Altyd die verkeerde man. Elsa Hamersma

hele landgoed sal onverbeterlike sekuriteit hê; dis baie belangrik vir oorsese kopers. Daar gaan ’n agtienputjie-gholfbaan wees en die uitsig van die baan af is absoluut skouspelagtig. Ons naaste dorp is Vredenburg, waar daar ’n privaat hospitaal is en baie goeie mediese sorg. Daar is ’n lughawetjie vyftien kilometer van Kransbaai af wat ingerig is vir kleiner vliegtuie, wat beteken dat mense van Kaapstad af sal kan vlieg om na die ontwikkeling te gaan kyk as hulle sou verkies om nie te ry nie. Dit, in ’n neutedop, is waarmee julle moet werk. Enige vrae sover?”

      Ebbie het aandagtig gesit en luister. Sy wil graag met Koot praat oor hulle strategie en dan moet sy die feite ken of sy soek moeilikheid.

      Sy kyk op in die skokblou oë. “Prys?”

      “Dit, Ebbie, sal ons nog moet bereken.” Hy kyk oor die vol restaurant. “Ek kan byna enige prys vra en ek sal dit kry, want mense sal oor mekaar val om te koop.”

      Die kelner verskyn met ’n bottel wyn en ’n bottel mineraalwater. Die sakebespreking word onderbreek terwyl ’n bietjie wyn geskink, geproe, meer geskink en daar ’n hele gesprek oor die oesjaar en die kwaliteite van die wyn gevoer word.

      “Lyk vir my jy’s nogal ’n wynkenner?” vra Ebbie.

      “Ja. Ek is passievol oor wyn en soos met alles waarvan ek hou, het ek ’n studie daarvan gemaak.”

      “En is jy passievol daaroor om eiendomme te ontwikkel?”

      “Vanselfsprekend.”

      Sy sit en wonder of sy hom trompop moet vra of die vissershuise op die strand van Kransbaai platgestoot gaan word, en of die bewaring van ou, geskiedkundige huise nie ook een van sy passies is nie, toe sy onthou dat sy verjaar en uit hierdie onverwagte oord ’n eetbelewenis gebied word. Vandag gaan sy nié vir Liam Murray oor sy sake-etiek of sy verbondenheid tot bewaring uitvra nie.

      Die geregte wat hulle bestel het, word voor hulle neergesit. Hulle het beide ’n slaai bestel en die twee geregte lyk soos iets wat Ebbie gewoonlik net in tydskrifte sien.

      “Kom ons eet eers,” sê hy en glimlag vir haar. “Dis moeilik om oor besigheid te praat tussen sluk en kou deur.”

      Dit pas Ebbie en sy geniet die maaltyd ten volle.

      Haar waterglas en sy wynglas word van tyd tot tyd so vaardig en onopsigtelik gevul dat sy dit amper nie eens agterkom nie. En toe hulle klaar geëet het, word die borde net so flink weggeneem.

      Die lewe gooi darem snaakse draaie met ’n mens, dink Ebbie. Haar verjaarsdag het op ’n hartseer, vervelige noot begin en sy het verwag dat dit so sou bly die res van die dag. Toe kom Koot met sy “joppie” en nou sit sy in hierdie wêreldbekende restaurant!

      Net toe verskyn die kelner langs die tafel en sit versigtig ’n middelslagkoek voor haar neer.

      “Ek hoor by Koot dis vandag jou verjaarsdag?” sê Liam.

      Sy knik net, stom van verbasing.

      “Baie geluk, hoor! Ek is baie lief om van hierdie koek vir nagereg te eet. Toe was ek so voor op die wa om ’n hele koek te bestel ter ere van jou verjaarsdag. Dis ’n smaaksensasie – The Pink Pomegranate se soetgebak-sjef bestee baie tyd daaraan om dit op te tower. Ek hoop regtig jy sal so baie daarvan hou soos ek.”

      Ebbie moet op haar tande byt om nie te begin huil nie. Dat ’n wildvreemde man haar nou so op haar verjaarsdag moet bederf! Is dit nie wat Thys ná sewe jaar se samesyn en saamleef moes doen nie?

      Trane is egter nie ’n opsie nie. Sy neem die aangebode mes en sny versigtig die pragtig versierde koek.

      Heelwat later kom sy op ’n wolkie van geluk terug by die kantoor. Sy gaan klop dadelik aan Koot se deur om verslag te doen.

      “En nou? Jy lyk soos ’n kat wat ’n piering room gekry het,” sê Koot fronsend.

      “Hy’t vir my ’n hele koek vir nagereg gekoop,” sê Ebbie tevrede en sit die res van die koek op Koot se lessenaar neer.

