Skoonlief en die dirigent. Marijke Greeff

in die moeilikheid, en mister Chauncey kan seker nie wag om my voor stok te kry nie. Dalk is hy so vies …” Nina glimlag skielik. “’n Mens weet nooit, dalk is dit vandag my gelukkige dag en sê hy dat hy my nooit weer wil sien nie omdat ek so onbetroubaar is!”

      “Jou gelukkige dag was toe jy die opdrag gekry het om by Quinn Chauncey se span aan te sluit.” Amelia kyk kopskuddend na haar. “Ek wens net die skille wil van jou oë afval sodat jy dit kan besef. Doen jouself ’n guns en kyk na die DVD’s wat ek in jou woonstel gelos het!”

      Nina snork onvroulik toe sy die deur oopmaak. “Dankie dat jy my gebring het.”

      “En ek sal jou weer kom haal, laat weet my net hoe laat.” Amelia lig haar vinger waarskuwend toe Nina haar mond oopmaak. “Ek wil niks hoor nie. As ek jou weer kom haal, gee dit my die geleentheid om darem toe te sien dat jy iets anders as boerseep en brakwater op jou gesig kry voor die troue.”

      Nina kyk geaffronteerd na haar skoonsus, maar Amelia ignoreer die kyk. “Toe, weg is jy voor jy nóg later is!”

      Dieselfde ontvangsdame wat hulle die eerste dag by die hotel ontvang het, staan weer agter die toonbank. “Meneer Chauncey wag al van tienuur af vir jou in die saal waar hy gewoonlik repeteer.”

      Nina kyk verbaas na die vrou, wat haar koel vanuit die hoogte betrag. “Dankie, jy kan maar ontspan – soos jy self kan sien, is ek eindelik ongedeerd hier.” Sy glimlag liefies voordat sy haar rug op die vrou draai en vinnig na die repeteersaal koers kry.

      Nina huiwer voor die toe deur toe sy die weemoedige klanke van ’n viool binne hoor. Sy onthou hoe Quinn die vorige aand in die kerk gelyk het toe hy sy viool gespeel het en sy sluk droog. Sy draai die deur sag oop en steek in haar spore vas. Quinn se oë is toe en ’n frons huiwer tussen sy donker wenkbroue. Hy het ’n swart hemp by swart jeans aan en toe hy sy oë oopmaak en haar dadelik met sy blou blik vaspen, stok Nina se asem in haar keel.

      Dit is hierdie paar blou oë se skuld dat sy laas nag tot vervelens toe slapeloos rondgerol het, dit is hierdie helderblou blik wat haar genadeloos in haar drome rondgejaag het nadat sy eindelik in ’n onrustige slaap verval het, en dit is hierdie kunstenaarshande wat die viool nou soos ’n minnaar met die strykstok liefkoos wat in haar geheue ingebrand is ná die vorige aand se repetisie by die kerk.

      Wat sal daardie hande aan ’n vrou se liggaam doen? Sal hulle ook soos sy viool die suiwerste klanke denkbaar voortbring? Hoe sal daardie blou oë lyk as hulle met passie en hartstog na jou kyk?

      O’Neill, wat is met jou aan die gang? skel Nina woordeloos op haarself.

      “Jy is laat.” Quinn sit die viool ongeërg onder sy een arm en hou die strykstok tussen sy vingers toe hy sy hande voor hom vou.

      Nina staar magteloos in sy blou oë op en besluit dan om die idee te toets wat sy netnou in die parkeerterrein gekry het.

      “So? Steek my in die pad.” Sy kyk na Quinn met geligte wenkbroue. As hy self besluit dat hy nie meer van haar as sekuriteit gebruik wil maak nie, kan die burgemeester, die kommissaris en selfs Pat niks daarteen sê nie.

      Quinn lag sag en die diep, rustige geluid daarvan stuur ’n rilling teen Nina se rug af. “So maklik gaan jy nie van my ontslae raak nie, Nina O’Neill.”

      Nina draai haar hande palms na bo. “Jy het nou self gesien ek is onbetroubaar. Ek is gewoonlik laat. En soos jy tereg gesê het, weet ek niks van sing af nie,” gooi sy sy woorde van die vorige aand terug in sy gesig. “En ek weet nog minder van musiek en konsert hou. Jy sal baie beter doen deur vir jou ’n professionele lyfwag te huur.” Sy rek haar oë. “Iemand wat vir die volle duur van jou besoek aan Suid-Afrika in die skaduwees op die agtergrond sal huiwer en geen rimpels in die dam sal veroorsaak nie.”

