Altyd die verkeerde man. Elsa Hamersma

Die Fishermen’s Forum, of so iets.” Sy is bly dat Koot haar van dié mense vertel het.

      Die blik wat hy na haar gooi, gaan met ’n hewige frons gepaard. “Ek sal jou met die grootste liefde aan dié mense gaan voorstel. Hulle – of hy dan – is tans my grootste nagmerrie. Maar daar sal niks van sy besware kom nie.”

      Sy trek haar wenkbroue kamma in verbasing op en onthou te laat dat hy dit nie eens sal opmerk nie. “Waarom is hy dan jou ergste nagmerrie?”

      “Omdat hy die wêreld onnodig moeilik vir my maak.”

      “Wie’s hy?”

      “Damon Oktober, ou inwoner en voorsitter. Hy’s totaal teen die ontwikkeling gekant. Hy is die stigter van ’n drukgroep wat vertoë tot die minister wil rig om die ontwikkeling stop te sit. Hy noem dit die Fishermen’s Forum, maar sover ek weet, is daar nie veel vissermanne in die groep nie.”

      “En jy gee nie om dat ek met hom gaan praat nie?” Die verbasing in haar stem is dié keer eg.

      “Dit sal juis goed wees as jy met hom kennis maak. Jy is die een wat al die vrae van die voornemende kopers sal moet beantwoord. Persoonlik dink ek dat Damon se kop heeltemal uitgehaak het, maar ek wil jou nie beïnvloed nie. Praat met hom. Hoor wat hy te sê het en besluit dan self of ek oordryf.”

      “Hoe ver is hy met sy vertoë?”

      “Ek weet nie. Dalk moet jy uitvind. Dis nie iets waaroor ek slapelose nagte het nie.”

      “Ek sal sien,” sê sy vies, terwyl sy wonder of hy al die ander dinge waaroor Koot haar gewaarsku het ook so vinnig en glad onder die mat gaan probeer invee.

      “Ek moet jou egter vooraf oor Damon waarsku. Ek vertrou hom net so ver as wat ek hom sien. En hy’s op die koop toe ’n vreeslike rokjagter.”

      Sy glimlag vlietend. Dis seker maklik vir een rokjagter om ’n ander een te herken, dink sy.

      “Ek kan seker nie verwag dat jy goeie dinge van hom sal sê as hy teen jou ontwikkeling gekant is nie, of hoe? Troos jou daaraan dat ek glad nie belangstel in sy persoonlike lewe nie, net in sy siening oor die ontwikkeling.”

      “Dis goed om objektief te bly,” sê hy asof hy haar paai.

      Ebbie byt op haar tande. Liam Murray se selfbeheersing is seker lofwaardig, maar op haar het dit die teenoorgestelde uitwerking. Dit hits haar net aan om hom te probeer uitlok tot ’n argument.

      Die motor se sterk enjin is vir ’n rukkie al geluid in die kajuit. Haar gedagtes skarrel wild na ’n volgende vatplek.

      “Jy sê die Damon-kêrel is ’n gerekende man? Is hy die leier van die gemeenskap? En daarmee bedoel ek spesifiek die vissersgemeenskap. Dis immers hulle wêreld wat gaan verander.”

      “Nee. Damon sien homself miskien as die leier, veral noudat hy die Forum op die been gebring het, maar ek dink die werklike leier is Jan Cupido. Jan is nogal ’n indrukwekkende kêrel. Hy’s ’n ouderling in die kerk en leef volgens sy oortuigings. Mense het respek vir ou Jan.”

      Ebbie herkou aan dié inligting. “En wat dink Jan Cupido van jou planne?”

      “Dis nog iemand met wie jy self kan gaan praat. Al wat ek jou nou al gaan sê, is dat Jan die grootste boot in die dorp het. ’n Boot waarmee hy tans feitlik niks kan doen nie.”

      “Hoekom nie?” vra Ebbie vinnig.

      Liam se kop ruk in verbasing op. Hy kyk ’n oomblik na haar voordat hy weer sy aandag by die pad bepaal. “Dis tog algemene kennis dat die vis weg is. Daar’s mos ’n hele verskuiwing van die vis na die Oos-Kaap. Die bietjie vis wat oorgebly het, is skaars genoeg om die mense se mae vol te hou.”

      Dit pas jou seker goed, meneer die onstuitbare stoomroller, dink sy sinies. Met dié kom sy agter dat Liam van die hoofpad afgedraai het.

      “Waarheen ry jy nou?” vra sy onseker.

