Melktert en kaviaar. Annelize Morgan

te betaal nie. Daar moet ’n fout wees.

      Sy loop weer die ent pad terug na die OTM en trek ’n meer volledige staat. Haar oë rek toe sy die bedrae sien wat die afgelope drie dae uit haar rekening onttrek is. Haar hande bewe van skok en ontsteltenis toe sy die stukkie papier in haar handsak druk en aanstap werk toe.

      In haar etensuur gaan sy bank toe om uit te vind waar haar maand se salaris heen verdwyn het.

      “’n Mens moet versigtig wees vir diefstal,” sê die vrou by navrae terwyl sy op die rekenaar kyk of sy inligting kan kry oor die onttrekkings. “Die diewe raak net al slimmer. Hier is nie ’n fout nie. Dis by ons hooftak in die middestad getrek.”

      Sy kyk na Emma. “Miskien moet jy liewer jou pin-nommer verander.”

      “Nou goed, as dit net die dief sal keer.”

      Nog steeds ’n bietjie verdwaas oor die verdwyning van haar salaris stap sy ingedagte by die bank uit na die kafeetjie aan die oorkant van die straat. Daar is nog tyd vir ’n koppie sterk koffie voordat sy weer by die werk moet wees.

      Sy steek in die deur van die kafeetjie vas. In die agterste hoek sit Nick saam met ’n vreemde meisie – ’n mooie, een met kuiltjies in haar wange en die mooiste wit tande as sy glimlag. Dis nie sy familie nie, dink sy ontsteld, want ’n man is nie so intiem met ’n familielid nie.

      Sy onthou hoe seer dit haar gemaak het toe sy Ingo saam met ’n ander meisie gesien het. Paula sal nooit, ooit ’n woord hiervan by haar hoor nie, besluit sy.

      Dit maak nie saak hoe oulik ’n man is nie, ek sal nooit weer een vertrou nie, dink sy wrewelrig toe sy omdraai en uitstap. As jy jou rug draai, sing hy mooi liedjies vir ’n ander meisie of hy fluister mooi woordjies oor ’n koppie koffie in ’n knus kafeetjie.

      Wat noem ’n mens ’n man wat ’n flerrie is? Haar treë rek al langer soos wat haar woede haar voete woema gee. Kapaters! Dís wat hulle is! Bokke wat nie die vroulike geslag met rus kan laat nie!

      In die laatmiddagverkeer koek haar gedagtes in wraakgierige frustrasie. Oor elke man wat sy agter ’n stuurwiel sien sit, wonder sy of hy ook sy meisie of sy vrou verneuk. En as hy vriendelik vir haar plek maak sodat sy voor hom in die baan kan inkom, byt sy op haar tande en wonder of sy meisie weet dat hy so vriendelik is.

      Eintlik, besef sy, is sy nou heeltemal kinderagtig, maar dis amper naweek en sy het seergekry en sy het die reg om kinderagtig te wees. Op hierdie oomblik is dit lekker.

      By die woonstel parkeer sy die motor en loop haar in die gang vas in Rommel.

      “Jy is ook ’n man, jou klein pes,” sê sy vir die hondjie. Hy knor. “As jy my byt, gooi ek jou in die asblik!”

      Hy bly staan, sy kop half skeef gehou asof hy wonder wat presies sy daarmee bedoel. Njaff! antwoord hy haar.

      “Ja, ja! Joune ook! Net in Duits!”

      Sy maak haar woonsteldeur oop. Die halfskemer maak haar sommer dadelik mismoedig. Daar is iets aan ’n halfdonker, stil woonstel wat alles vaal en vreeslik laat voel. Dis so ongebruik, soos ’n nuwe kers wat nog nie opgesteek is nie. Dis koud, onpersoonlik en troosteloos.

      Toe haar selfoon onverwags lui, wip sy van skrik. Sy laat dit op die mat val voordat sy dit kan antwoord. Dis Ingo en hy is kwaad.

      “Waar is die pakkie wat Roland by jou moes optel?” brul hy.

      “Ek het dit by die agterste venster uitgegooi tot tussen die vullisdromme. Ek dink dit het oopgebars.”

      Daar is ’n lang ruk stilte en dan sê hy: “Jy het mal geword. Weet jy hoe belangrik daardie pakkie was?”

      Wel, dink sy, ek wil nie huil nie en ek wil ook nie vanaand met jou uitgaan nie. Dit beteken dat ek nie meer smoorverlief is op jou nie. Hierdie rondte het ek gewen.

