Reden om bang te zijn. Блейк Пирс

“maar we moeten elke weg volgen die we vinden. Zou u toevallig weten hoe we met hem in contact kunnen komen?”

      “Ja, ik kan die informatie voor u krijgen.”

      “Wanneer sprak u voor het laatst met meneer Nguyen?”

      “Het was tenminste... O, ik weet het niet... Acht maanden geleden zou ik zeggen. Gewoon een telefoontje om te kijken hoe het met hem ging.”

      “En hoe was het met hem?”

      “Goed, voor zover ik weet. Hij werkt nu als redacteur en onderzoeker voor een wetenschappelijk tijdschrift.”

      “Bedankt voor uw tijd, meneer Bryson. Als u de contactgegevens van meneer Nguyen kunt geven, zou dat nuttig zijn.”

      “Natuurlijk,” zei hij en hij zag er nogal bedroefd uit. “Een moment.”

      Bryson liep naar de receptioniste achter de laptop en sprak zachtjes tegen haar. Ze knikte en begon iets nieuw te typen. Terwijl ze wachtten, stapte Ramirez opnieuw dichterbij Avery. Het was een vreemd gevoel; professioneel blijven wanneer hij zo dichtbij stond, was moeilijk.

      “Kwantummechanica?” zei hij. “Vacuüm in de ruimte? Ik denk dat dit misschien buiten mijn bereik ligt.”

      Ze glimlachte naar hem en vond het moeilijk om hem niet speels te kussen. Ze deed haar best om gefocust te blijven, want Bryson begon terug naar hen toe te komen met een afgedrukt papier in zijn hand.

      “Het is ook buiten mijn bereik,” fluisterde ze tegen Ramirez, terwijl ze hem nog snel toelachte. “Maar ik vind het zeker niet erg om naar de oppervlakte te zwemmen.”

      ***

      Op sommige dagen was Avery nogal verbaasd over hoe vloeiend en soepel de dingen leken te gaan. Bryson had hen het telefoonnummer, e-mailadres en het fysieke adres van James Nguyen gegeven. Avery had Nguyen gebeld en niet alleen had hij geantwoord, maar hij had hen ook bij hem thuis uitgenodigd. Hij leek er nogal blij mee om dat te doen.

      Dus toen zij en Ramirez veertig minuten later naar zijn voordeur liepen, kon Avery niet anders dan het gevoel krijgen dan dat ze hun tijd zouden verspillen. Nguyen woonde in een prachtig huis van twee verdiepingen in Beacon Hill. Blijkbaar had zijn carrière in de wetenschap zijn vruchten afgeworpen. Soms merkte Avery dat ze ontzag had voor mensen met wiskundige en wetenschappelijke geesten. Ze vond het heerlijk om teksten van hen te lezen of gewoon naar hen te luisteren (een van de redenen waarom ze ooit zo aangetrokken was door dingen als het Discovery Channel en de wetenschappelijke tijdschriften die ze soms doorzocht in de bibliotheek van de universiteit).

      Op de veranda klopte Ramirez op de deur. Het duurde niet lang voordat Nguyen opende. Hij leek ongeveer achter in de vijftig te zijn. Hij was gekleed in een Celtics T-shirt en een short. Hij zag er ongedwongen, kalm en bijna gelukkig uit.

      Omdat ze zichzelf al aan de telefoon hadden voorgesteld, nodigde Nguyen hen uit. Ze gingen een ruime hal binnen die leidde naar een grote woonkamer. Het bleek dat Nguyen zich op hen had voorbereid; hij had bagels en kopjes koffie gezet op wat leek een erg dure salontafel.

      “Alstublieft, ga zitten,” zei Nguyen.

      Avery en Ramirez gingen op de bank zitten tegenover de salontafel terwijl Nguyen tegenover hen in een leunstoel ging zitten.

      “Bedien uzelf,” zei Nguyen en gebaarde naar de koffie en de bagels. “Zo, wat kan ik voor u doen?”

      “Nou, zoals ik aan de telefoon zei,” zei Avery, “we spraken met Hal Bryson en hij vertelde ons dat u moest vertrekken van uw werk bij Esben Technologies. Kunt u ons daar iets over vertellen?”

      “Ja. Helaas stopte ik te veel tijd en energie in mijn werk. Ik begon dubbel te zien en hoofdpijn te krijgen. Ik werkte tot zesentachtig uur per week gedurende een periode van ongeveer zeven of acht maanden aan een stuk. Ik raakte gewoon geobsedeerd door mijn werk.”

      “Met welk aspect van het werk, precies?” vroeg Avery.

