Altyd die verkeerde man. Elsa Hamersma

jy ek is opgewasse teen ’n ouer, ervare man wat dink landswette kan na willekeur gebuig word en vroue het harte om te breek? Dalk lag hy as ek probeer om hom te beïnvloed oor bewaring. Soos ek die saak nou sien, is hy nie ’n redelike mens wat die voorstelle van die agentjie wat sy eiendomme moet verkoop ernstig sal oorweeg nie.”

      “Jy’s ’n sterk girlie. Try your luck en kyk wat gebeur. Dalk sien hy die ding van jou kant af. Moet hom net nie kwaad maak en ons uit die deal uit praat nie. Daarvan gaan ék nie hou nie. Onthou asseblief dat hy nog nie die kontrak geteken het wat ons alleenreg op die verkope gee nie. Sy prokureur sit nog daarop, en ons sal seker eers volgende week kan teken. Mits alles goed gaan.”

      “Nee, ek sal ons nie uit die deal uit praat nie, maar ek sal saggies probeer om hom te beïnvloed om sy planne so ’n bietjie te wysig.”

      “Doen so,” sê Koot kortaf.

      “Wanneer gaan jy vir die operasie?”

      “Volgende week of die week daarna. Ek sal nog hier wees as jy terugkom om te hoor wat alles gebeur het.”

      Ebbie staan traag op. “Dan moet ek seker maar huis toe gaan en ’n paar stukkies klere in ’n tas gooi. Gelukkig sal ek nou nie eers die helfte van die sportwinkel moet afpak om by my tas uit te kom nie,” voeg sy sinies by.

      “Dankie, my girlie. Ek waardeer dit. En koop vir jouself ’n mooie erfie in Liam se ontwikkeling, waar jy ’n huisie kan bou en elke jaar met jou man en kindertjies kan gaan vakansie hou. Dis nou gratis goeie raad.”

      “Ja, Koot. Dit sou ’n goeie idee gewees het mits daar ’n man en kindertjies in die prentjie was,” sug sy. “Die probleem is net dat stap een – die regte man – ontbreek.”

      2

      Toe Jeannie Ebbie die volgende oggend kort voor elf kom roep, het sy klaar haar huiswerk oor Liam Murray gedoen. Die internet is darem ’n wonderlike bron van inligting, dink sy meewarig. En verder skinder eiendomsagente alte graag.

      Sy weet nou dat Liam in die eiendomsmark woeker en baie suksesvol is. Sy het gesoek, maar kon nêrens ’n aanduiding kry dat daar vraagtekens oor party van sy ontwikkelings hang nie. Sy talent, lyk dit vir haar, is om grond vir behuising gesoneer te kry waar ander ontwikkelaars lankal tou opgegooi het.

      Kransbaai moet een van daardie gevalle wees, dink Ebbie. Sy kan steeds nie glo dat hy toestemming gekry het om ’n gholfbaan en ’n sekuriteitslandgoed daar te gaan bou nie.

      “Meneer Murray is hier!” kondig Jeannie met ’n trilling in haar stem aan.

      Ebbie kyk gesteurd na haar. “Ek kom. Dis nog nie heeltemal elfuur nie.”

      “Ek sou my roer as ek jy was. Die man is omtrent ’n dish,” rammel Jeannie voort. “Oe, as ek darem –”

      “Sê vir hom ek kom,” sny Ebbie die relaas kort. Sy vat haar tas wat in die hoek staan, gooi haar handsak oor haar skouer en stap uit.

      Haar maag maak ’n onverwagte draai toe sy Liam sien. Vandag dra hy ’n ligte langbroek en ’n sporthemp wat so blou is soos sy oë. Sy vertrou nie haar stembande nie en knik ’n groet. Maak dan keel skoon.

      “Koot is ongelukkig nie hier nie. Hy moes onverwags uitgaan en het gevra dat ek verskoning maak vir hom.”

      “Nie ’n probleem nie. Sal ons dan maar ry?”

      Inskiklik en aantreklik, dink Ebbie sinies toe hulle na sy motor aanstap. Gelukkig dat Koot haar van al sy foute vertel het.

      Die motor waarmee hulle Kransbaai toe ry, is presies so luuks soos sy gedink het ná die ete by The Pink Pomegranate. Aantreklike man, duur motor – ’n onweerstaanbare kombinasie. Dis seker die maklikste ding in die wêreld vir hom om vroue in sy bed te kry.

      En nou wil hy die pragtige Kransbaai in stukkies gaan opsny en verkoop om nog meer geld te maak. Haar ongemak met die opdrag wat Koot haar gegee het, neem met elke kilometer wat die kragtige Duitse motor voortdreun toe.

