Altyd die verkeerde man. Elsa Hamersma

in die kar en sluit die deure,” sê Liam vinnig.

      “Kom jy ook! Laat ons ry!” roep sy ontsteld, maar sien dan dat die tyd vir vlug verby is.

      Tot haar ontsteltenis is die twee jonger mans besig om Liam vanuit verskillende rigtings te bekruip. Aan die slingerende manier waarop hulle beweeg, is dit duidelik dat hulle onder die invloed van drank of dwelms is, maar Liam is een mens en hulle twee.

      Dan is daar net ’n warreling van arms en bene. Versteen staan Ebbie en kyk. Eers toe sy die een man kruppel en skel-skel sien weghardloop en merk dat Liam bo-op die ander een sit en hom slaan, besef sy dat die gevaar verby is.

      “Liam, stop!” skree sy benoud toe sy sien dat hy nog ’n hou na die man mik, alhoewel dié lyk asof hy klaar sy bewussyn verloor het.

      Hy hou onmiddellik op – asof haar stem hom tot nugterheid gebring het – en sit terug op sy hurke. “Misgewas,” brom hy en vee die bloed van sy mond af.

      “Het jy seergekry?” vra sy benoud.

      “Nee wat,” sê hy en staan op. “Waarskynlik net my tong raakgebyt.”

      “Laat ek sien?”

      Sy stap tot by hom en draai sy gesig na haar kant toe. Eers toe sy sy ligte stoppelbaard onder haar hand voel, besef sy wat sy doen. Haar hand brand soos vuur en sy staan dadelik terug. “Wat doen ons nou?” vra sy versigtig.

      “Niks,” brom hy weer en spoeg bloed op die sakdoek wat hy uit sy sak gehaal het. “Daai dronk lieplapper en sy vriendjie het nou ons hele dag opgeneuk. Papdronk en domastrant – wat ’n kombinasie. Ek is baie jammer daaroor. En dit nou op so ’n mooi dag en mooi plek …”

      “Wat van hom?” vra Ebbie en wys na Sam wat kreunend in die stof lê. “Moet ons hom probeer lawe?”

      “Sy maatjie kan hom kom help. Hy’t seker nie te ver gehardloop met sy dronk lyf nie. Hierdie een makeer nie veel nie. Hy sal nou-nou weer net so vol sprankel wees soos voor die tyd.”

      Onwillekeurig lag Ebbie. “Sprankel?”

      “Ja. En moet jou nie bekommer nie, hy sal skaars ’n hoofpyn oorhou van ons onderonsie, en dié sou hy in elk geval gekry het.”

      “Dan ry ons maar? Alles is klaar opgepak.”

      “Ja. Wat ’n jammerte. As jy baie honger is, kan jy maar aan iets in die motor peusel, maar nou wil ek net by die hotel kom sodat ek my hande kan was.”

      “Jou kneukels is nerfaf! Het jy ’n eerstehulpkassie in jou motor?”

      Sonder om te dink, vat sy sy hande in hare en draai hulle na alle kante om die skade te bekyk. “Laat ek gou jou hande ontsmet en verbind.”

      “Nee wat, ek gaan nie nou soek vir die noodhulpkassie nie. Mens gaan nie maklik dood van nerfaf kneukels nie, en by die hotel sal hulle wel ’n paar basiese goed soos ontsmetmiddel en pleisters hê. Moet jou nie verder bekommer nie. Die kans is goed dat ek dit sal oorleef.”

      Sy los sy hande en lag weer, onseker of dit van senuweeagtigheid is of vir sy aweregse sin vir humor.

      Die volgende uur is dit stil in die motor. Ebbie kyk ’n keer of wat na die sterk profiel langs haar, maar hy konsentreer op die pad en is skynbaar diep ingedagte.

      Net voor hulle afdraai na Kransbaai, sê hy nadenkend: “Dis darem jammer om te sien dat mense hulle lewens so kan weggooi.”

      “Hulle kom seker uit swak huise en weet nie van beter nie.”

      “Elke mens het keuses,” antwoord hy kortaf.

      Hy stuur die motor in die rigting van die hotel, wat gebou is op die hoogste deel van die dorpie. Dit lê aan die voet van die heuwel wat in die kranse eindig wat bo-oor die dorp uittoring en waaraan die plekkie sy naam te danke het.

      Liam stop feitlik reg voor die deur.

      “Was jy al tevore op Kransbaai?” vra hy toe hulle albei uit die motor geklim het en na die uitsig staan en kyk.

