Iemand soos jy. Schalkie van Wyk

en as Sonette laat gaan wees, kan ons liewer huis toe gaan.”

      Gideon kom orent en sê met ’n skewe glimlaggie: “Jou oupa is ’n gierige man wat nie onnodig twee kaartjies koop nie. Bel jy solank, Elzeri. Verskoon my, ek is nou weer terug.”

      “Goed, Oupa,” mompel sy, reeds besig om Sonette se nommer te skakel. Sy luister na die gelui van Sonette se selfoon terwyl sy Gideon met haar oë volg.

      Haar oupa is die grootste leuenaar wat sy ken, dink sy snakkend na asem toe sy hom langs die vreemde jong man se tafeltjie sien staan. Die jong man kom orent en hulle skud hand, glimlag en gesels soos ou bekendes. Toe kyk hulle na haar terwyl sy nog verontwaardig na haar asem soek. Sy prop haar selfoon in haar skouersak, staan op en kyk met ’n beskuldigende uitdrukking in haar oë na Gideon, wat vergesel van die jong man terugkeer na hulle tafel.

      “Ek het hierdie man lanklaas gesien, maar ek ken sy ouers en sy grootouers, Elzeri. Sy metgesel het nie opgedaag nie, dus sal hy jou op die staptoer na die grotte vergesel,” sê Gideon met soveel gemoedelikheid dat Elzeri vlamme van ergernis op haar wange voel brand.

      Hy ignoreer egter haar blitsende oë en draai na die jong man toe hy weer praat: “Arendt, ontmoet my kleindogter, Elzeri.”

      “Bly te kenne,” sê Arendt hoflik en knik sy kop afsydig.

      Sy ignoreer hom en vra boos vir Gideon: “Hoekom nie ‘Uil’ nie, Oupa?”

      “Hy dra nie ’n bril nie, kleinding,” antwoord Gideon logies. Hy draai om en loop sonder meer weg om sy bestelling vir sy middagete te gaan plaas.

      Haar oupa is ’n leuenaar met ’n skewe humorsin, want eers gee hy voor dat hy die jong man nie ken nie, en toe gee hy die arme man ’n bynaam, dink sy onstuimig.

      Sy kyk onwillig teen die man se ken vas en sê verskonend: “My oupa ly aan Alzheimers, daarom kies hy byname vir mense. Ek weet jy is nie ’n arend of ’n uil of ’n aasvoël nie.”

      “Dankie. My naam is Arendt, gespel met ’n -dt,” antwoord die man kortaf.

      Hy vervolg saaklik: “Die mense stroom al na die museum toe waar die toergids wag. Jou oupa het die kaartjies vir my gegee. Hier, plak die blou strokie om jou pols, anders sal jy toegang geweier word. Kom ons stap.”

      Sy stem is diep en donker en net so selfversekerd soos sy voorkoms, dink sy misnoeg terwyl sy woordeloos die strokie by hom neem en dit tydsaam om haar linkerpols plak.

      Sy wil nie saam met die Arendt-man die grotte besigtig nie, want sy opsigtelike onwilligheid om haar te vergesel laat haar nog ’n groter gek voel omdat sy geglo het haar oupa het hom ’n bynaam gegee. Maar kan die man nie net effentjies glimlag en haar verseker dat hy begryp sy ongewone naam is die rede vir die misverstand nie? Liewe land, die vent is so humorloos soos ’n vullisblik!

      “Kom nou, Elzeri!” beveel Arendt ongeduldig. “Ek het reeds vergeefs op een meisiemens gewag. Op my ouderdom moes ek al geleer het om my nie deur wispelturige vroumense aan die neus te laat rondlei nie.”

      “Foei tog,” sê sy stroopsoet. “Ek wag op my beste vriendin, en ek weet reeds die toer begin nie stiptelik om eenuur nie. Stap gerus. Ek ken die pad na die grotte toe.”

      Sy kyk vir die eerste maal weer in sy oë en wens dan sy het nie, want van naderby herinner sy taankleurige kykers haar nog meer as tevore aan die spiedende, ongenaakbare oë van ’n arend.

      “Ons mors net tyd. Jou oupa het vir die kaartjies betaal en ek het hom beloof ek sal jou vergesel. Sonette sal nie betyds hier wees nie. Kom!” antwoord hy met kille beslistheid. Sy groot hand sluit om haar elmboog en hy sleep haar letterlik saam met hom na die ingang van die museum.

      “Wag!” protesteer sy. Sy rem tevergeefs terug om hom tot stilstand te dwing en wens sy was drie maal haar gewig. “Hoe weet jy ek en my oupa het op Sonette gewag? Wat het hy alles aan jou uitgeblaker terwyl julle gesels het? Ek het nie verwag dat ’n waardige man soos my oupa oor sy eie kleindogter sal skinder nie!”

