Reden om bang te zijn. Блейк Пирс

begon te bekijken, kwam Finley terug in de zaal. “Dat was snel,” zei O’Malley.

      “Welnu, het is zo dat een van de vrouwen bij verzending een vader heeft die in de buurt van het Prudential Center werkt. En dat is ook trouwens binnen de postcode 02199. Misschien gewoon toeval, maar je weet maar nooit. Hoe dan ook, haar man werkt in een technisch laboratorium. Ze zegt dat ze deze gekke experimenten met kwantummechanica en dat soort dingen doen. Een soort van afdeling van de technische school aan de universiteit van Boston.”

      “Kwantummechanica?” vroeg O’Malley. “Dat past niet bij onze man, vind je niet?”

      “Het hangt af van de experimenten,” zei Avery, meteen geïnteresseerd. “Ik weet niet veel over het vakgebied, maar ik weet wel dat er gebieden zijn in de kwantummechanica die te maken hebben met extreme temperaturen. Het heeft iets te maken met het vinden van de duurzaamheid en de centrale oorsprong van verschillende soorten materies.”

      “Hoe weet je dat in vredesnaam allemaal?” vroeg Connelly.

      Ze haalde haar schouders op. “Ik heb veel naar Discovery Channel op school gezien. Een deel ervan is blijven hangen, denk ik.”

      “Wel het is het proberen waard,” zei Connelly. “Laten we wat informatie over het laboratorium krijgen en naar buiten gaan om met hen te praten.”

      “Ik kan dat voor elkaar krijgen,” zei Avery.

      “In de tussentijd,” zei Connelly, terwijl hij op zijn horloge keek, “gaat het avondnieuws live in ongeveer drie minuten. Laten we de tv opzetten en zien hoe de media deze zaak voor ons gaan verknoeien.”

      Hij stormde de vergaderzaal uit met O’Malley op zijn hielen. Finley wierp Avery een verontschuldigende blik toe en volgde hen daarna. Ramirez keek naar de brief over Avery’s schouder en schudde met zijn hoofd.

      “Denk je dat deze vent gestoord is of gewoon wil dat we dat denken dat hij dat is?” vroeg hij haar.

      “Ik weet het nog niet zeker,” zei ze en las de cryptische brief opnieuw. “Maar ik weet wel dat dit lab de perfecte plek is om te beginnen.”

      HOOFDSTUK ZEVEN

      Esben Technologies was verborgen tussen andere normaal uitziende gebouwen op ongeveer twee kilometer afstand van het Prudential Center. Het blok bestond voornamelijk uit een rij van grijze vormloze gebouwen. Esben Technologies had het hoofdgebouw in gebruik en zag er precies zo uit als de omliggende gebouwen; het leek nauwelijks op een laboratorium.

      Toen Avery met Ramirez naar binnen stapte, merkte ze op dat de lobby niet veel meer was dan een prachtige houten vloer, geaccentueerd door de ochtendzon die door een dakraam naar binnen stroomde. Een enorm bureau stond aan de verre muur. Aan de ene kant zat een vrouw te typen op een computer. Aan de andere kant schreef een andere vrouw iets op een of ander formulier. Toen Avery en Ramirez binnenkwamen, keek deze vrouw op en wierp hen een plichtmatige glimlach toe.

      “Ik ben rechercheur Avery Black en dit is rechercheur Ramirez,” zei Avery toen ze de vrouw naderde. “We willen graag spreken met degene die hier de leiding heeft.”

      “Wel, de leidinggevende van het hele gebouw woont in Colorado, maar de man die hier het gebouw runt, moet in zijn kantoor zijn.”

      “Hij zal ons wel kunnen helpen,” zei Avery.

      “Een ogenblik,” zei de receptioniste, die opstond en door een grote eiken deur aan de andere kant van de kamer liep.

      Toen ze weg was, kwam Ramirez dichterbij Avery staan en hield zijn stem laag voor de andere vrouw die achter haar laptop aan het bureau bleef zitten.

      “Wist je voor gisteren dat deze plek hier bestond?” vroeg hij.

      “Ik had geen idee. Maar ik vermoed dat het lage profiel logisch is; technologiecentra die verbonden zijn met hogescholen, maar niet echt op de campus zitten, proberen over het algemeen een laag profiel te houden.”

      “Meer Discovery Channel?” vroeg hij.

