In ruil vir my hart. Annie Mouton

haar, so asof sy nie betrokke is nie. Selfs toe sy die slag hoor en voel hoe hul paneelwa die bakkie tref, is dit nog nie ’n werklikheid nie.

      Haar nek ruk vorentoe en haar neus en voorkop tref die voorruit. Feitlik onmiddellik proe sy bloed. Die bloedsmaak in haar mond maak alles skielik werklik.

      Tjankend beland die twee honde op ’n hoop agter teen haar sitplek.

      “Jou vervlakste idioot! Kan jy nie sien as ’n robot rooi is nie! Uit watter gat het jy gekruip?” hoor sy Petro met die ander bestuurder raas.

      “Ek is jammer …”

      “Jammer se g- … gedagte, man! Kyk hoe lyk my vriendin van die bloed!”

      “Ek was ingedagte en het nie die lig gesien nie. Ek het verdwaal …”

      “Wat is jou naam? Waarom bly jy nie in die Noord-Kaap nie? Daar waar jy vandaan kom, is seker net drie karre op die pad!”

      “… soek na Meiringstraat … het nie gesien nie …” probeer die diep stem verduidelik, maar aan Petro is daar geen keer nie.

      “Staan net daar! Ek wil die polisie bel. Sonja, waar is my selfoon? Is jy orraait?”

      “Ja, dis net my neus. Jy kan nie die polisie bel nie. Kom klim in dat ons ry voor iemand anders stop en vrae vra. Hulle sal dink ons het uit die sirkus ontsnap!”

      Petro se oë rek. “O ja, ek het skoon vergeet. Maar kan ons net so –”

      “Ja, ons moet wegkom. Kom nou! Niemand het te seer gekry nie, en sy bakkie is nie te erg beskadig nie. Klim in dat ons ry!”

      Iemand klop aan Sonja se venster.

      Sy kyk vinnig om. Reguit in die twee blouste blou oë wat sy in haar lewe nog gesien het. Uit sy byna swart hare loop ’n dun straaltjie bloed teen sy slaap af.

      Onwillekeurig draai sy die ruit verder af.

      “Nog een?” vra die diep stem van die grootste man wat sy nog ooit gesien het. “Is julle in ’n konsert of iets?” vra hy met ’n ligte frons.

      Sonja antwoord nie. Sy kan nie antwoord nie.

      “Laat ek sien wat bloei so?” sê-vra hy en steek sy hand uit na haar gesig. “Ek is regtig jammer.”

      ’n Baie groot hand raak liggies aan haar ken en draai haar kop sodat hy mooi kan kyk na die oorsaak van die bloed aan haar gesig. Met sy ander hand haal hy die oorgroot bril af.

      Sy kom tot verhaal, trek haar gesig terug en druk die bril weer vinnig oor haar oë.

      “Oppas, meneer, ons is baie haastig.” Sy druk die groot hand weg van haar gesig. “Ry, Petro! Totsiens … e … ons is klaar laat vir die konsert.”

      “Maar …” sê die reus met die blou oë en Petro tegelyk.

      “Ry!” beveel Sonja só skerp dat die man terugstaan en Petro onmiddellik wegtrek.

      Burger Vollgraaff kyk die kombi met ’n skuins gedraaide kop agterna. Ingedagte steek hy sy hand in sy hare bokant sy slaap en bekyk die taai, rooi vingers.

      Hy vee sy hand aan sy broek af.

      Ook maar goed die twee meisies met die lawwe konsertklere was baie haastig, want as hy nou nog by al dié drama vertraag moes word deur ’n lang verslag en ’n ondersoek na die ongeluk, sou hy die blouaapstuipe kry. Hy kan wraggies nie bekostig dat daar nog iets in sy lewe verkeerd loop nie.

      Jislaaik, daardie enetjie wat bestuur het, is kwaai! Maar die ander een het die hartseerste oë. Waarom was dit so opvallend? Waarom het hy dit raakgesien?

      Haastig loop hy na sy bakkie toe die ander motoriste ongeduldig begin toeter. Dit sal nie help hy staan en talm hier tot daar wel ’n verkeersbeampte opdaag nie. Hy moet by die kantoor van daardie skelms kom.

      As die geld wat hy vir die verpakkingsmateriaal geleen het, nou saam met die maatskappy se ander bates bevries word, is hulle boerdery onderdeur. Die verpakkingsmateriaal is betaal, maar dis nog nie afgelewer nie. Die druiwe is behandel, reg vir die uitvoermark, die oes lyk belowend. Die splinternuwe sinkdak van die verpakkingsaanleg en koelkamers staan en blink in die Noord-Kaapse son.