      “Jý skinder, nie jou oupa nie. Of gee hy nie om dat jy aan vreemdelinge vertel hy ly aan Alzheimer-sindroom nie?” vra Arendt afkeurend.

      “Hy sal verstaan dat ek so desperaat was dat ek doodeenvoudig moes jok. Eintlik is dit jóú skuld. Dis jou ongewone naam. Ek bedoel, mense noem nie hulle kinders na roofvoëls nie, selfs al lyk hulle soos …”

      Sy voel Arendt se greep om haar arm verstewig, besef wat sy besig is om te sê en skrik haar tot stilswye. Sy gebrek aan reaksie laat haar naarstig kug en sy vervolg: “U-hum! Ekskuus. Hier is ons nou. Jy kan maar my arm los, Arendt. Ek het jou reeds verseker ek ken die pad.”

      Hulle bly staan toe hulle die groepie besoekers bereik wat deur die toergids toegespreek word. Elzeri lig haar ken en probeer om die indruk te skep dat sy gretig na elke woord van die toergids luister terwyl sy ongemerk poog om haar regterarm uit Arendt se hand te wurm.

      Hy leun nader aan haar en sê gedemp in haar oor: “Sonette het my gewaarsku teen meisies soos jy. Noudat ek jou ontmoet het, sal ek haar waarskuwing ter harte neem.”

      Hy ken Sonette, tref die besef Elzeri soos ’n onverwagte vuishou in die maag. Haar vriendin ontken altyd dat daar ’n spesiale man in haar lewe is, maar as sy met Arendt bevriend is …

      Moontlik het Sonette hom onlangs ontmoet. As hulle ’n verhouding gehad het, sou Sonette haar lankal daarvan vertel het, want hulle het die afgelope vier jaar boesemvriendinne geword en deel al hulle geheime. Wat Sonette ook al oor haar vir Arendt gesê het, sou niks negatiefs gewees het nie, want lojaliteit is deel van haar en Sonette se vriendskap. Moontlik is die Arendt-vent jaloers op haar en Sonette se vriendskap, daarom insinueer hy dat Sonette oor haar geskinder het.

      “Hoe bedagsaam van Sonette om jou teen my te waarsku. Maar dalk het sy jou nie genoeg gewaarsku nie, Arendt,” antwoord sy liefies, beweeg effens voor hom in en kap hard met die hak van haar stapskoen op sy maermerrie.

      “Klein pes!” sis hy.

      Sy wag nie om die res van sy tirade te hoor nie, maar glip uit sy greep toe hy sy houvas op haar arm verslap. Sy beweeg blitsvinnig tussen die besoekers deur totdat sy voor die toergids staan.

      Vandag draf sy die klam trappe en rubbermatbedekte steiltes van die Sterkfonteingrotte op en af, want in die skemerdonker van die grotte sal dit veels te maklik vir Arendt wees om wraak te neem, dink sy en volg die toergids gretig na die ingang.

      Dis nie ’n staptoer nie, dis ’n tydren, dink Elzeri uitasem en moeg toe die toergids langs die swart water van die ondergrondse meer bly staan om te wag dat die res van die groep by hulle aansluit. As die son geskyn het, sou sy op die toergids se skaduwee getrap het, want sy is te bang om deel te word van die binnelandse besoekers en buitelandse toeriste wat in klein groepies tydsaam die trappe afklim of kort-kort bly staan om ’n stalaktiet of stalagmiet te bewonder en foto’s te neem. En sy is nog banger om om te kyk om te sien waar Arendt is.

      Nee, hy sal niks aan haar doen nie. Haar oupa Gideon vertrou hom, en hy ken boonop Arendt se ouers en grootouers. Maar hoe goed ken haar oupa Arendt werklik? Hulle is nie huisvriende van oupa Gideon nie – nie deel van die mense wat sy sedert haar kleuterjare ken nie, want dan sou sy lankal van Arendt gehoor het.

      Sy het hom geskop – hard geskop, opsetlik geskop. As hy haar in die donker bekruip en sy skielik sy warm asem in haar nek voel …

      “Nee!” krys sy toe die enkele klein liggies teen die grotwande onverwags afgeskakel word en die grot in volkome duisternis gehul is. Sy swaai impulsief om, gryp die naaste persoon vreesbevange vas en druk haar gesig teen sy bors, haar oë styf toegeknyp, haar hart hamerend in haar bors – te oorweldig deur haar histeriese vrees om te besef dat haar onbekende beskermer haar in sy arms toevou.

      “Die ligte brand weer, bangjan,” waarsku ’n onsimpatieke stem in haar oor.

      Arendt! Sy ken daardie besonderse diep timbre van sy stem, selfs al praat hy sag, of dalk herken sy die gevoel van sy sterk hande op haar kaal boarms. Dawie se hande is sag en goed versorg, want hy is ’n mediese dokter, maar Arendt het