      “Hy wil hê ek moet môre saam met hom Kransbaai toe gaan om na die gebied te gaan kyk wat hulle wil ontwikkel voordat die stootskrapers begin. Ek het nie kans gehad om met hom te praat oor die bewaring van die vissershuise en die karakter van die dorpie nie, maar ek sal dit doen as ons daar aankom,” vertel sy vir Koot.

      Sy frons. “Soos hy gepraat het, het dit tog nie geklink asof daar huise is wat platgestoot gaan word nie. Het hy vir jou gesê hulle gaan?”

      “Uhmm,” maak Koot keel skoon en ignoreer die vraag. “Ek weet nie of dit al te laat is nie, maar ek wou jou nog waarsku.”

      “Waaroor?”

      “Ek hoor Liam is ’n hartebreker. Hy los glo ’n mooi vrou moeilik uit, maar dan los hy haar weer net so vinnig. Hulle sê die pad agter hom lê besaai met vrouens wat gedink het hulle gaan hom voor die preekstoel kry. En al wat ’n vrou is, swig skynbaar voor hom.”

      Ebbie voel hoe haar wolkie geluk onder haar padgee. “G’n wonder hy’s al aan die grys word en steeds sonder vrou nie!”

      Koot kyk haar berekenend aan. “Jy sal baie versigtig moet wees vir Liam. Geld, sjarme en die aandag van ’n aantreklike man kan na enige vrou se kop toe gaan. Onthou dat jou verhouding met hom ’n sakeverhouding is en hou dinge ten alle tye baie professioneel.”

      Ebbie voel afgehaal. Die bietjie nagloed van die middagete wat nog oor was, verdwyn. Die verjaarsdagkoek en die intense, opsommende blikke was dan maar die standaardprosedure van ’n hartebreker.

      “Toemaar, jy weet tog ek is altyd professioneel, en dis mos werk waarvan ons praat, of hoe?” sê sy sarkasties. “Buitendien is ek nie mooi genoeg vir iemand soos Liam nie.”

      Sy onthou dat sy gedink het daar is waardering in sy oë toe hy na haar kyk. Nou besef sy dat hy seker so na alle vroue kyk.

      Koot frons. “Ebbie, moenie so praat nie. Jy moet die Here dank dat Hy jou so mooi en slim geskape het.”

      “Wel, as ek so mooi geskape is, waarom wou Thys nie eens met my trou nie?”

      “Thys wil met niemand trou nie! Dis hoe eenvoudig dit is. En vergeet nou van hom. Al wat hy jou ooit gegee het, is ’n minderwaardigheidskompleks.”

      “Toemaar, kom ons laat dit daar,” snuif sy en vee die lastige klammigheid met die agterkante van haar hande van haar wange af.

      “Wanneer gebeur die trippie Kransbaai toe?” vra Koot asof hulle nooit oor iets anders as werk gepraat het nie.

      “Hy sal my môreoggend teen elfuur hier by die kantoor kom oplaai. Dan gaan ons deurry Kransbaai toe; dis so twee uur se ry daarheen. Die gedagte is om vir my die plek te gaan wys waar hy die ontwikkeling wil doen. En dan gaan ons oor die bemarking en so aan gesels. Besluit hoeveel geld hy bereid is om daarvoor te begroot, en of ons net een bank gaan kry om die finansiering te doen.”

      “Dan ry julle môremiddag terug?”

      “Nee, hy’t gepraat van ’n nag of twee in die hotel oorslaap. Hy dink nie ek kan die dorp deurkyk en op ’n strategie vir die bemarking met hom ooreenkom in die bestek van een dag nie.”

      Miskien het hy ander planne gehad toe hy dié voorstel gemaak het, besef sy nou.

      “Dis dalk ’n goeie idee om dadelik met die local kopers te begin gesels – ’n gevoel te kry van die verwagtinge wat die kopers het.”

      “As-se-blief! Die mense wat in sy ontwikkeling gaan koop, sal van Gauteng, Kaapstad en oorsee kom. Die mense van Kransbaai is vissers. Waar moet hulle geld kry om in ’n gholfbaan te belê?”

      “Daar’s altyd mense met geld in elke klein dorpie. En onthou, ek wil die agente in die dorp betrek. Jy sal met hulle moet gaan kennis maak. Maak net seker dat hulle verstaan ons is die mandaathouer en dat ons ’n persentasie van die kommissie van elke verkoop gaan vat, al is hulle die verkoper.”

      “Ek weet nie of ek ’n sukses van hierdie ding kan maak nie, Koot.”

      Sy