Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

nie. Mans soos Raul Günther gebruik jou, en dan smyt hulle jou weg.”

      “Wat … wat bedoel jy?”

      “Net wat ek sê. Het Ma dan gedink ons verhouding bestaan nog? Dis lankal tot niet. Eintlik wás daar nooit ’n verhouding nie. Dit was maar ék wat myself aan hom opgedring het, myself goedkoop gemaak het. Soos Ma ook gesê het. En Ma was reg. Hy wil deesdae niks met my te doen hê nie. Ek werk nou vir meneer Duvenhage, en by die parades gee hy altyd pad as ek naby is. Ek sien hom omtrent nooit meer nie. Nee. Ek besef nou ek was gek om te dink dat …” Sy swyg vinnig, sluk die trane weg. Toe sy haar blonde kop weer lig, is die blou oë hard, kliphard. Dis of Amanda skielik so volwasse, so oud vertoon. So verbitterd … “As Ma dan moet weet waar ek was … Ek was saam met my maats by die Young Eagle. Dis waar ek hoort.”

      “Nee! Nee, my kind!” Wena is yskoud. Die Young Eagle is ’n onheilsnes waar dagga en selfs sterker goed gerook en verskaf word. En haar pragtige dogter was dáár … blykbaar al ’n hele paar keer.

      “Hoekom nie, Ma? Wie is ek tog? Ek hoort nie by Raul Günther en sy deftige pakke nie. Kyk waar bly ons. Kyk wat was my pa. Kyk om ons. Hoe lyk dit vir Ma? Na Raul se soort? Nee. Ek pas by die Young Eagle.”

      “Mandatjie, my kind …” Sy trag om kalm te bly, bid om wysheid en insig. “En jou toekoms? Jou werk? Gee jy nie daarvoor om nie?”

      Amanda beduie met haar arms.”Ek … weet nie. Ek weet nie of daar nog iets is om voor om te gee nie. Ek weet nie, Ma. Ek weet net … dis nie meer die moeite werd om te lewe nie.”

      “My kind …” Sy stap vinnig nader, omraam die maer gesiggie met haar hande, kyk diep in die blou oë af. “Is dit … Raul? Gee jy nog so baie vir hom om?”

      Amanda slaan haar arms om haar ma se middellyf en druk haar kop teen haar vas. “Ek … het hom so lief, Mamma, ek kan dit nie help nie. Ek kan hom nie vergeet nie.”

      Dan het sy Raul Günther werklik lief! Haar kind het nie net kalwerliefde gehad vir die man wat haar pa kon gewees het nie. Sy het Raul Günther werklik lief. En daardie liefde is besig om haar te verteer.

      Oomblikke nadat sy geskakel het, beantwoord hy die oproep: “Raul Günther.”

      Sy lek eers oor haar droë lippe. “Dis … Wena Conradie wat praat.”

      ’n Kort stilte. “Goeiemôre.”

      “Goeiemôre … meneer Günther. Ek wou jou … graag spreek. Dis baie dringend. Ek … sal nie lank wees nie.”

      Die stem aan die ander kant verraai geen emosie nie. “Ek het ongelukkig net vanaand oop.”

      “Dit … sal ook goed wees, dankie. Waar sal ek …?”

      “Ek sal ’n motor stuur. Agtuur?”

      “Goed. Ja, goed … dankie. Ek waardeer …”

      “Dan is dit afgespreek. Tot siens.”

      Wena is dankbaar dat Amanda en Andrew uit is toe die motor voor die huis stilhou. Sy klim selfbewus in en wonder wat die man agter die stuur daarvan dink dat sy baas hom in hierdie deel van die stad instuur om ’n vrou te kom oplaai. Maar dit maak ook nie saak nie. Niks maak saak nie behalwe Amanda …

      Dis eers toe die motordeur vir haar oopgehou word en sy uitklim, dat sy gewaar dat hulle nie by die besigheid is nie, maar by ’n luukse blok woonstelle. Sy kyk onseker om haar rond en die man wys na die ingang.

      “Meneer Günther se woonstel is op die agtste verdieping. Hy verwag u.”

      Sy stap onseker vorentoe, en dan sien sy hom skielik by die hoofingang verskyn. Hy kom met sy bekende afgemete tred nader, sy gesig uitdrukkingloos.

      “Goeienaand. Kom.”

      Sy laat toe dat hy haar na die hysbak lei en toe die deur toeskuif, staan sy met neergeslane oë. Sy weet sy oë rus op haar, dat niks sy blik ontsnap nie, en sy het nie die moed om op te kyk nie. Hy lei haar die woonstel binne, sien toe dat sy gemaklik sit en neem dan op die armleuning van die stoel regoor haar plaas.

