Glimlag van die sekelmaan. Elize Mitchell

Hulle sal al die inligting hê, en daarna kan sy haar besluite neem.

      Sy gryp haastig haar handsak. Sy moet haar ma gaan vertel. En miskien het matrone, wat deur die jare al ’n vriendin geword het, raad.

      “Wat is vanmôre fout, Nina? Dit lyk asof jy op ’n ander planeet is,” terg Betsie Smit goedig. “Jy hoef nie oor jou ma bekommerd te wees nie, sy het ’n rustige nag gehad.”

      Nina se kop sak en sy byt op haar lip. Moet net nie begin grens nie, maan sy haarself.

      “Leon is laas nag in ’n motorongeluk dood, Betsie.”

      Betsie steek geskok vas. “Hemel, Nina, wat praat jy? Dis verskriklik, ek is so jammer! Wat het gebeur?”

      “Ek weet nie presies nie, maar blykbaar was dit ’n kop-aan-kop-botsing.”

      “Genade toggie, wat nou? Is daar iets wat ek kan doen?”

      “Dankie, Bets, nie op die oomblik nie. Ek moet vir Mamma gaan vertel, maar sal sy ooit weet wat ek sê?”

      Betsie sug. “Dit weet ek net so min soos jy. Partykeer dink mens hulle weet niks wat om hulle aangaan nie, maar ander tye is daar iets in hulle oë wat anders lyk, so asof hulle verstand nooit weg was nie. Kom, ek sal saamgaan, of wil jy liewer alleen met haar wees?”

      “Asseblief, kom saam. Laat ons eers sien hoe sy vanoggend reageer.”

      Hulle stap saam na haar ma se kamer. In die deur steek Nina vas en kyk na die brose mensie in die bed. Haar vel is wasbleek en sy lyk soos fyn porselein. Sy lê met oop oë, maar Nina weet teen hierdie tyd dat sy van niks om haar bewus is nie.

      Sy gaan sit langs haar ma en neem haar koue hand in hare. Betsie wag eenkant.

      Nina probeer praat, maar die woorde wil nie kom nie.

      “Mams, probeer asseblief na my luister,” kry sy uiteindelik gesê. “Leon is laas nag dood, Ma, hy het verongeluk.”

      Sy wag op ’n wonderwerk, enige reaksie, maar die stil liggaam beweeg nie. Nina wil verstik in die hartseer wat haar keel toedruk. Hoeveel smart het sy nie oor haar ouers gebring deur haar troue met daardie haatlike man nie? Sy vou haar hande styf om haar ma se hand, probeer om ’n bietjie lewe daarin te bring.

      Dan, asof in stadige aksie, sluit haar ma haar oë. Sy knik haar kop en dis asof ’n beduidenis van ’n glimlaggie aan haar mondhoeke raak terwyl sy floutjies Nina se hand druk. Nina kyk gehipnotiseer daarna, wag op enige ander teken, maar dan gaan haar ma se oë weer oop en kyk sy emosieloos voor haar.

      “Ma, Mamma, jy het verstaan?” sê Nina oorstelp. “Hy is dood! Ons is uiteindelik verlos van sy jare lange tirannie. Hy sal my nooit weer aanrand en daardeur vir Ma ook seermaak nie, want hy het goed geweet wat dit aan jou doen.”

      Nina begin huil onbeheers. Sy gee uiting aan al die opgekropte woede en skuldgevoelens wat oor die jare opgebou het.

      Betsie verlaat die kamer en trek die deur agter haar toe. Sy bestel solank tee en wag geduldig totdat Nina ’n rukkie later haar kantoor binnekom. Sy gaan sit en neem dankbaar die koppie tee.

      “Ek is seker sy het verstaan, Bets. Daar was iets op haar gesig wat gelyk het asof sy vrede gevind het, asof sy besef het dat Leon ons nooit weer sal treiter nie.”

      “Ek dink ook so, Nina, dis lank laas dat sy soveel emosie getoon het. Wat gaan jy nou doen?”

      “Ek moet by die bank kom; ek dink hulle is die eksekuteurs van die boedel. Leon was vir heelwat verseker, want hy wou seker maak dat hy sy aftrede in weelde kan geniet. Eers daarna sal ek weet wat om te doen.”

      “Goed, kry dit so gou as moontlik agter die rug. Het jy hulp nodig met die reëlings vir die verassing?”

      “Nee wat, ek is gewoond om dinge self te doen, maar ek sal praat as ek vashaak.”

      Betsie druk haar styf teen haar bors vas. “Sterkte, en laat weet my wat aangaan.”

      Nina nader die bank en verkyk haar aan die imposante gebou. Gelukkig kon sy vroeg ’n afspraak kry.