      “Ek’s bly jy gaan saam Kransbaai toe, Ebbie. Vandat ek die kantoor daar geopen het, ry ek amper weekliks hierdie pad alleen en dit kan ’n mens na ’n wyle nogal begin vang. Nie dat dit nie die moeite werd is nie, bygesê. Kransbaai is werklik die mooiste ou plekkie. Een van die min egte vissersdorpies wat nog bestaan,” sê Liam sonder om sy blik van die pad af te haal.

      Sy kyk na die sterk hande wat liggies op die stuurwiel rus en teenstrydige emosies bruis deur haar. “As dit so mooi is, hoekom wil jy dit dan met jou gholflandgoed vernietig?” vra sy stram.

      “Waarom op aarde sou ek dít wou doen?” vra hy verstom en kyk vinnig sydelings na haar.

      “Vir geld, sou ek raai? Is dit nie die beweegrede vir die meeste van jou projekte nie?”

      Sy kan hoor hoe skerp haar stem is, maar dit pla haar glad nie. Die aantreklike, ryk meneer Liam Murray draai haar nie ’n rat voor die oë nie. Gister miskien, maar nie vandag meer nie.

      Sy stem bly rustig. “Natuurlik maak ek geld uit wat ek doen. Jy maak ook geld uit jou beroep. Dis waarom ’n mens werk, dan nie? Maar waar kom jy aan die idee dat ek Kransbaai wil vernietig?”

      “Jy’t nou-nou nog gesê dis ongerep. Hoe lank dink jy gaan dit so bly as jy eers met die stootskrapers daar ingevaar het?”

      Sy sien dat sy hande op die stuurwiel begin trommel en dit verskaf haar genot toe sy besef dat sy hom omkrap, al hou hy sy stem so egalig.

      “Ons gaan ons bes doen om die dorpie en die kaai so min as moontlik te verander. Die area wat goedgekeur is vir die gholfbaan met huise en ’n hotel is hoog bokant die dorp. Dit lê op die plato waar die ou visfabriek vroeër was. As jy die dorp ken, sal jy weet dis waar die steil kranse is. Dit bied ’n pragtige uitsig oor die dorp en oor die see.”

      Hy het haar onkant gevang en sy weet vir ’n oomblik nie wat om te sê nie. Aan Koot se praat het sy afgelei dis die vissershuisies op die strand wat in die slag gaan bly. Sy onthou gelukkig betyds van iets anders.

      “En die toeriste? Gaan hulle geen impak op die dorpie hê nie?”

      “Ons moes impakstudies doen voordat die ontwikkeling goedgekeur is. Gaan kyk gerus daarna – dis vir algemene insae in my kantoor op die dorp,” sê hy, sy stem nog steeds rustig.

      “Ek is seker dit wys dat die ontwikkeling die beste ding ooit vir die dorp sal wees,” sê sy sarkasties.

      “Wel, dit toon onder andere dat dit ’n paar honderd permanente werkgeleenthede sal skep. Werk wat die mense van Kransbaai broodnodig het,” antwoord hy ongesteurd.

      Sy sien dat sy hande stil geword het. Meneer Murray dink natuurlik dat hy nou op veilige terrein is.

      “En hoe verklaar jy dit dat al die ander aansoeke vir soortgelyke ontwikkelings afgekeur is? Daar’s nie genoeg water vir gholfbane aan die Weskus nie, meneer Mur- … Liam.”

      Haar stem het omtrent ’n oktaaf geklim, hoor sy en verwens haarself. Sy klink soos ’n feeks!

      “Water sal nie ’n probleem wees nie. Ons gaan water uit die see pomp en ontsout.” Hy lag saggies. “Moet net nie vir my sê jy’s bang ons pomp die see leeg nie?”

      Sy vriendelikheid en redelikheid begin haar irriteer. Sy wens hy het hom ook vererg en dat sy antwoorde minder beskaaf was. Dan kon hulle oor die saak argumenteer en dit uitpraat. Nou voel dit vir haar asof sy tennis speel sonder dat iemand anders die bal van die ander kant van die baan af terugslaan.

      “Jy oortuig my nie, maar dit sal interessant wees om te sien waar en hoe jy die ding gaan laat werk,” sê sy koel.

      “Wag totdat jy op Kransbaai is. Dan kan jy met jou eie oë sien wat jy moet bemark. Ek is seker jy sal dan geen besware meer hê nie.”

      “Wat sê die vissers wat daar bly?” vra sy skielik. “Ek’s seker hulle is nie so ingenome met jou planne nie.”

      “Hoekom gaan praat