Voorskrif vir die hart. Kristel Loots

      “Ek het hulle vanoggend al deurgekyk – dis die gewone pyne en skete. Daar is niks wat nie tot môre kan wag nie.”

      “Ek kan dalk maar –”

      “Nee, jy kan nie. Jy val sélf om.”

      Sy hoop nie dis ’n verwyt nie.

      Hy haal ’n sleutel uit sy laai. “Hier, dis die huis se sleutel. Daar is ook ’n sleutel vir die spreekkamer aan die bondel. Maak jouself solank tuis in die huis. Ons sal later praat oor die verblyfreëlings.”

      Wat is daar om oor te praat? wonder Zoely, maar sy’s so bly om uiteindelik die sleutel in haar hande te hê dat sy nie verder vrae vra nie.

      “Is jy seker jy het nie my hulp nodig met mevrou Nolte nie?”

      Hy skud sy kop. “Ek het al die hulp wat ek sal nodig kry,” verseker hy haar. “Jy’t gedoen wat jy kon.”

      Ja, maar wat sy gedoen het, was nie veel meer as wat enigiemand met ’n basiese kennis van noodhulp sou doen nie, dink Zoely onseker van haarself. Was dit ooit genoeg om die vrou se lewe te red? Sy weet hoe belangrik die eerste uur ná ’n hartarres vir oorlewing kan wees.

      “Tannie Nolte het ’n baie goeie kans om te oorleef,” sê dokter Vincenzo asof hy haar gedagtes kan lees.

      Asseblief, ja, bid Zoely woordeloos.

      Nie alleen sal dit ’n slegte begin vir haar as locum wees as mevrou Nolte dit nie maak nie, maar sy het gesien met hoeveel teerheid die oom agter die draagbaar aanloop terwyl hy liefdeswoordjies vir sy vrou fluister. En in haar is daar ’n stem wat uitroep dat dít is wat enige vrou behoort te hê – ’n man wat jou so liefhet dat jou pyn sýne word.