Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

vang hy haar onverhoeds. Vir die tweede keer voel sy Raul Günther se mond op hare neerkom. Maar vandag soen hy haar sonder enige teerheid. Dis ’n desperate, byna wrede soen, en hierdie keer is daar nie weer ’n onderbreking nie. Hy soen haar vir so lank hy wil. Dan laat hy haar skielik gaan, sodat sy na ’n stoelleuning moet gryp. Wit in die gesig sien sy hoe hy ’n koevert uit sy sak haal en op die ou naaimasjien neersit.

      “Jou vergoeding vir die sketse wat ek gaan gebruik. Tot siens, mevrou Conradie.” By die deur draai hy weer halfpad terug. “Nog net een ding. Jy weet waar om my te kry as jy ooit eendag genoeg moed het.”

      In die dae wat volg, is dit of daar ’n swyende ooreenkoms in die klein huisie met die blou voorhekkie ontstaan. Raul Günther se naam word nie genoem nie.

      Waar Amanda altyd oorgeborrel het van Raul, haar werk en van elke modeparade waaraan sy deelneem, het sy nou niks meer te vertelle nie, en Wena vra ook nie uit nie. Sy vertrek soggens werk toe en kom die meeste van die tyd saans bitter laat weer tuis, maar Wena bevraagteken dit nie.

      Oënskynlik gaan die moeder van die huis haar normale gang. As sy stiller is as gewoonlik, slaan niemand daarop ag nie. Amanda konsentreer op haar loopbaan en Andrew het net oë vir die fantastiese kamera waarmee sy ma hom op ’n dag verras het.

      Sy oë het byna uit sy kop geval toe hy dit die eerste keer sien.

      “Hemel, Ma, maar … dié affêre kos ’n fortuin! Waar het Ma die geld gekry?”

      Sy het net geglimlag, en van die hartseer agter daardie glimlag het hy nie geweet nie.

      “Dis nie so vreeslik erg nie. Hulle gee ’n goeie afslag as ’n mens kontant betaal.”

      “Nogtans. Dis die beste en die bekendste fabrikaat. Ek weet nou nog nie hoe Ma dit kon bybring nie.” Maar sy oë het geskitter en sy was bly dat iemand in hierdie huis darem gelukkig is.

      Sy het die dag met die belaglike groot tjek van Raul Günther in haar hande gestaan. Toe het sy dit gaan wegsluit vir omtrent ’n maand lank. Eindelik het sy die tjek gewissel en besluit om elke sent op Andrew te spandeer. Sy wil niks, niks daarvan vir haarself gebruik nie.

      Sedertdien weet sy dat haar seun middae nie gou genoeg ontslae kan raak van sy oorpak nie. Dan gryp hy die nuwe kamera en maak dat hy wegkom. Op ’n dag kom hy met ’n breë glimlag by haar aan.

      “Kyk hier, Ma!”

      Sy kyk verbaas na die tjek wat hy uithou. “Waar kom dit vandaan?”

      “Ek het van my foto’s aan ’n tydskrif verkoop. Ek het nooit besef hulle betaal so goed nie. Noudat ek ’n ordentlike kamera het, kan ek goeie foto’s neem. Nou kan ek weer film koop met die geld.”

      “Ek is bly, Drew.”

      Hy knik, kom sit vir die eerste keer in weke by haar. “Toevallig het ek vandag ’n ongeluk in die middestad sien gebeur. En raai nogal wie was in die een motor? Amanda se baas.”

      “Günther! Het … het hy seergekry?”

      “Nee. Die modderskerm is net in sy peetjie.”

      “O.”

      Wena hou haar doenig met die soom waarmee sy besig is en haar seun kyk haar onseker aan. Hy hou nie daarvan om dinge vir sy ma weg te steek of iets agter haar rug te doen nie. Hy wonder nou nog hoekom meneer Günther hom gevra het om liewer stil te bly.

      Toe hy die twee motors sien bots, het hy spontaan vorentoe gehardloop. Hy was eerste by die motor en het Amanda se baas dadelik herken toe hy uitklim. Dié het hom ook onthou.

      Terwyl hulle op die polisie gewag het, het Günther opgemerk: “Jy het ’n goeie kamera daar.”

      Hy het dit trots omhoog gehou vir nadere inspeksie. “Ja, my ma het dit onlangs vir my present gegee.”

      “Wat neem jy af?”

