Skoonlief en die dirigent. Marijke Greeff

nie, was haar hare seker al lankal kort. Sy het dus nog nie eens gedink aan wat sy na Cassidy se troue sal aantrek nie.

      “Ek weet nie. Ek sal sommer iets by Amelia leen. My klerekas is nie juis ingerig vir sosiale funksies en fancy troues nie.”

      “Ek sal vir jou ’n rok stuur.”

      Quinn Chauncey se stelling dat hy haar ’n ding of twee omtrent kleredrag kan leer, is nog helder in Nina se geheue en haar rug verstyf geaffronteerd. Cassidy het seker ook met die eerste oogopslag gesien dat sy nie juis ’n stylikoon is nie. “Dankie, maar dit is glad nie nodig nie.”

      Cassidy glimlag verskonend. “ Asseblief, ek wil baie graag hê dat jou rok by die tema van die troue moet inpas. Beskou dit as ’n dankie vir al die moeite wat ek jou op so ’n kort kennisgewing aandoen.” Sy kyk opsommend na Nina. “ As ek so moet skat, is ons omtrent dieselfde grootte, jy is net ’n bietjie langer as ek.”

      Nina kyk met geligte wenkbroue af na haar borste. “En nie so wel bedeeld soos jy nie,” sê sy droog.

      Cassidy lag. “Ek sal dit in gedagte hou wanneer ek jou mates netnou vir die ontwerper gee.”

      3

      Quinn trek sy baadjie aan en gaan staan voor die spieël om sy das reg te trek. Hy tree heeltemal buite sy aard op om vir die burgemeester se vrou hierdie guns te doen. Trouens, hy het nie ’n idee hoekom hy ingestem het nie. Die dringende gevoel dat hy vanaand eenvoudig daar móét wees, maak glad nie sin nie.

      “Gaan jy uit?” Jack kom sy suite binne met ’n dokument in sy hande wat hy fronsend bestudeer.

      “Die burgemeester het op my gevoel gespeel tot ek ja gesê het om by ’n troue iets te speel, met die uitdruklike versoek om sover moontlik incognito te bly. Vanaand wil hulle repeteer en kyk of alles reg is vir môre.”

      Jack kyk geamuseerd op. “Van wanneer af kry iemand dit reg om op jou gevoel te speel, Quinn?”

      Quinn rol sy oë. “Ek word oud, of ek is oorwerk.”

      Jack lag. “Dit moet die oudwordding wees, want jy is nooit oorwerk nie. Jy sê dan altyd jou musiek gee jou al die energie wat nodig is om hierdie moordende pas vol te hou.”

      “Dan word ek oud.” Quinn kyk op sy horlosie. “Waar is my lyfwag?” Hoewel hy intens van inspekteur Nina O’Neill se teenwoordigheid bewus was, het hy haar doelbewus die afgelope paar dae geïgnoreer. Haar duidelike verveling met die hele konsertopset en alles waarmee hulle besig is, is ooglopend en dit grief hom tot in sy siel, maar steeds het sy vir hom ’n bekoring wat hy nie kan verstaan of wil probeer verklaar nie.

      Gelukkig was hy so besig met die finale voorbereidings en repetisies vir die volgende week se konserte dat hy hom nie veel aan haar gesteur het nie. Solank sy doen wat die burgemeester belowe het, is hy vir eers tevrede. ’n Paar bokkiebruin oë flits voor sy geestesoog verby en hy verwens homself dat hy haar, ten spyte van haar neerhalende opmerking die eerste dag toe hulle ontmoet het, steeds nie heeltemal uit sy gedagtes kan weer nie.

      Van die eerste oomblik toe hy daardie middag in haar bruin bokkie-oë gekyk het, het iets in sy binneste geroer. Hy, wat die meeste van die tyd omring word deur beeldskone vroue in ontwerpersklere, word geraak deur ’n ongekunstelde meisie met dik blonde krulhare, geen grimering nie en die swakste kleresmaak wat hy nog ooit in sy lewe teëgekom het. Quinn dink met afsku aan die onvleiende grys baadjie waarvoor Nina klaarblyklik so ’n voorliefde het dat sy dit byna elke dag aanhet.

      Dalk is dit omdat sy so neerhalend van hom gepraat het dat sy sy belangstelling geprikkel het. Hy is gewoond daaraan dat beeldskone, welgeklede vroue van regoor die wêreld voor hom swig en swymel, en as hy werklik eerlik met homself moet wees, is Nina se gebrek aan pretensie vir hom soos ’n vars briesie. Sy stel glad nie in hom of sy musiek belang nie. Hy kan haar sarkasme egter nie sonder die een of ander vorm van vergelding laat verbygaan nie. Hy moet nog net besluit wat die skone inspekteur O’Neill se straf gaan wees.