      “Nee. Goed oud onderzoek.”

      Iets minder dan een minuut verstreek voordat de vrouw terugkwam. Toen ze terugkwam, was er een man bij haar. Hij was gekleed in een overhemd en broek. Een lange witte jas die leek op het soort dat dokters vaak droegen, bedekte het allemaal. Hij had een bezorgde uitdrukking die leek te worden vergroot door de bril die hij droeg.

      “Hallo,” zei hij, terwijl hij stapte in de richting van Avery en Ramirez. Hij stak zijn hand uit om te schudden en zei: “Ik ben Hal Bryson. Hoe kan ik u helpen?”

      “Bent u de supervisor hier?” vroeg Avery.

      “Min of meer. We zijn maar met vier die hier werken. We roteren zo’n beetje, maar ja, ik zie toe op de experimenten en de gegevens.”

      “En wat voor soort werk wordt hier gedaan?” vroeg Avery.

      “Heel veel,” zei Bryson. “Met het risico dat het veeleisend lijkt, als u me misschien kunt laten weten waarom u hier bent gekomen, kan ik waarschijnlijk wat preciezer zijn.”

      Avery hield haar stem laag en wilde niet dat de vrouwen aan het bureau haar zouden horen. En aangezien het duidelijk was dat Bryson niet van plan was om hen mee te nemen tot voorbij de deur van de lobby, dacht ze dat ze gewoon het gesprek daar moesten hebben.

      “We hebben te maken met een zaak waarin een verdachte interesse lijkt te hebben in ijs en koude temperaturen,” zei ze. “Hij stuurde gisteren een uitdagende brief naar het politiebureau. We proberen om te kijken of er misschien een soort van onderzoek is dat hier plaatsvindt dat ermee in verband kan worden gebracht. Het is een heel rare zaak, dus we beginnen met de enige aanwijzing die we echt hebben: de kou.”

      “Ik begrijp het,” zei Bryson. “Wel, er vinden hier inderdaad enkele experimenten plaats waarbij het extreem koude temperaturen betreft. Ik kan u mee naar het lab nemen om het te laten zien, maar ik moet erop staan dat u volledig bent gedesinfecteerd en de juiste bescherming dragen.”

      “Dat waardeer ik,” zei Avery. “En misschien nemen we je later wel op. Hopelijk hoeven we dat niet te doen. Kunt u ons de verkorte versie van sommige van deze tests vertellen?”

      “Natuurlijk,” zei Bryson. Hij leek heel blij dat hij kon helpen en begon de dingen uit te leggen op de manier van een expressieve leraar, “Het grootste deel van de tests en het werk dat we hier doen en waarbij koude temperaturen betrokken zijn, gaat verder dan wat bekend staat als de kwantum backactie-grens. Die limiet is een temperatuur net boven het absolute nulpunt: ruwweg tienduizend keer kouder dan de temperaturen die u zou tegenkomen in het vacuüm van de ruimte.”

      “En wat is het doel van dergelijk werk?” vroeg Avery.

      “Om te helpen bij het onderzoek naar en de ontwikkeling van overgevoelige sensoren voor meer geavanceerd werk. Het is ook een goede manier om de structuur van bepaalde elementen te begrijpen en hoe ze reageren op zulke extreme temperaturen.”

      “En je bent in staat om die temperaturen hier in dit gebouw te bereiken?” vroeg Ramirez.

      “Nee, niet in onze laboratoria. We werken als een soort van dienstverleningsbedrijf voor het Nationaal Instituut van Standaarden en Technologie in Boulder. Maar we kunnen er hier wel relatief dichtbij komen.”

      “En u zegt dat er maar vier zijn hier,” zei Avery. “Is dat altijd zo geweest?”

      “Wel we waren met vijf tot ongeveer een jaar geleden. Een van mijn collega’s moest het opgeven. Hij begon hoofdpijn en andere gezondheidsproblemen te krijgen. Hij was gewoon niet goed.”

      “Is hij uit eigen beweging vertrokken?” vroeg Avery.

      “Ja.”

      “En kunnen we zijn naam alstublieft krijgen?”

      Een beetje bezorgd nu, zei Bryson: “Zijn naam was James Nguyen. Maar vergeef me alsjeblieft dat ik het zeg... Ik betwijfel ten zeerste of hij de man is die u zoekt. Hij was altijd heel