      Quinn draai glimlaggend om en sit sy viool op die vleuelklavier agter hom neer. “Die burgemeester het my verseker dat jy vir die volle duur van my besoek aan Suid-Afrika tot my beskikking is.” Hy kyk oor sy skouer na haar. “En ek is nie bang vir rimpels nie.” Hy gee haar ’n skitterwit glimlag. “Ek hou van opwinding.”

      Nina se skouers sak moedeloos. In die afgelope week het sy agtergekom dat Quinn Chauncey ’n absolute perfeksionis is, dat hy baie gesteld is op stiptelikheid en dat hy laksheid nie kan verdra nie. Haar hoop dat hy vanoggend so kwaad gaan wees omdat sy so laat is dat hy haar summier gaan ontslaan, verdamp vinniger as wat dit ontvlam het.

      Nina gee ’n tree vorentoe en maak die deur agter haar toe. “Luister, meneer Chauncey –”

      “Quinn.”

      “Ekskuus?” Sy frons.

      “Ek het reeds voorheen vir jou gesê my naam is Quinn, gebruik dit asseblief.”

      Nina lig ’n wenkbrou toe sy na die geïrriteerdheid op sy gesig kyk en sy trek haar skouers op. “Nou goed, Quinn. Ek is ’n moeilikheidmaker. Vir my was reëls nog altyd goed wat gebreek moet word. Ek weet niks van protokol en supersterre, fanatiese bewonderaars en konserte af nie. Ek sal jou waarskynlik eerder in ’n verleentheid stel as wat ek jou enigsins sal help. Jy kan met my bevelvoerder praat as jy nog hoegenaamd daaroor twyfel. Ek is vir jou van nul en gener waarde. Jy is baie beter af sonder my.”

      Nina trek haar vlegsel oor haar skouer vorentoe en draai die punt daarvan ingedagte om haar vinger. “ As jy nou vir die burgemeester gaan sê dat jy my glad nie meer nodig het nie, dat ek net onnodig onder jou voete is en dat jy my nie sinvol kan gebruik tydens jou konserte nie, is ek uit jou hare en kan jy rustig op jou finale voorbereidings konsentreer.”

      Quinn kyk ernstig na haar. “Hoekom wil jy so graag uit hierdie ooreenkoms kom wat die burgemeester op jou afgedwing het? Is dit werklik vir jou so belangrik om skurke en kriminele vas te trek?”

      “Een krimineel. Ek is besig om ’n belangrike saak te ondersoek en nou is dit alles op die agtergrond geskuif omdat –”

      ’n Swart wenkbrou lig sardonies. “Omdat jy iemand wat konsert hou vir ’n lewe moet oppas?”

      “Presies, ’n moordenaar is op vrye voet en –”

      “Wie is vermoor wat so belangrik vir jou was?”

      “My tweelingbroer. En sal jy ophou om my elke keer in die rede te –”

      “Ek sien.” Hy vou sy arms voor sy bors en kyk ernstig na haar. “Ek is jammer oor jou broer se dood. Waar het jy dan die pad byster geraak dat jy so gedemoveer is om my te moet oppas?”

      Vir ’n breukdeel van ’n sekonde is Nina sprakeloos oor sy simpatie. Dit klink werklik asof hy dit opreg bedoel. “Jy is vlug van begrip” – sy glimlag liefies vir hom – “vir een wat konsert hou vir ’n lewe.”

      Quinn skud sy kop. “Om my te beledig gaan jou niks in die sak bring nie. Praat jy van alle beroepe en mense waarvan jy niks weet nie so neerhalend?”

      Nina kyk af na die weelderige dik mat onder haar voete om haar verleentheid weg te steek. “Ek is jammer, dit was ’n simpel grappie.”

      Hy lig ’n wenkbrou. “En dit het óók nie daarin geslaag om my aandag af te lei nie. Wat het jy gedoen?”

      Sy sug effens. “Jy is erger as ’n bloedhond. Ek het ’n glas bier in ’n vooraanstaande, gesiene skurk se gesig gegooi.”

      Hy sit sy hande op sy heupe en sy lippe plooi agterdogwekkend. “Werklik? En het hy dit verdien?”

      Nina se oë vernou. “Hy verdien dit om agter tralies te sit, maar die bier in sy gesig was die naaste wat ek aan hom kon kom sonder om hom fisiek aan te rand en elke been in sy nuttelose liggaam te breek.”

      Quinn kyk ’n oomblik in stilte na haar en skud dan sy kop. “Jy het iemand nodig om jou teen jouself te beskerm, Nina O’Neill.”

      Nina gooi haar hande in die lug. “Jy klink nou net soos my broers. Jy het my tog nie werklik nodig nie, sal jy my laat gaan?”

      “Nee.”

      “Nee?”

      “Dis buite