Melktert en kaviaar. Annelize Morgan

CD ingesluit.”

      Sy luister na sy stemtoon en wag om die geringste klank te hoor wat haar sal laat glo dat hy nie eg is in wat hy sê nie, maar hy klink werklik opreg. En sy wíl hom ook baie graag glo.

      Dan vra sy: “Sê my, Ingo, gaan jy na belangrike partytjies saam met Leona en dan sê jy vir my dat jy daardie aand werk het om te doen?”

      Hy is duidelik onkant gevang en probeer hom daaruit wurm. “Dit het een keer gebeur, ja, ek erken dit. Haar pa wou my ontmoet, en ek kon nie daar opdaag met jou aan my sy terwyl ek wil hê dat hy my loopbaan moet bevorder nie.”

      “Ek praat van gereeld na partytjies gaan sonder my.”

      Hy lyk duidelik ongemaklik, en skielik weet sy dat Paula die waarheid gepraat het. Dis moeilik om die seer uit haar oë te hou en dus kyk sy na die muur en wens sy kon die horlosie terugdraai – terugdraai na die mooi ure, die gelukkige ure.

      “Wie van my of Leona gaan jy oor twee weke saamneem na die groot onthaal waar haar pa ook gaan wees?” Sy probeer hom dwing om haar in die oë te kyk, maar kry dit nie reg nie.

      Hy draai sy kop weg en staar na die karre onder in die straat. “Ek dink nie jy sal ooit verstaan nie, Emma.”

      Sy kan voel hoe die atmosfeer tussen hulle verkoel, hoe die gesprek vreet aan die mooi wat tussen hulle was.

      “Ek verstaan, Ingo, ek verstaan baie goed. Jy het my nodig, maar dis nie om die redes waarop ek gehoop het nie. Jy het die blink lewe nodig.”

      “Dis nie waar nie, en ek sal dit aan jou bewys.”

      “Hoe?”

      “Jy gaan saam met my na daardie onthaal. Leona sal ook daar wees, maar ek gaan met jóú aan my sy daar instap.”

      Sy het nie ’n antwoord nie en kan net na hom staar. Eindelik vra sy: “Bedoel jy dit?”

      “Ja, ek bedoel dit.”

      Toe hy haar ’n rukkie later met sy gewone passie groet, loop sy weer op die wolke en het sy hom alles vergewe.

      Roland stuur vir haar ’n selfoonboodskap later die week en sy is sommer weer omgekrap. Het Ingo my pakkie daar gelos? vra hy.

      Sy SMS terug: Jy en jou pakkies kan na die maan vlieg!

      Sy vee nie die boodskap af soos wat sy gewoonlik doen nie, want sy wil dit vir Ingo wys. Sy wil hom vra om ’n ander aflaaiplek vir Roland se pakkies te kry. En sy wens Rommel wil hom byt.

      In die twee weke voor die onthaal werk Emma hard aan twee liedjies wat sy vir ’n kompetisie wil inskryf. Dit het ’n meer outydse swing-klank, maar sy hou daarvan, en sy weet dat dit Ingo se stem uitstekend sal pas. Hierdie keer gaan sy die liedjies nie vir hom wys nie. Sy wil eers kyk of sy die kompetisie kan wen – dan sal hy hulle graag wil sing.

      Die meeste van die aande kom Ingo na haar en dan gesels hulle net oor musiekdinge. Toe sy hom vra dat Roland sy pakkies op ’n ander plek moet oplaai, vra hy haar om net nog vir twee weke geduldig te wees, dan sal hy ’n ander plek hê. Sy is tevrede. Roland se onwelkome besoeke sal ten minste binnekort ’n einde kry.

      Sy neurie haar een liedjie terwyl sy die kombuisie aan die kant maak. Die woorde kom gemaklik, asof hulle reeds ingeryg vir haar lê en wag het: Daar is vreugde op die wieke van die lentewind wat waai, soos die lag van blye stemme …

      Dit bring ’n huppel in haar hart en ’n glimlag na haar mond, en sy weet daar is niks wat sy meer intens liefhet as die skep van musiek nie. As sy haar oë toemaak, kan sy haar verbeel dat sy in ’n blommeveld is, met die son wat skitter op die helder water van ’n meer. Sy sien die wolke in die hemel en sy hoor die son se lag en dan kom die klanke uit die natuur asof hulle net op haar gewag het.