      “Een keer, jare gelede. En dis net so mooi soos ek dit onthou. Kyk net die vissersbote in die hawe.”

      “Dis pragtig kleurvol, maar dit sou beter gewees het as hulle op die see uit was en die manne besig was om vis te vang.”

      “Dalk is die weer vandag nie goed vir visvang nie.”

      Kopskuddend staan hy haar en betrag. “Dit lyk my dit gaan moeilik wees om jou te oortuig van die realiteite op Kransbaai. Maar kom, ek wil gaan inteken.”

      Hy hou die swaaideur galant vir haar oop.

      Die ontvangsdame is kennelik opgewonde om hom te sien. “Meneer Murray! Môre, môre! Lekker om jou weer te sien,” koer sy.

      “Ek was net twee dae weg,” antwoord hy droogweg, “maar dis lekker om weer hier te wees, Cheryl. Ek het gebel en gesê ek wil twee kamers hê. Een vir my en een vir juffrou Elizabeth Basson.”

      Cheryl verwerdig haar skaars ’n terloopse blik in Ebbie se rigting. “Meneer se gewone kamer op die boonste vloer, neem ek aan?” vra sy stroopsoet.

      Ebbie slaan haar oë ten hemele. ’n Mens sal sweer dis prins Charles wat gearriveer het. En die meisie maak só ooglopend vir Liam ogies dat dit haar skoon naar maak. Dit moet seker maar moeilik wees om nie te vat wat so op ’n skinkbord vir jou aangebied word nie, dink sy sinies.

      “Asseblief, ja. En ek hoop daar’s nog ’n kamer op die boonste vloer vir juffrou Basson ook. Eintlik wil ek haar graag in die kamer langs myne hê,” sê Liam innemend.

      Dit moes sy verwag het, dink Ebbie. So ’n jakkals. Reg langs hom maak dit net soveel makliker. Sy moet seker bly wees hy het haar nie sommer by hom in die kamer gesit nie.

      Cheryl skroei Ebbie met haar blik. “Ek sal op die rekenaar moet kyk,” sê sy traag. “Ek glo amper nie.”

      Ebbie steur haar nie aan die ontvangsdame se manewales nie. “Ek gee glad nie om as daar nie plek is op die boonste verdieping nie,” sê sy koel.

      Sy gaan Liam Murray nie met sy gewone slenters laat wegkom nie. As hy nagtelike kuiertjies beplan het, kan hy daarvan vergeet. En hoe het hy geweet haar doopnaam is Elizabeth?

      “Enige ander kamer beskikbaar?” vra sy vriendelik vir Cheryl met die kalfsogies.

      Cheryl se vingers dans oor die toetse van die rekenaar. “O, ja! Wat van die grondvloer? Kan ek –”

      “Die uitsig is baie mooi van die boonste verdieping af,” val Liam haar in die rede. “En dis belangrik dat ek jou vinnig in die hande kan kry as iets opduik, Ebbie.”

      “Opduik?” vra sy met kwalik verborge sarkasme.

      “Wel … dinge gebeur. Kyk wat het etenstyd gebeur.” Hy wys terloops na sy gekneusde, velaf hande.

      “Ag, shame!” sê Cheryl met ’n gilletjie en spring amper oor die toonbank. “Kan ek vir meneer pleisters en salf gee?”

      “Ek sal dit waardeer. Jy is altyd so behulpsaam,” komplimenteer hy haar.

      “As-se-blief!” prewel Ebbie onderlangs. Sy sal maar bes gee oor die kamer, want dit sál lekker wees om ’n mooi uitsig te hê. Maar as hy dink hy kan enige tyd van die dag óf nag by haar kamer inwals, ken hy haar nog nie.

      Die uitsig is inderdaad baie mooi, moet sy toegee toe sy kort daarna vinnig deur die venster van haar kamer loer. Sy is haastig om weer onder te kom, want sy is honger. Ná die episode by Rocherpan het sy en Liam nooit geëet nie. Sy voorstel dat hulle tee en toebroodjies in die sitkamer gaan geniet, het sy entoesiasties aanvaar, maar sy het eers kamer toe gekom om haar hande te was. Alhoewel sy nie met iemand handgemeen geraak het nie, voel sy vuil en stowwerig.

      Toe sy ná ’n vinnige opknapsessie by Liam in die sitkamer aansluit, staan ’n groot bord toebroodjies reeds op die tafel voor hom. Hy sit met ’n koppie tee in die hand, maar hy sit dit dadelik neer, kom orent