      “Ons is hier by die Rocherpan. Koot het my vertel dat jy sterk voel oor natuurbewaring. Ek het gedink jy sal daarvan hou om te sien hoe dit hier lyk.”

      Sy is verbaas dat Koot hom vertel het natuurbewaring is een van haar passies. Waarom het hy Liam Murray nie liewer gewaarsku dat sy net so sterk voel oor die bewaring van ou geboue nie? wonder sy. Of het hy dalk?

      “Ons kan sommer ons bene bietjie rek en iets eet. My sekretaresse het vir ons ’n piekniekmandjie gepak.”

      “Dis gaaf van jou,” sê Ebbie halfhartig. Kransbaai is so na aan Kaapstad dat sy hoegenaamd nie gedink het dat hulle sal stilhou nie.

      Sy kyk by die venster uit en sien net verlatenheid om hulle. Geen mens of dier is êrens te sien nie. ’n Piekniek op dié afgeleë plek is seker dan die volgende stap ná gister se restaurantete. Dis alles natuurlik planne om haar hart te wen. Hoop hy dat sy teen vanaand reeds soos klei in sy hande sal wees?

      “Wel, ons kan darem seker die tydjie wat ons saam deurbring aangenaam maak? As alles volgens plan verloop, sal ek en jy nog baie ure saam deurbring,” gaan hy geselsend voort.

      “Dis nou ás alles volgens plan verloop …” Sy kan nie die frons op haar voorkop of die koelheid in haar stem keer nie.

      Ja-nee, hy het definitief planne, en dit het niks met eiendomsverkope te make nie. Die arrogante man aanvaar eenvoudig dat sy gewillig sal wees om by sy planne in te val. Wat hy nié weet nie, is dat sy vooraf gewaarsku is en dat sy daarom nie so geredelik vir sy speletjies te vinde gaan wees nie. As sy nie vir Koot gewerk het en moes sorg dat hulle die kontrak vasmaak nie, het sy Liam Murray en sy planne – vir die ontwikkeling én met haar – op hierdie oomblik na die warmplek gestuur.

      “Is jy altyd so negatief, of is jy ongelukkig oor iets? Ek kan nie mooi agterkom wat jou pla nie?” vra hy.

      “Ek’s g’n negatief nie, ook nie ongelukkig nie en vir die huidige is daar niks wat my pla nie!” antwoord sy blitsig.

      “Wel, jy’s negatief oor iéts,” sê hy koel. “Lyk my jy’s een van daardie mense wat die glas half leeg in plaas van half vol sien.”

      Voordat sy kan antwoord, trek hy die motor van die pad af en skakel die kragtige enjin af. “Hier is ons.”

      Toe hy uitklim, gaan staan hy eers eenkant skewekop en luister. Daarna stap hy om die motor en maak vir haar die deur oop.

      “Vergeet nou eers van al jou probleme en griewe en luister ’n bietjie na die voëls. Dis verstommend om te hoor hoeveel verskillende geluide mens kan onderskei.”

      Ebbie bly vir ’n oomblik gespanne sit. Sy is in ’n situasie wat sy nie weet hoe om te hanteer nie. Tog, toe die motordeur oopgaan en sy die voëlsang hoor – soos ’n groot koor wat sukkel om al die stemme te sinchroniseer – ontspan sy genoeg om uit te klim.

      Terwyl sy verstom staan en luister en die unieke omgewing indrink, maak hy die motor se bak oop en haal ’n piekniekmandjie, ’n koelsakkie en ’n groot geruite kombers uit. Die kombers sprei hy onder ’n boompie oop en toe sit hy die mandjie en die koelsak daarop neer.

      “Lyk my jy is ’n geoefende piekniekhouer,” sê sy spottend toe sy omdraai en sien hoe netjies en mooi alles lyk.

      “Ja, ek hou daarvan om piekniek te hou, veral as dit op ongerepte plekke in die natuur is.” Dit het hom blykbaar nie opgeval dat sy met hom spot nie.

      “Sappie vir jou?” vra hy nonchalant en rits die koelsak oop.

      Die vrolike voëlsang is wonderlik mooi. Dit laat Ebbie so ontspanne voel dat sy nie werklik lus het om verder met hom te stry nie. Buitendien sien sy nou weer kans vir Liam Murray. Sy verkneukel haar eintlik daarin dat hy al die moeite gaan doen met die piekniekhouery en dat sy nie beïndruk gaan wees nie. Sy weet mos waarom hy dit doen.

      “Dankie.” Sy gaan sit op die verste punt van die kombers, half met haar rug na hom.

      “En hier’s ’n yskoue bottel wyn,” sê hy. “Ek sal self nie nou ’n glasie drink nie,