      “Als ik terugkijk, kan ik het je eerlijk gezegd niet zeggen,” zei hij. “Het was gewoon om te weten omdat we zo dicht kwamen bij het creëren van temperaturen, die konden nabootsen wat iemand in de ruimte zou kunnen voelen. Om manieren te vinden om elementen te manipuleren met temperaturen... Er is iets goddelijk aan. Het kan verslavend werken. Ik wist dit gewoon niet totdat het te laat was.”

      Zijn obsessie met zijn werk past zeker in de beschrijving van degene die we zoeken, dacht Avery. Toch was ze er vrijwel zeker van dat Bryson gelijk had gehad, nadat ze ongeveer twee minuten met Nguyen had gesproken. Er was geen manier waarop Nguyen erachter zat.

      “Waaraan werkte u precies toen u bent opgestapt?” vroeg Avery.

      “Het is vrij ingewikkeld,” zei hij. “En sindsdien ben ik er verder mee gegaan. Maar in wezen was ik bezig om de overtollige warmte kwijt te raken die wordt veroorzaakt wanneer atomen hun kracht verliezen tijdens het koelproces. Ik was aan het sleutelen aan kwantumeenheden van trillingen en fotonen. Nu, zoals ik het begrijp, is het geperfectioneerd door onze mensen in Boulder. Maar in die tijd werkte ik mezelf gek!”

      "Doet u nog steeds iets buiten het werk dat u doet voor het tijdschrift en dingen met het college?” vroeg ze.

      “Ik knoei hier en daar wat,” zei hij. “Maar het zijn gewoon dingen hier thuis. Ik heb mijn eigen kleine privélab in een huurruimte een paar straten verderop. Maar het is niets speciaal. Wilt u het zien?”

      Avery kon zien dat ze niet werden afgezet of valselijk enthousiast werden gemaakt. Nguyen was duidelijk erg gepassioneerd over het werk dat hij deed. En hoe meer hij sprak over wat hij ooit had gedaan, hoe dieper ze zich in een wereld van kwantummechanica groeven, iets dat een wereld verwijderd was van een doorgedraaide moordenaar die een lichaam in een ijskoude rivier dumpte.

      Avery en Ramirez deelden een blik, die Avery eindigde met een knikje. “Welnu, meneer Nguyen,” zeiden ze, "we waarderen uw tijd echt. Laat me u nog één vraag stellen: tijdens de tijd dat u in het lab werkte, hebt u dan ooit iemand gekend, collega’s, studenten, eender wie, die u als excentriek of een beetje raar zou beschrijven?”

      Nguyen nam even de tijd om hierover na te denken, maar schudde toen zijn hoofd. “Niemand die ik kan bedenken. Maar nogmaals, wij wetenschappers zijn allemaal een beetje excentriek als je er helemaal voor gaat. Maar als er iemand in mijn hoofd opkomt, laat ik het u weten.”

      “Bedankt.”

      “En als u van gedachten verandert en denkt dat u mijn lab wilt zien, laat het me dan maar weten.”

      Gepassioneerd over zijn werk en eenzaam, dacht Avery. Verdorie... zo was ik ook tot een paar maanden geleden.

      Ze zag het. En daarom accepteerde ze het visitekaartje van Nguyen graag toen hij het haar bij de deur aanbood. Hij deed de deur dicht toen Avery en Ramirez de veranda afliepen terug naar hun auto.

      “Heb je één enkel woord begrepen van wat die vent zei?” vroeg Ramirez.

      “Heel weinig,” zei ze.

      Maar de waarheid was dat hij een ding had gezegd dat nog steeds in haar hoofd zat. Het deed haar niet denken dat Nguyen het verdere onderzoek waard was, maar het gaf haar wel een nieuw inzicht in hoe ze over hun moordenaar moesten nadenken.

      Om manieren te vinden om elementen te manipuleren met temperaturen, had Nguyen gezegd. Er is iets goddelijk aan.

      Misschien is onze moordenaar bezig met een of andere goddelijke fantasie, dacht ze. En als hij denkt dat hij goddelijk is, kan hij gevaarlijker zijn dan we denken.

      HOOFDSTUK ACHT

      De hamster leek op een harig ijsblok toen hij het uit de vriezer haalde. Het voelde ook als een blok ijs. Hij kon niet anders dan giechelen om het klinkende geluid dat het maakte toen hij het op de bakplaat legde. De pootjes staken omhoog in de lucht, een schril contrast met de manier waarop ze in paniek heen en weer hadden gepeddeld toen hij het voor het eerst in de vriezer had gelegd.

      Dat