Voorskrif vir die hart. Kristel Loots

as die dokter ’n dirty old man is? As hy meer van jou verwag as om sy pasiënte te dokter?”

      “Hom baie duidelik laat verstaan dat hy hom met my misgis.” Sy stoot haar ken uit. “Ek gaan nie met my laat mors nie, dit verseker ek jou. Dokter Vincenzo van Arendsnes sal ’n hou kry waar dit seermaak, en nooit weer kanse met ’n weerlose vrou probeer vat nie.”

      “Ek worry my vrek oor jou! As jy al jou opgekropte woede teenoor Dawid gaan uithaal op elke ander man wat jou pad kruis, sal jy nooit weer ’n man kry nie.”

      “En wat op aarde sal ek met ’n man wil maak, Louis?”

      “Liefde ervaar, Zoely. Jy kan nie nou in ’n regte ou bitterbek en mannehater ontaard nie.”

      “En hoekom nie? Ek het genoeg rede.”

      “Natuurlik het jy, maar … Oujongnooiskoene pas jou nie, sus.”

      “Dis net oujongnooiens wat oujongnooiskoene kan dra. Ek het reeds die vreugde en bevrediging gesmaak om in die heilige eg verbind te wees, onthou?”

      Louis raak liggies aan haar skouer. “Dis presies wat ek bedoel: hierdie sinisme van jou. Jy klink al klaar soos ’n regte ou bitterbek. As jy so aangaan, sit daar een van die dae ’n permanente plooi om jou mooi mond. What a waste.”

      “Het ek dan ’n mooi mond?” probeer sy spot.

      “Moenie vir jou simpel hou nie, jy ís ’n mooi vroumens. Of altans, dis wat my vriende sê. Jy’t glo come-to-bed-eyes en ’n figuur wat vir niks skrik nie. Maar as jy jouself gaan staan en verniel, sal geen man met ’n tang aan jou wil raak nie. ’n Wroegende vroumens is nie besonder gewild onder ons spesie nie. Daarvoor is ons ma’s daar; hulle maak ons moeg genoeg.”

      “Smile, moenie sulk nie?”

      “En moenie al wat man is met ’n knie in die lies wil bykom nie. Net dié wat dit nodig het, natuurlik. Soos byvoorbeeld hierdie dokter as hy met jou lol.”

      “Ag, hou op faff, Louis. Ek sal niks onverantwoordeliks doen nie. Maar ek sál die dorp se ou dokter by die mediese raad gaan aankla as hy duistere bedoelings met my het. Dit verseker ek jou.”

      Sy begin die glase waaruit hulle koeldrank gedrink het, bymekaarmaak, ’n duidelike teken dat sy die gesprek as afgehandel beskou.

      “Weet hy van jou?” vra Louis versigtig. “Van wat gebeur het?”

      “Natuurlik nie. Dink jy enige dokter wat ’n flentertjie ordentlikheid en edelheid in hom het, sal iemand wat by die Foucom-skandaal betrokke was naby sy pasiënte loslaat? Ek hoop maar net teen die tyd dat hy besef wie hy aangestel het, het ek my al as dokter bewys.”

      Sy gaan sit langs hom op die bank. “Jy besef natuurlik dat ek niks oorhet nie, boet, feitlik net die klere aan my lyf. Ek moet van voor af begin, en dit behoort makliker te wees op die platteland. Veral op Arendsnes, waar daar glo vir my gratis blyplek op die dorp beskikbaar is.”

      “Hoekom gratis?”

      “Seker maar as lokmiddel om ’n dokter vir ’n one-horse town te kry. Onthou, dis die platteland – die plek is heel moontlik so ontvolk dat daar huise leeg staan. Ek twyfel of daar selfs tydens vakansies veel besoekers by daardie afgeleë vissersdorpie opdaag. Hou in gedagte dat ’n mens grondpad moet ry om daar te kom.”

      “Dis ouens met vier-by-viers se kos daardie.”

      Sy hoop nie so nie. Ouens met vier-by-viers kom gewoonlik van Sandton of een of ander ryk buurt in ’n stad en sal weet van Foucom.

      Sy sug. “Ek kan maar net hoop dat die skandaal al ou nuus op Arendsnes is – ás dit ooit daar gaan draai het. En dat ek weer vir my ’n neseiertjie bymekaar kan maak. Iets wat mýne sal wees en wat ek vir myself mag hou sonder enige skuldgevoelens.”

      “Jy was nooit wetlik verplig om Dawid se skuld te probeer delg nie – daarvoor het Pa betyds gesorg. Gelukkig het hy Dawid aangesien vir wat hy was.”