      Sy stap huiwerig deur die swaaideure. Sy was jare laas in ’n bank en haar blik soek angstig na die inligtingstoonbank. Sy is skielik oorbewus van die welgeklede kliënte, en haar eie klere wat al ’n hele paar seisoene beleef het. Dit voel asof alle oë op haar gerig is, maar sy lig haar kop moedig en volg die selfversekerde ontvangsdame.

      Uiteindelik sit sy in die privaatheid van Wim Prinsloo se kantoor. Nadat hy die gewone niksseggende woorde van simpatie uitgespreek het, bestudeer hy die dokumente voor hom aandagtig. Sy raak ongeduldig. Hoekom neem dit so lank? Sy verwag nie dat daar skielik hope geld tot haar beskikking sal wees nie, maar die polisse is tog seker standaard en die boedel eenvoudig?

      Uiteindelik kyk hy op. “Ek is verskriklik jammer oor jou verlies.” Hy vroetel met die papiere toe sy niks sê nie. “Volgens hierdie testament erf die langslewende alles.”

      Nina slaak ’n sug van verligting.

      “Ek wens dit kon anders wees, maar eintlik beteken die testament in sy geheel absoluut niks. Jou man het die maksimum verbande op die huis geneem, en die polisse is jare gelede al afgekoop.” Hy maak keelskoon. “En hy was boonop die laaste drie maande werkloos, gevolglik is sy oortrokke fasiliteite summier gestaak. Ek is so jammer, mevrou, maar wat sake nog erger maak, is die feit dat die bank op die punt was om beslag te lê op julle huis in ’n poging om van die skulde gedelg te kry. As die huis verkoop word en die verbande daarop afgelos word, sal daar bitter min, indien enigiets, oor wees om van sy skuld te betaal. Die boedel is geheel en al insolvent.”

      Nina spring op. “Dit kan nie waar wees nie, meneer Prinsloo! Hy is dan elke dag werk toe. En die huis? Dis onmoontlik. My ma het dit met haar laaste bietjie geld gekoop sodat sy die gemoedsrus kon hê dat ek altyd ’n dak oor my kop sal hê,” stamel sy verbouereerd. Sy bly verdwaas stil toe die man voor haar sy kop skud.

      “Het jy nie geweet nie, mevrou? Omdat julle binne gemeenskap van goedere getroud was en alles op sy naam was, het hy alleen volmag daaroor gehad. Verstaan jy die implikasies hiervan?”

      Sy kyk hulpsoekend na hom, maar sy blik vermy hare en sy lyftaal spreek boekdele.

      Sy trek haar skouers terug. “Dankie vir jou tyd, meneer Prinsloo, ek verstaan.”

      “Daar is nog iets. Ek weet nie of hy jou gesê het nie, maar die einde van hierdie maand word die huis op ’n vendusie verkoop.”

      Sy verstar soos ’n soutpilaar. “Só gou? Dis heeltemal buite die kwessie,” sê sy beslis.

      Die man sukkel om haar in die oë te kyk. “Ek het gedink jy weet, want jou man het reeds talle aanmanings daaroor ontvang. Dit moes al ses maande gelede gebeur het, maar elke keer het hy iets op die skuld kom afbetaal en sodoende weer ’n bietjie tyd gewen. Ek is bevrees dis hierdie keer finaal. Om die waarheid te sê, daar is reeds ’n datum vir die veiling vasgestel. Dit sal goed wees as jy die huis so gou as moontlik kan ontruim. Ek is vreeslik jammer hieroor ...” Sy woorde droog op.

      Nina voel hoe trane van vernedering in haar oë brand en draai haar rug op hom. Sy is tot in haar siel geskok deur die nuus. Sy probeer om haarself te beheer, maar die trane stroom oor haar wange toe sy vinnig die bank verlaat. Leon het dan tog die finale hou ingekry, daarin geslaag om haar heeltemal te ruïneer, dink sy bitter.

      Sy sien of hoor niks om haar nie, net Wim Prinsloo se eentonige stem wat oor en oor verduidelik dat sy niks het nie, nie eens meer ’n dak oor haar kop nie. Al haar drome vir ’n beter lewe vir haar en haar ma is daarmee heen.

      Terug by die huis skakel sy die ketel aan en sit ’n teekoppie reg. Die een plek wat sy gedink het aan haar behoort, waar sy veilig sou wees, is nou die bank se eiendom. Hoe is dit moontlik dat sy alles oornag verloor het? En sy het nooit eens vermoed dat Leon werkloos is nie, want hy is elke oggend werk toe en het saans – of snags, soos dit hom gepas het – huis toe gekom.

      Geld vir huishoudelike noodsaaklikhede het wel minder geword, maar daaraan was sy gewoond, omdat dit nooit volop