Melktert en kaviaar. Annelize Morgan

voel. “As jy my nodig het, is ek altyd daar vir jou. Ek is net spyt dat ek nie nou by jou kan wees nie.”

      “Ek probeer, maar die hartseer oor Mamma wil nie weggaan nie. En nou is ek en Ingo uitmekaar en is ek alleen. Hoekom is Pappa nie hier nie?”

      “Ek kom tog een van die dae terug.”

      “Pla ek Pappa?” snik sy.

      “Die vergadering kan maar sit en wag en tande tel. Op hierdie oomblik is jy die belangrikste.”

      Sy skrik; sy het nie geweet dat sy hom in ’n vergadering steur nie. Maar die feit dat hy nou tyd aan haar afstaan, beteken vir haar geweldig baie. Op ’n manier is hy nou hier by haar.

      “Dankie, Pappa. Ek sal weer bel as ek beter voel.”

      “Doen so, kindjie, doen so.”

      Toe sy aflui, skep sy weer moed. Alles is nog nie verlore nie, want daar is nog geen verloofring of trouring vir Leona nie. Sy moet net vashou aan haar geloof dat alles ten beste sal uitwerk.

      ’n Rukkie later bel Roland om te hoor waar Ingo se pakkie is. Dis so goed soos ’n by wat Emma steek.

      “Ingo het geen pakkie hier gelos nie! En hy sal ook nooit weer ’n pakkie hier los nie! Jy en jou ewige pakkies kan nou na die duiwel vlieg!”

      “Wow! Wat het oor jóú lewer geloop?”

      Sy byt op haar tande. “Ek wil niks meer met jou uit te waai hê nie. En moenie weer hierheen bel nie!”

      “Het jy en Ingo ’n uitval gehad?”

      “Dit het niks met jou te doen nie! Bly net hier weg, of ek sit die hond op jou!”

      Hy lag. “Jy bedoel daardie keffertjie van die ou tannie? Ag nee, jy speel.”

      “Kry dan vir jou enige goeie rede om hier weg te bly!”

      “Ek het nie een nie,” grinnik hy.

      “Totsiens!”

      Sy plak die telefoon neer, só kwaad dat sy vir die oomblik heeltemal van haar hartseer vergeet het. “Ongemanierde, eiesinnige, verwaande, eiegeregtige skepsel!” Sy sluk haar grieppille met ’n bietjie water af. “Hy moet nooit, nooit in der ewigheid weer hierheen kom nie! Ek hou nie van hom nie!”

      Dan onthou sy weer hoe mooi Ingo “Somernag” gesing het en haar woede verdamp soos mis voor die son. Haar onderlip begin bewe en haar oë swem in die trane. En sy weet dat die seer en die verlang nog vir lank baie erg gaan wees.

      Sy gaan sit by die tafel en kyk of daar nie dalk ’n boodskap van Ingo was nie. Hy het nie gebel nie.

      “Hy het my klaar vergeet,” sê sy hardop en begin weer huil. Tussenin lees sy die SMS’e op haar foon en vererg haar toe sy weer een van Roland kry waar hy neul oor die pakkie wat hy nie gekry het nie.

      Maandagoggend breek eindelik aan en Emma besef dat sy nie meer siek genoeg is om by die huis te bly nie. Dit was ’n onstuimige naweek en sy weet dat almal by die werk sal kan sien hoe dit met haar gesteld is.

      Hulle sal lastige vrae vra en party sal heimlik lekkerkry dat sy nie meer met die wonderlike Ingo uitgaan nie. Dít is die storm en skrik wat sy nou by die werk in die gesig moet gaan staar.

      En die skindertonge is met mening los.

      “Ons hoor jy en Ingo het uitgemaak. Is dit so?”

      “Het hy jou verkul?”

      “Jy is seker devastated.”

      “Hy het jou glo afgesê.”

      “Hoe voel dit, hè?”

      “Jis, jy het ’n grênd ou deur jou vingers laat glip.”

      “Ek sal al my ou skoene agterna gooi vir ’n ou soos Ingo!”

      Emma luister na al die praatjies en praat niks en hulle gis en gons tot die baas hulle kom stilmaak. Hoe het hulle uitgevind? wonder sy.

      Sy kruip al dieper in haar dop en probeer hulle nie eens reghelp nie. As sy iets gaan probeer sê, gaan sy weer begin huil en sy wil nie. Dus drink sy maar net haar hande vol vitamienpille om die griep te help genees en sy dink baie.

