Glimlag van die sekelmaan. Elize Mitchell

      Nina sak terug in die stoel. Sy is skielik lewensmoeg, asof die gebeure van die afgelope tyd en die futiliteit van die onderhoud haar finaal gedreineer het.

      Tessa tik met haar lang, geverfde nael op die vel papier, ’n ligte fronsie tussen haar wenkbroue. Hier is absoluut niks waarmee sy kan werk nie. Sy loer onderlangs na Nina se bloes en romp waarvan die fleur lankal verby is, hoewel die klere skoon en netjies is.

      Haar gedagtes flits onwillekeurig terug na jare gelede toe sy ook, tas in die hand en met niks anders as haar drome nie, hier in die stad beland het. Haar deursettingsvermoë en vasberadenheid om bo haar omstandighede uit te styg het haar gedryf om een van die prestige-agentskappe vir werkverskaffing in die korporatiewe wêreld tot stand te bring en op te bou tot wat dit vandag is.

      “Nou goed, kom ons begin weer by die begin. Gee my asseblief ’n bietjie meer agtergrond sodat ek ’n beter prentjie kan vorm waarvoor ek op die uitkyk moet wees. Jy besef natuurlik sonder die nodige ondervinding is dit vandag haas onmoontlik om in enige beroep geholpe te raak?” Tessa se netjiese wenkbroue vorm ’n vraagteken.

      Nina knik. “Ek besef dit nou. ’n Paar jaar gelede moes my ma in ’n tehuis opgeneem word. Om te help met die uitgawes het ek somtyds as kok in die kombuis gewerk.”

      Sy byt hard op haar lip om die hartseer te keer. Watter vernedering is dit nie om jou haglike lewensomstandighede hier voor ’n ander oop te vlek nie.

      “My man is ’n paar dae gelede in ’n motorongeluk dood, en ek moet dringend ’n werk kry. Ek is verantwoordelik vir my ma, en ek gaan boonop my huis verloor.” Sy staan op. “Ek is jammer ek het jou tyd gemors en dat jy jou afspraak moes kanselleer.”

      Tessa skuif die papiere voor haar reg en maak asof sy die laaste sin nie gehoor het nie.

      “Nie so haastig nie.” Haar stem is gelykmatig terwyl sy ongesteurd voortgaan: “Ek sal begin rondkyk vir iets in die restaurant- of hotelwese, desnoods ook as ontvangsdame. Net die ander dag het ’n firma so iemand gesoek. Miskien kan jy intussen daar geholpe raak, totdat iets beters opduik. Ek sal dit opvolg en jou laat weet.”

      “Ek sal dit waardeer. Ek’s bereid om enigiets te doen.”

      “Goed.” Tessa staan op en steek haar hand uit. “Dis vir eers genoeg. As jou kontakbesonderhede intussen verander, moet jy ons asseblief laat weet. Laat dit sommer by Emma, sy sal vir die res sorg. Tot siens, Nina.”

      Nina neem die hand wat na haar uitgehou word en druk dit vlugtig. Sy verlaat die kantoor sonder om weer om te kyk.

      Tessa kyk haar ingedagte agterna. Sy het veel meer tussen die lyne gelees as wat Nina laat deurskemer het. Hoe kan sy hierdie vrou help? Sy weet uit ondervinding dat werkgewers vandag kan kies en keur tussen applikante, en as hulle nie tevrede is met een nie, wag daar ’n honderd ander. Maar iets in hierdie vrou se pragtige oë bly haar by, en sy neem haar voor om haar oë en ore oop te hou.

      Nina stap uit in die helder sonlig. Oral beweeg mense om haar, maar sy sien niks raak nie. Wat gaan sy doen? Hoe begin ’n mens ’n nuwe lewe met niks? Dis amper so erg as om sonder ’n identiteit te wees. Sy weet so seker as wat die son skyn dat hierdie onderhoud vandag ’n mors van tyd was.

      Sy glimlag meewarig. Ten minste weet sy nou hoe skromelik sy tekort skiet. Sy voel nog die simpatieke blik van die smaakvol geklede vrou op haar skamele kleredrag en sy krimp ineen oor haar minderwaardige voorkoms. Sy moes nog altyd elke sent tien maal omdraai, en daar was nooit iets oor om op haarself te spandeer nie.

      Leon Immelman, jy het nie net jou eie lewe verwoes nie, maar baie seker gemaak dat jy dit met myne ook doen, dink sy bitter. Al verskil is dat joune aan ’n einde gekom het, maar ek moet nou aangaan met nog minder as wat ek gehad het toe jy nog geleef het. Jy het seker gemaak dat ek alles verloor.

      Sy vee driftig die trane af.

