtig? Dan gaan ek sommer nou daar aanry. Dis hoeka my beurt om vanaand vir almal kos te maak.” Sy kyk die vrou nie in die oë nie. Dit krap haar om dat sy so maklik staan en kluitjies bak.

      “Bel haar solank, dan kan jy mos net gaan oplaai en jy hoef nie te staan en wag nie,” stel die vrou vriendelik voor. “Jy weet, dis mý meisiekind wat die plek begin het. Hulle doen so goed … die meeste vakansiegangers is tog nie lus vir ’n kosmakery nie, al bly hulle in die chalets.”

      Maar Sonja luister nie meer regtig nie. Op die televisieskerm skuins agter die pratende vrou sien sy haarself deur die water hardloop met Spook en Spyker. Spyker was ’n goue labrador wat kort ná die maak van daardie advertensie dood is aan bosluiskoors. Sy sien haar lang blonde hare agter haar aanstroom en dan, net voordat die sjampoe se naam op die skerm kom, val die aanbieder in met: “En so ken en onthou ons land se mense almal vir Sonja Britz. Sonja het spoorloos verdwyn ná die moord op haar vader en sy vennoot …”

      “Het jy niks kleiner nie?”