Melktert en kaviaar. Annelize Morgan

hê,” sê sy.

      Eindelik is sy gereed en volg Paula na buite. Rommel storm op haar af en njaff-njaff! om haar enkels.

      “Siejy!” sis Paula vir hom en hy hardloop stert tussen die bene weg.

      “Hoe’t jy dit gedoen?” vra Emma verbaas.

      “Jy wil nie weet nie. Toe, ons is laat!”

      Eers toe hulle voor die gebou stilhou, besef Emma dis die saal waar Ingo vanaand optree. Sy voel steeds sleg van die griep en sy weet dat sy nie op haar beste lyk nie. Die enigste ligpunt is dat sy Ingo teen alle verwagtinge tog gaan sien.

      “Het jy vir ons kaartjies?” vra sy.

      Paula skud haar kop. “Ons het dit nie nodig nie, ons gaan agter die verhoog wees. As Ingo sy laaste liedjie gesing het, gaan ons saam onthaal toe.”

      “Ek het dan gedink –”

      “Dis nie vir jou nodig om vanaand te dink nie. Bly net stil en kyk.”

      Omdat almal Emma ken as Ingo se meisie, word hulle sonder teëstribbeling agter die verhoog toegelaat. Emma gaan sit op ’n stoel omdat haar bene lam voel en sy luister na Ingo se strelende fluweelstem. Sy kan hom net-net op die verhoog sien en nou voel die griep nie meer so erg nie.

      Haar hart slaan ’n slag oor toe hy “Somernag” begin sing. Skielik voel haar binneste te klein vir die stortvloed emosies wat in haar opwel. Elke noot drink sy in, onthou hoe sy aan die liedjie gewerk het, waar sy daaraan verander het tot dit perfek was. En nou hoor sy vir die eerste keer hoe Ingo dit sing en haar hart bons van vreugde.

      Die applous is oorweldigend. Die gehoor hou aan met klap en klap, totdat Ingo instem om dit weer te sing.

      Emma kan die trane van vreugde nie keer nie. Dis die oomblik waarop sy gewag het: om dit wat sy binne voel só in klank en woord te hoor. Sy voel hoe Paula haar skouer druk en sy gryp haar hand styf vas.

      “Dis wonderlik … dankie, Paula!”

      Haar vriendin antwoord nie.

      Ingo maak sy laaste buiging en kom oor die verhoog na agter geloop. Hy loop aan die ander kant van die gordyn verby en Emma staan op om hom te gaan gelukwens. Toe sy om die sygordyn beweeg, steek sy geskok vas. Hy staan met Leona in sy arms en sý is die een wat hom gelukwens, die een wat hy vurig soen, die een om wie sy arms liefkosend gevou is.

      Emma probeer aan iets dink om te sê, maar die woorde wurg net in haar keel. Sy besef dat sy nie werklik vir hom iets beteken het nie. Hy wou net haar liedjies gebruik, maar selfs dít wou hy nooit erken nie.

      Skielik kyk hy op, en die skok op sy gesig laat haar nie beter voel nie. Sy voel verraai.

      “Emma! Wat maak jy hier?” vra hy en loop agter haar aan toe sy omdraai en wegstap.

      Hy haal haar aan die onderpunt van die trap in wat na buite lei. “Ek dag jy is siek!”

      Sy kyk om. “Ek is, maar ek het gekom. En ek het gehoor hoe jy ‘Somernag’ sing en ek kan nie vir jou beskryf hoe wonderlik dit my laat voel het nie … Maar jy was al die tyd besig met ander dinge. Jy het my net gebruik.”

      “Kom nou, meisiekind, dit beteken regtig niks!”

      “En as jy die dag aan haar verloof raak dan beteken dit ook niks? En as julle trou, dan is dit ook niks? En kinders kry? Waar laat dit my? As jou ewige beminde wat nooit iets anders sal wees nie en altyd tweede viool sal speel?”

      “Jou verbeelding hol nou met jou weg, Emma.”

      “Nie meer nie, Ingo, nie meer nie. Jy het nie meer ’n plek in my verbeelding óf in my lewe nie. Geluk met jou optrede vanaand en met die reaksie wat jy gekry het – dis al wat jy ooit van my sal kry, niks meer nie.”

      “Jou liedjies gaan lê en stof vergaar.”

      “Dis my saak. Ek sal nooit weer vir jou een skryf nie. Totsiens, Ingo.”