      Jack se stem onderbreek sy gedagtegang: “Jammer, ek het haar die aand af gegee, sy het ’n afspraak en ek het nie gedink jy gaan juis vanaand vir die eerste keer die hotel verlaat nie.”

      Quinn frons. ’n Afspraak? ’n Ontevrede gevoel wat geheel en al onsinnig is, kom sit dwars oor sy bors. Hy vergeet gerieflikheidshalwe dat hy van die begin af gekant was teen die idee van ’n lyfwag en polisiebeskerming. “Is sy nie veronderstel om tot my beskikking te wees wanneer ek haar nodig het nie? Jy is die een wat daarop aangedring het dat ons die polisie se hulp moet inroep, en noudat ek dit nodig het, is dit nie beskikbaar nie.”

      Jack kyk verbaas na hom en Quinn weet dat hy onredelik is, maar hy kan die onsinnige gevoel in sy binneste nie verklaar nie.

      “Jammer, maar aangesien niemand jou vanaand iewers gaan verwag nie, glo ek nie dat ons enige probleme met fanatiese bewonderaars gaan hê nie.”

      Quinn trek ’n hand deur sy hare. “Jy het natuurlik gelyk. Jammer, ek is geïrriteerd en nou haal ek dit op jou uit.”

      Jack kyk ondersoekend na hom. “Hoekom is jy geïrriteerd, Quinn?”

      “Hoekom het ons ingestem om Suid-Afrika deel van ons konserttoer te maak?” Quinn druk sy hande in sy broek se sakke en kyk vraend na sy jonger broer.

      “Kan jy ons grootouers nog steeds nie vergewe dat hulle ons ma onteien het nie?”

      Quinn gaan staan voor die venster en kyk uit oor die verligte stad. “Ek sal daardie laaste besoek van haar aan hierdie einste stad nooit vergeet nie.” Hy bêre daardie hartverskeurende herinneringe diep in sy binneste weg en kyk weer op sy horlosie. “Ek moet gaan.”

      “Sal ek sorg dat inspekteur O’Neill môre hier is?”

      Quinn skud sy kop. Hy kan dit nie bekostig dat sy aandag deur ’n paar bruin oë en ’n onvleiende vlegsel afgetrek word nie, hy moet fokus op sy konserte van die volgende week. “Dis nie nodig nie. Behalwe vir die troue vroegaand, beplan ek nie om môre weer uit te gaan nie.”

      By die kerk is dit ’n miernes van bedrywigheid en iemand in die voorportaal beduie vir Quinn hoe om op die galery te kom – sonder om veel aandag aan hom te skenk, waaroor hy baie dankbaar is. Die galery word net deur die lampie bokant die orrel verlig, en hy staan ’n oomblik in die skemerdonker na die preekstoel en afkyk.

      ’n Paartjie staan daar onder. Die vrou beduie waar sy die ruiker van bloedrooi rose wil hê, en uit die beskrywing wat die burgemeester se vrou vir hom gegee het, neem hy aan dat dit die bruid moet wees. Sy kyk op na hom en hy knik vir haar en lig die tas waarin sy viool is effens.

      Sy slaan haar hande oorstelp oor haar mond. “Meneer Chauncey, baie dankie!” Sy gryp die man wat langs haar staan se arm opgewonde vas. “Dis Quinn Chauncey,” fluister sy hard genoeg vir Quinn om te hoor voor sy weer na hom opkyk. “Ek sal probeer om nie jou tyd te mors nie, ons wag net vir die vrou wat vir ons gaan sing, dan kan ons daardie item heel eerste afhandel.”

      Quinn knik en gaan sit eenkant in die skaduwees. Hy vryf oor sy nek. Hy moet gek gewees het die dag toe hy ingestem het om drie konserte in Suid-Afrika te kom hou. Hy is blind vir die land se skoonheid. Die blinkblou see, die majestueuse berge en lowergroen plantegroei maak geen indruk op hom nie. Al wat hy onthou as hy enigiets van hierdie land sien of hoor, is sy ma se gebrokenheid ná hulle laaste besoek hier, sy pa se geboë skouers.

      Hy haal sy viool uit die tas en speel ingedagte met die strykstok. Dan verstar hy toe die deur van die galery oopgeruk word en inspekteur O’Neill windverwaaid en in haar kenmerkende uitgewaste jeans en afskuwelike grys baadjie die galery stormloop. Sou Jack haar tog gekontak het en laat weet het waar hy wat Quinn is, hom bevind?

      Nina huiwer voor die orrel en loer oor die rand van die reling. Sy sien hom glad nie raak nie.

      “Cassidy, ek is so jammer ek is laat. Ek het gesukkel om my skedonk aan die gang te kry,” roep sy na onder.

      “Nina! Ek is so bly jy is hier. Het jy reggekom met die musiek wat ek vir jou gegee het? Ek was so bekommerd omdat ek jou so min tyd gegee het