      “’n Geldwolf, ja.”

      “En andersins.”

      Daar is dit weer, dink Zoely, die wegkyk in haar broer se oë. Asof hy iets vir haar wegsteek.

      “Wat bedoel jy?”

      Louis bloos sowaar. “Ag, los dit, sus. Ons kan inderdaad niks daaraan verander nie. Dis net … ’n man wat enigiets agter sy vrou se rug doen, is gewoonlik ’n volbloedwolf, en Pa het dit dadelik in Dawid raakgesien.”

      “Arme Ma wat moes aanskou hoe Pa se voorspellings waar word. Gelukkig is dit hóm gespaar.”

      Louis knik instemmend. “Ek is nogtans bly hy het daarop aangedring dat jy ’n huwelikskontrak laat opstel. En dat hy sy regskennis ingespan het om jou wetlik te beveilig as Dawid iets onverantwoordeliks sou aanvang.”

      “Vertel dit vir ’n weduwee wat alles verloor het en bakhand voor jou kom staan. Of vir jou vriende wat Dawid met hul swaar verdiende geld vertrou en reusebeleggings by hom gemaak het, dan kyk jy hoeveel begrip jy daarvoor kry,” daag sy hom uit. “Natuurlik hou hulle my verantwoordelik vir hul verliese.”

      Louis neem haar aan die skouers. “Miskien is daar ’n ryk boer op Arendsnes wat ’n vrou soek.” Sy stem is vol deernis.

      Zoely skud haar skouers. “Nee, moenie eens daaraan dink nie! Ek sal probeer om nie permanente groewe langs my mond of ’n weduweeskof op my rug te ontwikkel nie. En ek sal nie oujongnooiskoene begin dra nie, maar met mans is ek kláár. Ek sal dalk ’n kat kry vir die lang wintersmaande, maar van nou af leef ek my lewe alleen.”

      2

      Toe Zoely oor die koppie gery kom, lê Arendsnes voor haar uitgestrek. Wel, uitgestrek is seker nie die beste woord om te gebruik nie, dink sy toe sy na die tipiese kleindorpse toneel voor haar kyk. Dit lyk soos ’n prentjie uit ’n koffietafelboek: te mooi om waar te wees.

      Die vissershuisies aan die soom van die dorp, die skreeuwitte kerk wat in die middel van die dorpie staan, met die toring soos ’n wysvinger na bo, die rivier en die dorpsdam omring deur lowergroen gras en bome, en die diepblou van die see in die verte. Die vroegoggendsonstrale dans oor die spieëlgladde water, sodat sy haar oë met moeite oophou teen die aanslag daarvan. Dit lyk asof ’n kleuter met vetkryt die prentjie geteken en ingekleur het: alles te oordadig groen en wit en blou, met die groot vet son oranjegeel soos ’n ryp lemoen.

      Sy haal haar sonbril uit haar deurmekaar handsak om haar te verskans teen soveel lig en helderheid. ’n Baritonsanger se fluweelstem klink oor die radio, wat sy aangeskakel het sodat sy nie agter die stuurwiel aan die slaap moet raak nie. Dis ’n Walliese sanger wat die liefde besing, wat vertel van sy hele hart wat aan die vrou van sy drome behoort, dat hy al sy môres vir haar wil gee, sy lewe soos ’n sagte tapyt voor haar wil ooprol.

      Zoely sluk aan iets wat in haar keel kom saampak het. Twak! Sommer sentimentele twak. Mooi woordjies en ’n strelende deuntjie wat vir goeie verkope sorg. Illusies! Romantiek wat naïewe ou meisietjies aangryp. Nie bedoel vir ’n vrou soos sy wat die lewe al leer ken het nie.

      Maar tog … Met haar motor se ruit afgedraai sodat sy die seelug saam met die malse plantegroei van die omgewing kan ruik, en in die aangesig van soveel skoonheid, kom ruk ’n stuk verlange aan haar hart waarvoor sy nie raad het nie.

      “Dis van min slaap,” brom sy. “Uitputting wat met jou sinne speel. Wat jy nodig het, Zoely du Toit, is ’n bed en ’n paar uur se slaap. Maar eers ’n lekker warm bad om te herstel van die lang pad hierheen.”

      Sy wip soos sy skrik toe haar selfoon aan die lui gaan. Sy hoef nie op die skermpie te kyk om te weet wie dit is nie. “Ja, Louis, ek is oukei.”

      “Waar is jy?”

      “Langs ’n windpomp waarop daar een of ander swart ding sit. Dalk ’n kraai, of ’n aasvoël, ek weet nie.”

      “Is aasvoëls dan swart?”

      “Jy’s ’n regte