      “As die pakkie vir jou regtig belangrik was, sou jy lankal ’n ander plek gekry het waar Roland dit kan optel,” sê sy koeltjies.

      “Emma …” Hy probeer hard om sy stem kalm te hou. “Maggies, man, ons het tog so afgespreek. Jy het gesê jy sal dit vir my doen.”

      “Nie meer nie!”

      “Jy is ’n verbrande rissiepit! Niemand kan dit met jou uithou nie!”

      Dit maak seer. “En geen meisie hou van ’n man wat haar verneuk nie.”

      Sy kan amper hoor hoe hy aan die ander kant ontplof. Sy kan haar voorstel hoe sy oë blits. Sy mond trek so effens skeef as hy regtig kwaad word. O, en hy kners op sy tande as hy praat, dan gaan sy bolyf so op en af soos wat hy probeer om hom te beheer. Sy wonder wat sal gebeur as hy dit nie regkry om hom te beheer nie.

      “Jy’s ’n pyn! Vir wat het jy oorlog teen my verklaar?” skel hy oor die foon.

      “Oor my liedjie wat jy en jou merrie gesteel het. Oor Roland wat my lastig val oor jou pakkies. Oor jy my met ’n ander meisie verneuk het! En oor my geld wat weg is!”

      “Ek was heeltemal bereid om ’n uitweg te probeer vind, want ek het regtig vir jou omgegee! Maar vir wat het jy jou rekening gaan staan en verander? Was dit nou nodig?”

      Sy word yskoud. “So, dan ís dit jy wat my geld gesteel het!”

      “Waarvan praat jy? Jy weet baie goed dat ons albei die rekening gebruik het!”

      “Maar net ék het die afgelope paar maande geld daarin inbetaal! My salaris!”

      “Jy weet ek sal jou terugbetaal.”

      “Jy het dit nog nooit gedoen nie! Ek wil my geld môre in my bankrekening hê, of ek gaan lê ’n klag van diefstal!”

      “Emma …”

      “Ek moet my woonstel betaal en my motor het twee bande nodig. Ek kan nie jou eskapades finansier nie. Sorg dat my geld terugkom in my rekening.”

      “Jy bedoel dit nie …”

      “Ek bedoel elke woord wat ek sê.”

      Daar is ’n paar sekondes stilte, dan groet hy halfhartig voordat hy aflui.

      En sy gaan sit en huil op die rusbank. Sy wil ook nie met elke probleem na haar pa toe hardloop nie; hy sit te ver van haar af om regtig iets te kan doen. En Nick verneuk vir Paula. Sy is seker daarvan dat daar geen eerlike, ordentlike man meer op hierdie aarde is nie.

      As jy in die modder lê, staan jy op en maak jou skoon en gaan drink ’n glas wyn … net om beter te voel. Dis wat Emma doen, maar dit help nie. Die ontsteltenis sit nog soos ’n by op haar skouer, trillend van afwagting vir ’n steekplek. Kort-kort foeter haar gedagtes terug na Ingo, en dan dink sy die onbehoorlikste maniere uit om hom te straf.

      Haar bui van kwaadwillige wraak hou aan tot die volgende oggend. Daarom trek sy haar modieuse spierwit pakkie aan en kies haar bykomstighede versigtig, soos ’n soldaat sy wapens sou kies om mee oorlog toe te gaan. Vir haar is hierdie oorlog.

      Soos sy verwag het, staan Ingo voor die ingang na haar werk en wag op haar. Dit was nog altyd met hierdie aangesig-tot-aangesig-sessies wat hy haar kon oorhaal om te doen wat hy wou hê.

      Sy trippel op haar stiletto’s na die trap met net so ’n effense swaai van haar heupe. Dis oorlog, is dit nie?

      “Emma?”

      Sy steek vas en kyk na hom. “Wat is dit?”

      “Ons moet praat.”

      “Nee, ons moenie.”

      Sy wil aanstap, maar hy keer haar. “Maggies, man, wil jy nie net hoor wat ek wil sê nie?”

      “Ek weet wat jy wil sê: Jy is jammer en ons moet nog vriende wees en jy sal my met my liedjies help, ensovoorts ensovoorts. Maar ek wil nie daaroor praat nie, want ek het ander planne. Met jou het ek nooit geweet of dit gaan oor my liedjies, of my salaris, of dat ek so maklik vir jou gunsies gedoen het nie. Nou lyk dit vir my ek was net handig vir jou, dis al.”

      “Dis