Sondag van die silwersee. Maretha Maartens

verbygesteek wanneer ons gaan stap. Op die kampus het die studente nie van ons as paartjie kennis geneem nie. Barry se maag het meer aandag as ons twee saam getrek.

      Pa was ook nie juis simpatiek nie.

      “Nee, aardetjie, my kind,” het hy ná die eerste ontmoeting gesê. “Is die man siek? Nié? Dan is daardie pens van hom ’n balie vol slegte nuus, musikaal ofte not. ’n Man met so ’n maag eet sy ma én sy vrou uit die huis uit. Daardie soort man huur tuindienste vir hulle tuine: hulle kan en wil nie buk nie. Hy sal nooit vir jou ’n gloeilamp teen die plafon kan vervang nie. Julle sal ekstra vir vliegtuigsitplekke moet betaal, want hy gaan nie inpas nie. As hy nie siek is nie, moet hy iets aan sy lyf doen.”

      “Pa, die uiterlike is –”

      “Die uiterlike vertel hard en duidelik hoe dit binnekant gaan,” het Pa gesê.

      Vier maande nadat ek ’n huilende man – met ’n maag wat saamween – die trekpas gegee het, pluk Andrew Scott my uit die pad van ’n aankomende taxi.

      Ek weet presies wat ek kop onderstebo loop en dink het pas voordat ek die remme – en die stemme – hoor skree het. Jy kon hom bygestaan het, Farah, het ek gedink. Jy kon saam met hom op ’n koolsopdieet gegaan het. Jy kon vir jou ’n tweeplaatstofie aangeskaf en vir hom koolsop in jou koshuiskamer gekook het. Jy en Barry kon saans saam koolsop geëet het. Jy kon hom geïnspireer het; nou het jy sy lewe verwoes.

      Toe skree die remme en die stemme en ’n hand so groot soos ’n skopgraaf ruk my terug sypaadjie toe. Ek kyk op in twee rookgrys oë met pikswart pupille.

      “Jý,” sê die man met die skopgraafhande, “was nou pas amper dood.”

      Die taxi cruise verby en die oe . . . en aaa oor die man met die groot hande en die swart pupille blý. Ek wou langer in sy oë gekyk het, maande lank tyd gehad het om hom te leer ken en verstaan.

      Dis belangrik om ’n man eers uit te kyk, het Pa vir my gesê toe ek nog met Koot die Onskuldige uitgegaan het. Jou ma is dood, ek is nie goed met al die prate wat ek met jou behoort te praat nie, maar ek weet een ding: ’n meisie moenie soos ’n mot in ’n kersvlam invlieg nie. Dis waar die vlerkies brand. Leer die man eers ken. Vind uit hoe sy kop werk. Kyk hoe hy sy ma behandel. Hou sy oë dop. ’n Mens sien driekwart van wat jy wil weet in ’n ander mens se oë.

      Koot gee my kans om te praat, Pa, wou ek vir hom sê. Hy luister, hy’s ’n stille luisteraar. En hy sit meestal vreeslik stil.

      Nadat die blondine met haar lewensverhaal van sewehonderd luisterure Koot van my afgerokkel het, het dit tot my deurgedring dat die vibes tussen my en Koot eerder klank- as chemiese golwe was.

      Barry se marimbas het die hele lug vol vibes gemaak. Net jammer van sy maag en sy weersin in enigiets wat met die letters G, Y en M gespel word.

      Toe ruk Andrew my uit die pad van die taxi en teen sy wonderlike lyf vas.

      Chemiese vibes is anders as klankgolwe, het ek uitgevind. Met die bietjie gesonde verstand wat daar in die aanslag van chemiese vibes in my oorgebly het, het ek geweet: Ek moet Andrew se kop en hart darem seker ook op ’n manier leer ken. Die Lyf het ’n binnekant. Die Siel sit hier iewers onder die six-pack.

      Wat wou ek eintlik van Andrew weet?

      Ek wou weet of hy voor by die manne gesit het tydens die Granada-Dakar-uithouwedren. Ek wou veral weet waaroor hy en sy pa in Spanje gesels het. Sy ouers is immers kort daarna geskei.

      Pa het vir my gevra of Andrew ooit sy pa en ma se egskeiding met my bespreek het. Sy ouers se huwelikskrisis het die koerante gehaal – Gyro Scott was nog altyd ’n nuusmaker.

      ’n Paar lelike stories het die rondte gedoen. Gyro het haar misbruik, het Tina Scott beweer. Aan die begin van hulle getroude lewe het sy gedink sy misgis haar, maar later het sy besef hoe senuweeagtig sy geword het, hoe min sy in haarself glo. Die eise wat hy aan haar gestel het, was hoog. Sy moes hulle voertuigonderdele-onderneming bestuur en dit gereeld vrou-alleen doen, want Gyro was dikwels van die huis af weg.

      Sy het die gevoel begin kry dat Gyro Scott haar net gebruik. Hy het sy affairs gehad; almal het dit geweet. Sy was eensaam en verward, en ’n vriendin se man het haar vertroueling geword. Hy het haar soos ’n vrou laat voel, het sy vir ’n joernalis gesê. Sy het haar vriendin se huwelik op die rotse laat beland.

      “Daar was ’n diep kraak in daardie huis,” het Pa een aand laat oor koffie en beskuit vir my gesê. “Moenie oorhaastig wees nie, my kind. Dis maar ’n uitsorteerdery voordat ’n mens die regte een kry. Dié Andrew-kêrel is heelwat aansienliker as die arme Barry. Maar nou moet jy by die oortuiging hou wat jy so duidelik vir jou pa uitgespel het: dit gaan nie oor die uiterlike nie.”

      Ek was dikmond. My en Pa se lewensoriënteringsessies het maar altyd sy dikbekfases gehad. Verliefdheid as besprekingstema was bo sy vuurmaakplek. En ek was verlief en koppig.

      “Hierdie man,” het ek vir Pa gesê, “is anders as al die ander.”

      “Hy is Gyro Scott se seun,” het Pa my saaklik op my plek gesit. “Doen jouself ’n guns: vind uit hoe Andrew oor sy ma voel. Dit gaan ’n invloed op julle twee se verhouding hê. Soms wil-wil dit vir my voel asof ek al iets van dié invloed by julle ruik.”

      “Nonsens,” het ek gesê, die n’e soos ’n gekners van tande. “Assebliéf! Pa is net weer paranoïes.”