      “O, sommer dit en dat, alles wat my oog vang. Dis maar eintlik ’n stokperdjie. Kyk hier. Ek het hierdie foto’s verlede week in die park geneem.”

      Raul Günther het die foto’s geïnteresseerd beskou. “Dis goed. Baie goed. Jy sê jy doen dit sommer vir ’n tydverdryf?”

      “Ja. Eintlik sou ek dit graag pal wou doen, maar …” Die jong skouers het veelseggend opgetrek.

      “Stel jy só intens belang?” wou die ouer man egter weet en Andrew het geknik. “Wat van modelle? Stel jy nie daarin belang om mense af te neem nie? Modefoto’s byvoorbeeld?”

      “O ja, maar wanneer sal ek so ’n geleentheid kry?”

      Die beampte het opgedaag en dit was eers toe Raul hoor hy kan maar ry, dat hy hom vinnig na die jong man gewend het. “Luister. Kom vanaand na Günther toe. Kom kyk wat jy uitgerig kan kry met daardie soort fotografie. Ek kan doen met ’n goeie fotograaf.”

      Andrew kon sy ore nie glo nie. “U bedoel ek moet vanaand ’n modeparade kom afneem?”

      “Ja. Daar sal natuurlik ander ook wees, maar kom probeer. Is ek tevrede met jou foto’s, kan ons verder praat.”

      “Heng!” was al wat die jong man kon uitkry en Raul Günther het vlugtig geglimlag.

      “Net een voorwaarde. Jou ma moet nie hiervan weet nie.”

      “Hoekom nie?” wou Andrew verbaas weet, maar die grootbaas van Günther was ontwykend.

      “Ons kyk maar eers hoe jy vaar. Dan praat ons weer. Sien jou vanaand agtuur.”

      Nou kou Andrew sy onderlip. Hy sou sy ma graag wou vertel van hierdie wonderlike kans. Dan frons hy. Daar is ook iets anders wat hom al lankal hinder en hy dink dit het tyd geword dat hy sy ma daarvan vertel.

      “Ma, wat gaan met Amanda aan?”

      Wena kyk vinnig op. “Hoekom?”

      “Daar is iets met haar aan die gang.”

      Hy het nou sy moeder se volle aandag. “Ja, Andrew?”

      “Ma, ek kan verkeerd wees, maar … Amanda is besig om verkeerd te loop. Sy vertel vir Ma sy gaan modeparade toe, maar ek dink sy gaan ’n ander koers in. Ek dink sy is met verkeerde maats deurmekaar, want ek het haar al twee nagte hoor inkom en dan …”

      “Wat is dit, Drew? Moenie goed vir my wegsteek nie.”

      “Nee, Ma, ek … sal nie. Dit het vir my geklink asof sy nie so … vas op haar voete was nie.”

      “Andrew!”

      “Ja, Ma, ek het dit uitdruklik gehoor. Sy is ook heeltemal anders deesdae. Ma het seker al opgelet. Sy gesels nie meer soos voorheen nie en, om die waarheid te sê, ek weet nie wanneer laas ek haar hoor lag het nie. Daar is ’n groot skroef los.”

      Wena voel die skuldgevoel soos ’n donker wolk oor haar toesak. Sy is die afgelope tyd so in haarself gekeer dat sy niks meer raaksien nie. Dis waar wat Andrew sê. Noudat sy daaraan dink … Amanda gesels nie meer nie. Sy lag nie meer nie. Haar kind is diep, diep ongelukkig, en sy – haar ma – sien dit nie eens raak nie!

      “Ek sal ingaan op die saak, Andrew. Dankie dat jy my gesê het,” probeer sy kalm antwoord, hoewel ’n storm in haar ontketen is.

      ’n Paar uur later voel dit vir Wena of iets in haar wil breek toe sy met aandag na haar dogter kyk. Amanda het opmerklik verander. Sy is maerder en die jong gesig lyk gespanne, selfs ’n bietjie ouer; die vel bleek, die blou oë te groot. Wena besef dat sy vandag die waarheid in die oë kyk: Amanda is besig om onder haar oë tot niet te gaan.

      “Mandatjie, ek wil met jou praat.” Sy druk die kamerdeur agter haar toe, stap beslis na haar dogter wat skuins sit-lê op haar bed. “Waar was jy gisteraand?”

      Die blou oë flits vyandig op. “Ek het mos gesê ek was by ’n vertoning.”

      “En ná die vertoning? Het jy en Raul …” Sy moet eers sluk. “Het jy en Raul Günther êrens gaan uiteet?