      Toe sy die oggend van die groot onthaal opstaan, weet sy dat die dag vir haar ’n teleurstelling gaan wees. Haar keel is seer en haar oë brand en sy voel eenvoudig ellendig. Teen twaalfuur die middag het die griep behoorlik vat gekry. Elke soort pil probeer sy, maar sy voel net al slegter.

      Haar pragtige middernagblou aandrok hang teen die kasdeur. Haar silwer sandale staan nog in die kartondoos soos toe sy hulle gekoop het vir die geleentheid.

      Paula kom tydens haar etensuur kuier. Sy bly sprakeloos na Emma staar waar dié met rooi oë en ’n dik gesig op haar bed in haar kamerjas lê.

      “Ek glo dit nie!” sê Paula.

      “Die duiwel is listiger as jy en ek …”

      “Ek sal vyfuur terug wees, dan kyk ons hoe dit gaan. Goed so?” vra Paula.

      Emma knik net en sak weer terug teen die kussing. Soos sy nou voel, sit sy nie ’n voet uit haar woonstel vanaand nie. Dan raak sy weer aan die slaap.

      Die telefoon lui haar ’n rukkie later wakker. Dis haar pa en sy is bly om van hom te hoor.

      “Wanneer kom Pappa weer Suid-Afrika toe?”

      “Ons is amper klaar met hierdie projek, meisiekind. Ek sien jou oor ’n paar weke.”

      “Die ses maande was te lank, Pappa.” Sy snuif en vee haar neus met ’n sneesdoekie af. “Ek verlang verskriklik. Dis so alleen hier.”

      “Maar jy het mos vir Ingo.” Hy lag sag. “Wanneer hoor ons die huweliksklokkies lui?”

      Sy aarsel. “Ek weet nie …”

      “Emma, het jy verkoue of huil jy?”

      “Ek het griep.”

      “Ounooi, ek is so jammer dat ek nie daar is vir jou nie. My volgende projek is in Suid-Afrika en dan kom bly jy by my. Ek wil toesien dat dit goed met jou gaan.”

      Sy voel al klaar beter. “Dankie.”

      “Dit maak nie saak wat Ingo doen nie, daar is ’n goeie en mooi pad vir jou vorentoe … Ek belowe jou dit.”

      “Ek is lief vir Pappa.”

      “En ek vir jou. Byt vas, oor ’n maand is ek daar.”

      Toe hy aflui, voel sy nie meer heeltemal so siek nie. Maar dit maak geen permanente verskil aan haar toestand nie.

      Om vyfuur kom loer Paula in, maar dis duidelik dat Emma nie na die onthaal sal kan gaan nie.

      Paula is skaars weg of Ingo maak sy opwagting. Hy klink opreg besorg oor Emma.

      “Ek kom vanaand terug so gou ek kan. Ek belowe.”

      Sy kyk net na hom en soek in sy oë na iets om haar agterdogtig te maak, maar daar is niks. Tog waardeer sy sy besorgdheid.

      Hy gee haar hand ’n drukkie. “Ek sal jou alles kom vertel, Emma, ek belowe.”

      Toe hy weg is, raak sy aan die slaap, verlos van die angstigheid om te probeer om van die griep ontslae te raak. Nou kan sy net rus, en dis al wat sy op die oomblik wil hê.

      Sy skrik wakker toe iemand aan haar woonsteldeur klop. Die pille het hulle werk gedoen en sy voel ’n bietjie beter, maar dis al ná nege – beslis nie die regte tyd om nou agter Ingo aan te gaan nie.

      Tot haar verbasing staan Paula voor die deur. “Gaan trek vir jou aan, Emma. Jy moet saam met ons kom.”

      “Ek is siek …” protesteer sy.

      “Maak net gou, jong! Dis belangrik!”

      Al voel sy beter, is Emma nie lus om uit te gaan nie, maar uit ondervinding weet sy dat Paula nie sal bes gee nie. Dus stem sy teësinnig in.

      “Trek vir jou net so mooi aan as wat jy kan,” sê Paula en dam die hangkas by.

      “Wat is dit met jou?” wil Emma weet terwyl Paula deur haar hangkas woel. “Ek kan nie uitgaan nie. Ek is nog siek, of verstaan jy dit nie?”

      Paula pluk ’n wit aandrok uit. “Ditsem! Trek hierdie een aan, en maak gou!”

      Emma doen soos Paula sê, maar sy voel steeds nie lekker nie.

      “Grimeer