      Hy probeer haar nie keer toe sy uitstap na die motor waar Paula vir haar staan en wag nie. Sy kyk ook nie om nie. Haar lewe sonder die man wat sy so intens liefhet, het vanaand begin.

      2

      Lank nadat Paula weg is, lê Emma nog en huil. Al haar drome lê aan skerwe, en daar is niks wat sy kan doen om hulle weer te las nie. “Somernag”, glo sy, sal die enigste liedjie van haar wees wat ooit op ’n CD sal kom. En die gedagte aan iemand anders in Ingo se arms maak haar nog sieker en nog ongelukkiger.

      Maar miskien is alles nog nie verlore nie, dink sy deur die trane. Ingo sal haar mis en dan sal hy terugkom. Sy sal haar voorwaardes aan hom stel en alles sal weer wees soos dit vroeër was. Al wat sy moet doen, is om geduldig te wees en te wag. Eendag sal hy net opdaag en hy sal ’n bos blomme vir haar bring soos wat hy altyd doen as hulle stry gekry het.

      Sy mis hom. Sy glimlag het altyd alle hartseer weggetoor. Sy mis hom verskriklik …

      Paula kom die volgende oggend tienuur om te hoor hoe dit met haar gaan. Sy kry Emma in haar slaapklere op die sitkamerbank met ’n beker koffie in haar hand.

      “Hoe voel jy vandag?”

      “Hoe dink jy? As ’n mens alles verloor het wat betekenis aan jou lewe gegee het, voel jy nie baie vrolik nie.”

      “En wat het jy verloor?” vra Paula en gaan skink vir haar ’n koppie koffie in. Dan kom sy terug en gaan sit op die sitkamertafeltjie. “Jy het ’n man verloor wat jou lankal agter jou rug met daardie merrie verneuk. En hy is nie die enigste pad na ’n toekoms in musiek nie. Noudat daardie deur toe is, sal jy sien hoeveel ander gaan vir jou oop. ‘Somernag’ is op sy nuwe CD en dis ’n treffer – jy het gisteraand gesien hoe die gehoor gereageer het. Mense sal vir jou liedjies begin vra.”

      Die optimisme en die lig beur en worstel na die oppervlak van Emma se gemoed. “Dink jy so?”

      “Ek weet so. Kyk of jy verlof kan kry by jou werk, dan kom jy saam met my en Nick na ’n wildplaas in die Bosveld. Ons gaan Maandag oor twee weke daarheen vir ’n paar dae vakansie.”

      “Ek wil nie nou weggaan nie. Wat as hy terugkom en … en alles weer wil regmaak?”

      “Sal jy hom terugvat?”

      Emma kyk radeloos na haar. “Wat dink jy? Hy was my léwe, Paula. Ek sal hom vir altyd liefhê, want daar is nie nog een soos hy nie. Ek glo dat die band wat ons aan mekaar bind, sterk genoeg is om ons weer by mekaar uit te bring.”

      “Ai, Emma …”

      “Moenie my probeer ompraat nie …” Sy begin weer huil. “Ons hoort bymekaar soos … soos pap en melk.”

      Paula bars uit van die lag en Emma lag halfhartig saam, ten spyte van hoe sy werklik voel. Ingo was haar trouman, hy sou die pa van haar kinders wees, hy was haar afgod, haar hele bestaan. En in een oomblik is alles verpletter. Haar mooiste drome het murasies geword.

      “Gee kans,” sê Paula. “Oor ’n week kan jy weer helder dink. Nou is daar nog te veel trane en dit verwring alles. Gee net kans.”

      “Ek wil nie, ek wil Ingo terughê,” huil Emma.

      Paula sit haar arm om haar vriendin se skouers en steur haar nie aan die griep nie. Hierdie is groter sake as twee dae in die bed. Hierdie is ’n geval van ’n gebroke hart, en daar is nie medisyne wat dit kan gesond maak nie.

      “Thula, alles sal regkom …”

      Emma onthou ’n ander keer toe sy so hartverskeurend gehuil het. Sy was maar net tien jaar oud en haar pa het vir haar kom sê dat haar ma hemel toe is. Daar het toe ’n verlatenheid oor haar gekom wat sy vir niemand kon beskryf nie. Op die oomblik toe sy haar ma die heel nodigste gehad het, was sy nie meer daar nie.

      Vroegmiddag bel Emma haar pa en vertel hom alles wat gebeur het en hoe sy voel en ook dat sy nie meer wil lewe nie. Sy snik omdat sy alleen is en niemand het wat vir haar vastigheid kan gee nie. Die een mens wat dit vir haar kon gee, het haar in die