      Toe die stilte langer rek en haas onuithoudbaar word, sê hy met ’n vreemde, kalm stem: “Waarmee kan ek help?”

      Sy is verplig om op te kyk, hoewel sy nie weet waar sy die moed vandaan haal nie. Meteens weet sy nie wat om te sê en wat sy hier kom soek het nie.

      Sy kyk om haar na die ultraweelde, en besef wrang dat haar dogter miskien tog gelyk het. Hierdie dinge pas nie by die Conradies nie. Maar Amanda pas ook nie by die Young Eagles nie! skreeu dit in haar.

      Sy sluk swaar. “Jy het ’n mooi plek hier.”

      Vir die eerste keer is daar ’n beduidenis van emosie op sy gesig. “Ja. Dis seker mooi. Dis baie gerieflik.” Hy staan op. “Kom ek wys jou. Ek het ’n pragtige uitsig van die balkon af.”

      Sy staan gewillig op, dankbaar vir die uitstel, want sy weet glad nie hoe sy moet begin nie. Hy staan ’n hele entjie van haar af weg en hulle kyk in stilte oor die stad se liggies.

      Dis weer hy wat eerste die stilte verbreek. Daar is ’n toon in sy stem wat die vreeslike spanning in haar laat bedaar.

      “Wat is verkeerd, Wena? Ek besef dat dit baie van jou moes geverg het om hierheen te kom. Ek het vanoggend, nadat jy gebel het, vir ’n oomblik gedink dis … Maar ek sien nou dit was nie die rede nie.” Sy kan sy profiel in die vae skemerte redelik duidelik uitmaak. “Het jy gekom om vir my te sê dat jy my aanbod heroorweeg het?”

      “Nee.”

      “Ek het so gedink. Dis nie dit nie. Dan is dit ’n probleem – ’n ernstige probleem wat jou gedwing het om my weer te kontak. Wat is dit?”

      “Dis … Amanda.”

      Hy sug gelate. “Ek het so vermoed.”

      Sy kyk vinnig op na hom, haar oë groot en donker. Raul vind dat hy op sy tande kners. “Het jy ook opgemerk … die verandering in haar agtergekom?” vra sy half beangs.

      “Ja. Dis te ooglopend om dit mis te kyk. Om die waarheid te sê, was sy nie jou dogter nie, het ek haar al in die pad gesteek.”

      “Nee!”

      “Ja. Wat is met haar aan die gang?”

      Wena draai haar kop weg. Dis nie maklik nie. Deur al die jare was sy te trots om te gaan lê, te trots om oor te gee, te trots om te erken dat die eise van die lewe te veel geword het. Maar vanaand sal sy haar trots moet sluk.

      “Dis jy.”

      “Ek?” Daar is ’n stilte. “Wena, wil jy my kom vertel sy is besig om haarself te vernietig oor ’n man wat haar pá kon gewees het? Liewe hemel, wat sal van die wêreld word as elke jong meisie wat haar verbeel sy is verlief op ’n man …”

      “Sy verbeel haar dit nie, dis juis die ding!” Wena kyk amper hulpsoekend na hom. “Sy ís wérklik lief vir jou!”

      “Twak!”

      “Dit is nie twak nie. Vir my is dit beslis nie twak om te sien hoe my kind onder my oë tot niet gaan nie.”

      “Maar wat wil jy hê moet ek daaromtrent doen? Ek het haar al uit my kantoor geskuif. Ek vermy haar en ek was al baie streng, dalk onnodig streng met haar. Ek gee haar absoluut geen aanmoediging nie.”

      “Dis miskien juis die moeilikheid. Jy het jou te skielik onttrek. Die een oomblik het sy nog geglo dat jy haar liefhet en die volgende oomblik …”

      Hy staan nader en sy oë priem in hare af. “Wena, ek hoop nie jy het vanaand hierheen gekom om my te vra om Amanda se verliefdheid aan te moedig nie, want dis die een ding wat ek nie vir jou sal doen nie. Ek gaan jou dogter nie eens ter wille van jou onder die indruk bring dat ek meer vir haar voel as blote vriendskap nie.”

      Sy skud haar kop, kyk weg. “Ek … weet nie wat ek jou kom vra het nie,” erken sy dan eerlik. “Ek weet nie eintlik wat ek hier kom maak het nie. Maar ek is so bekommerd