      ’n Paar keer deur die dag oorweeg sy dit om Ingo te bel, maar sy is saam met drie ander in een kantoor en as sy sou bel, sal sy nooit die einde daarvan hoor nie. Al wat sy kan doen, is om te bly hoop en bid dat hy haar tog sal kontak.

      Maar hy bel nie.

      Teen huistoegaantyd besef sy dat Ingo nooit weer gaan bel nie. Sy het hom Saterdagaand weggestuur – sy het dit self gedoen. Hy het immers nog sy selfrespek.

      Sy weet nou dat hy nooit so lief vir haar was as sy vir hom nie. Dís waarom hy Leona sonder gewetenswroeging kon gaan opsoek.

      Om oor die teleurstelling en hartseer te probeer kom, werk Emma aan haar liedjies. Sy begin soek na iemand wat bereid sal wees om hulle te sing … of net te probeer. Die stilte in haar woonstel is senutergend, dit druk teen haar, dit sypel deur na haar gemoed wat reeds swaar dra aan hartseer. Uiteindelik vloei dit uit deur haar gedagtes en musiek.

      En die telefoon is so stil asof die drade geknip is. Niemand dink aan haar en haar hartseer nie. Almal gaan hulle eie, gelukkige gang, onbewus van haar behoefte om net met iemand te praat.

      Rommel snuif en tjank by die deur en sy staan haastig op, bly om ’n ander lewende ding se geluid te hoor. Sy maak die deur oop.

      “Los jy vir Rommeltjie uit!” klap mevrou Jansen se stem deur die stilte. “Ek sien vir jou! Jy hou nie van my Rommeltjie nie!”

      “Hy het my al ’n paar keer gebyt,” maak Emma beswaar. “Hy behoort nie so in die gang rond te loop nie.”

      “Jy is ’n bogsnuiter en ek hoef nie na jou te luister nie, juffroutjie!” Mevrou Jansen gluur Emma aan met staalgrys oë wat goed gesmeer is met blou oogskadu en maskara. “Los jy net my Rommeltjie uit! Kom Ma se ou skattie,” koer sy in die rigting van die knorrende brak.

      Dan draai sy om en die hondjie volg haar, al happende na haar hakskene – en Emma sien die groot gate en lere in die ou tannie se kouse waar die hond haar al met die tande bygekom het. Sy sien ook die twee pleisters net bokant mevrou Jansen se skoene en sy glimlag en wonder of die vrou ooit die foute in haar hondjie sien. Liefde is blind vir foute, dink sy – soos sy pynlik moes uitvind.

      “Ek sien jou loop in die park … met die lelikste hond aan jou sy … maar vir jou is hy jou beste vriend …” begin ’n liedjie in haar gedagtes vorm aanneem.

      Sy skryf oor ’n ou man, eensaam op sy pad, met net die lelike ou hond wie se hare uitval, wie se spoeg oral drup, wat die beste lêplek vir hom opeis, wat baklei as hy gebad moet word, wat snags vir die maan sit en tjank, maar wat die ou man tog gelukkig maak. En sy skryf van die dae wat verbygaan en die hond se laaste dae, hoe die ou man pleit en soebat dat die hond by hom moet bly. Maar die hond gaan dood en die ou man loop alleen en hy verlang na sy lelike, lelike hond …

      Sy noem die liedjie “Ek mis jou” en speel dit op die klawerbord. Sy huil hartlik saam met die woorde en raak so sentimenteel dat sy vies is vir haarself. ’n Halwe boks snesies verdwyn in die proses.

      Sy wil Ingo bel, sy wil weer sy stem hoor, maar toe sy met die gehoorstuk in haar hand staan, onthou sy hoe sy gevoel het toe sy hom die laaste keer gesien het. As hy nou met haar praat en sy stem is koud en afsydig, gaan dit die wonde weer oopkrap. Stadig sit sy die gehoorbuis neer en trek die snesies weer nader.

      Daar is steeds geen boodskap van hom op haar selfoon nie.

      Sy probeer nog ’n liedjie skryf, maar dit gaan oor die dood en die groot verlange, en sy skeur dit op.

      “Ek sal nooit weer liedjies kan skryf nie,” sê sy hardop vir haarself. “My inspirasie het my gelos en met ander meisies gaan rondflerrie. My inspirasie is ’n vark!”

      Sy huil haar aan die slaap.

      Paula