      Sy is moeg toe sy by die huis kom. Sy gaan lê in ’n klein bondeltjie op haar bed en gee haar oor aan baie jare se opgekropte hartseer.

      Dis met ’n loodsware hart dat Nina ’n paar dae later voor Betsie sit.

      “Gee my raad, asseblief, Bets. Ek weet nie meer wat om te doen nie. Niemand stel belang om my in diens te neem nie, en ek moet die huis begin ontruim.”

      “Daar sal wel iets opduik, Nina. Moenie so gou moed opgee nie,” probeer Bets teen haar beterwete troos.

      “Ja, maar waar begin ek? Daar by die agentskap het my oë gou oopgegaan.”

      Die telefoon lui en Bets antwoord. ’n Frons verskyn tussen haar oë en sy oorhandig die foon aan Nina. “Hier, dis vir jou.”

      Nina kyk skuldig op. “Ek hoop nie jy gee om nie, maar ek het hierdie telefoonnommer as alternatief gegee as iemand my dringend soek. Dis seker die bank wat bel oor die ontruiming van die huis.”

      “Dis als reg. Hoor maar wat hulle te sê het.”

      Nina luister met ’n beklemming om haar hart na die onbekende stem aan die ander kant.

      “Goeiedag, Nina, dis Emma van die personeelagentskap. Mevrou Barnard het gevra ek moet jou laat weet dat die pos van ontvangsdame waarvan sy gepraat het, ongelukkig reeds gevul is. Sy sal laat weet as iets anders opduik. Tot dan.”

      Nina kry nie eens kans om daarop te antwoord nie. Sy sit die foon terug.

      “Daar gaan nog ’n moontlikheid, Betsie. Jy sien, dís wat ek bedoel het. Ten minste laat hulle my darem nog weet.”

      “Ons moet glo en aanhou soek, iewers sal iets wel opduik. Ek sal met dominee Theron ook praat.”

      Elke dag wat verbygaan, voel asof dit Nina ’n dag nader bring aan die einde van die lewe soos sy dit geken het. Alhoewel sy baie male opstandig was oor haar miserabele bestaan, was daar darem ’n mate van sekerheid. Maar nou is haar moed besig om haar te begewe.

      “Ruk jou reg, Nina, jy kan nie bekostig om ineen te stort nie. Kry die koerant en begin soek werk. Enigiets is beter as om hier met jou gedagtes te sit en jouself te bejammer,” praat sy hardop met haarself.

      Sy gryp die plaaslike koerant en begin daarin rondblaai. Daar word ’n pos vir ’n sjef by een van die tophotelle geadverteer en sy bel dadelik vir ’n afspraak. Opgewondenheid pak haar beet. As sy die pos kry en versigtig met haar geld werk, sal sy goed vir haarself kan sorg. Sy sal ook kan bekostig om haar ma in die tehuis te laat aanbly, waar dinge darem vir haar bekend is. Sy sien eintlik uit na die onderhoud.

      Ná ’n week kom die brief. Sy skeur dit met bewende hande oop en haar oë vlieg oor die paar reëls. Alhoewel sy goed gevaar het in die onderhoud, vereis die pos ’n gekwalifiseerde sjef en daarom voldoen sy nie aan die vereistes nie.

      Nina is heeltemal ontnugter. Die benardheid van haar posisie word ’n klinkklare feit. Boonop is daar slegs ’n week oor, dan moet sy uit die huis wees. Sy was so vol hoop, maar dit voel asof elke deur in haar gesig toegemaak word, asof elkeen sy rug op haar draai. Was haar offers deur die jare dan tevergeefs? Wat het sy gesondig dat haar lot so galbitter moet wees?

      Die telefoon se skril gelui ruk haar terug na die werklikheid. Sy haas haar om te antwoord, bevrees dat iets met haar ma gebeur het. Sy antwoord met opgehoue asem. Dis ’n gemoduleerde, vaagweg bekende stem aan die ander kant.

      “Nina? Goeiedag, dis Tessa Barnard. Ek hoop dit gaan goed?” gaan die gesofistikeerde stem voort. “Ek weet nie of jy nog belangstel in ’n betrekking nie, maar indien wel, moet jy my so gou as moontlik kom sien. Iets het opgeduik, en miskien is dit nie heeltemal wat jy in gedagte het nie, maar ek wil dit graag met jou bespreek.”

      “Ja, natuurlik. Wanneer het jy gedink is ’n gepaste tyd?”

      “Net nie vandag nie. Ek is vol bespreek. Wat van môreoggend negeuur?”

      “Goed. Watter soort werk is dit?”

      Daar is ’n kort stilte aan die ander kant. “Kom ons bespreek dit wanneer jy hier is. Dis nie ’n uitgemaakte saak dat daar iets van sal kom nie, maar ek het gedink dis dalk