      Maar sonder die verpakkingsmateriaal sal hulle nie ’n enkele tros druiwe kan uitvoer nie, want geld vir ander kartonnetjies is daar nie. Hy het vir sy pa en sy broer gesê hulle moet vergeet van die uitvoerbedryf, maar dié twee hardekoppe wou nie na hom luister nie. Hy is mos die jongste, wat sal hy tog weet.

      Waarom hulle juis met daardie gladde vent moes sake doen, weet hy ook nie. Daar is mos meer bekende uitvoerders wat hulleself reeds bewys het. Toe hy dit durf waag om sy pa-hulle te waarsku dat die man net te glad is en te vinnig beloftes maak, het hulle hom met ’n minagtende handgebaar stilgemaak.

      Maar toe die nuus van die twee mans se dood rugbaar word en niemand by hul kantoor iets kan sê van die Vollgraaffs se geld, of die verpakkingsmateriaal, of die uitvoerooreenkoms nie, is hý die een wat in sy bakkie moet spring om te kom kyk wat hy kan red!

      2

      Sonja wens sy was so sonder sorge soos Spook en Kabouter, wat nou draaie oor die strand hardloop en uitgelate vir die meeue blaf. Sy is weliswaar al baie meer ontspanne. Dit voel nie vir haar of sy die hele tyd oor haar skouer hoef te loer soos daardie eerste paar dae nie. Sy skrik ook nie meer elke keer as sy in die spieël kyk en die borselkop kyk terug na haar nie.

      Sy het wel vir Petro gevra om haar hare met die nommertwee-kammetjie af te skeer, maar dit het nogtans lank geneem om aan dié vreemde gesig gewoond te raak. Vir so lank was haar hare die hoofbron van haar inkomste. Daar is steeds van die advertensies in die tydskrifte en sy het besef daar is geen manier hoe sy incognito kan reis met haar bos hare nie.

      Sy kon skaars glo hoe ’n groot verskil haar kaalgeskeerde kop aan haar voorkoms maak. Selfs Albert, haar lewenslange vriend, het haar nie herken toe hy haar sien nie.

      “Waar is Sonja?” het hy vir Petro gefluister-vra toe hy later daardie dag by die huis aankom, terwyl sy nie tien tree van hom af gestaan het nie.

      “Sy’s net gou badkamer toe,” het Petro ewe soet geglimlag en vir Sonja ooggeknip. “Kom, ek stel jou gou voor aan Susan. Susan, dis my man, Albert. Albert, Susan, ons nuwe buurvrou.”

      “Aangename kennis,” het Albert gesê en Sonja se hand in syne geneem. “Ek hoop julle bly net so lekker hier soos ons. Het julle die Versters se huis gekoop?”

      Sonja het gesukkel om nie te lag nie, maar ewe sedig haar kop geknik

      “Waar kom julle vandaan?” het Albert aangehou gesels met sy nuwe buurvrou.

      Dis toe dat sy en Petro dit nie meer kon hou nie, en al twee het uitgebars van die lag. Dronkgeslaan het Albert van die een na die ander gekyk.

      “Silly! Dis Sonja wat daar voor jou staan!” het Petro gelag.

      “Sonja? Wragtag, dis jy!” Hy kon sy oë nie glo nie. “Jou hele gesig se vorm het verander. Jy lyk kleiner. Jonger. Heeltemal anders. Dis ongelooflik. Niemand, maar niemand sal jou só herken nie. As ék jou nie eens kon eien nie … Jy het mos nie altyd bril gedra nie, of hoe?”

      “Nee, ek het kontaklense gedra, my bril was net vir wanneer ek tuis was. Maar ek sal nou eers weer ’n ruk bril dra, want saam met die hare maak dit ’n yslike verskil.”

      “Dit kan jy weer sê!” het Albert gelag en sy kop nog ’n slag geskud.

      Behalwe die gereelde sms’e na hom en Petro, het Sonja alle kontak met bekendes in die Kaap verbreek. In die eerste plek wil sy niemand betrek of die wêreld vir hulle ongemaklik maak nie. Dan is daar natuurlik nog altyd die vraag: wie kan ’n mens regtig vertrou? Onvoorwaardelik vertrou om nie per ongeluk iets te laat val nie. Of om te goeder trou iets vir iemand te vertel, wat dit dan oorvertel, en so neem die storie die loop en die verkeerde mense kom te hore waar sy is.

      Vir die eerste keer in haar lewe is sy opreg dankbaar dat sy geen familie meer het nie.