Iemand soos jy. Schalkie van Wyk

weggelok. Soms maak ek myself wys dat hy onbewustelik geweet het dat hy nooit oud sou word nie, daarom moes hy soveel moontlik sien en ervaar voor sy dood.”

      “Maar wat van my ma, Oupa? Moes sy altyd alleen agterbly?”

      “Jou ma was bewus van Dandus se liefde vir avontuur, van sy volkome selfsug en onverantwoordelikheid teenoor andere as sy geluk in die gedrang was. Sy het hom so goed geken soos wat jy vir Dawie ken, daarom kon sy Dandus nie ná hulle troue verwyt oor sy leefwyse nie,” antwoord Gideon gelykmatig.

      “Was my pa darem bly toe ek gebore is, Oupa?” vra sy onwillig, bewus van ’n hinderlike gevoel van vyandigheid teenoor haar onbekende pa.

      Gideon se oë soek hare en hou haar blik oomblikke lank gevange, voordat hy stroef antwoord: “Jou pa het ’n paar dae voor jou geboorte in die sneeustorting op St. Moritz in Switserland gesterf, Elzeri. Ek speel nie regter oor my eie seun nie, maar noudat jy die feite ken, sal jy makliker kan verstaan en oordeel as jy jou ma ontmoet. Sien jy nog kans om haar te leer ken, kleinding?”

      Sy aarsel, skud dan haar kop en antwoord verslae: “Nie nou nie, Oupa. Miskien nooit nie. Ek moet nog eers gewoond raak aan die gedagte dat my ma my weggegee het, en dat my pa nie eens tuis wou wees vir my geboorte nie.”

      Elzeri het haar oupa plegtig beloof dat sy nie in die donker sal bestuur nie, maar dit was voordat nagswart reënwolke skielik die son ontvoer en die Karooland-skap in ’n sinistere skemerwêreld omskep het. Sy konsentreer met oë wat effens geskreef is op die teerpad, wat glinsternat in die kopligte van haar motor voor haar uitkronkel.

      Miskien moes sy op Victoria-Wes oornag het, tob sy, maar Strachanville is die naaste dorp aan Oggendglorie, daarom het sy besluit om deur te druk. Sy slaak ’n sug van verligting toe sy deur die klein Karoodorpie ry en draai regs op ’n grondpad.

      Sonette wag op Oggendglorie. Sonette sal haar vrae oor haar ouers kan beantwoord – Sonette en die ander mense wat haar ma ken. Selfs Arendt.

      Nee, beslis nie Arendt nie, dink sy. Hy het reeds beloof om nie sy voete op Oggendglorie te sit terwyl sy daar kuier nie. Hoekom hou Arendt nie van haar nie?

      Sy klap haar tong ergerlik. Sy is duidelik oormoeg, daarom wonder sy waarom ’n getroude man nie van haar hou nie. Sy vrou is heel waarskynlik net so onaangenaam soos hy, besluit sy. Tog voel dit asof sy iets kosbaars verloor het.

      Die eerste groot reëndruppels spat teen haar windskerm en val eers stadig, ploffend, en dan in ’n druisende dans op die dak van haar motor. Haar avontuurlustige pa sou hierdie situasie geniet het, maar sy is Elzeri en sy is bang vir die donker en banger vir die dreunende donderslae en verblindende weerligstrale.

      Sy sien net betyds die indrukwekkende klipingang na Oggendglorie, draai regs en ry deur die oopstaande gegote ysterhekke. Met haar kneukels wit om die stuurwiel geklem, kruip haar motortjie glyend en plassend oor die glibberige modderpad teen ’n hoogte uit.

      “Stop! Halt! Hou stil!” skreeu ’n grys gevaarte wat asof van nêrens in die pad voor haar opdoem en haar met wuiwende arms tot stilstand probeer dwing.

      Elzeri dink nie en trap die rempedaal weg. Sy voel hoe haar motor in die rondte tol voordat die buffer ’n grondwal tref en die motor tot stilstand dwing.

      “Dankie … ek leef nog,” prewel sy en stoot haar motordeur versigtig oop.

      Langs haar word die motordeur uit haar hand geruk en ’n bulderende stem snou haar toe: “Die Ongersrivier is in vloed, onnosele meisiemens! Vyftig meter verder, en die water het jou van die laagwaterbrug af see toe gespoel!”

      “Jy!” hyg sy, kortasem van skok toe sy Arendt se sterk gelaatstrekke in die gloed van die dakliggie herken. “Trap van my grond af, jou ellendige plakker!”

      “Mý grond, snip! Klim uit en stap!” antwoord hy gebiedend en help haar uit die motor.