Reden om bang te zijn. Блейк Пирс

verlopen afspraakje?” vroeg Finley.

      “We weten het nog niet zeker,” zei ze. “Maar mijn eerste reactie is van niet. Als hij zo opzettelijk en voorzichtig was met de manier waarop ze eruitzag voordat het lichaam werd gedumpt, denk ik dat hij diezelfde zorg waarschijnlijk heeft gebruikt om haar te selecteren.”

      “Haar selecteren van wat, Black?” vroeg Connelly.

      “Ik denk dat dat is wat we moeten uitzoeken. Hopelijk heeft het forensisch team enkele antwoorden om ons op de goede weg te leiden.”

      “Dus wat doen we tot dan?” vroeg Finley.

      “We werken ons te pletter,” zei Avery. “We graven zo diep mogelijk in het leven van Patty Dearborne, in de hoop een idee te vinden dat ons zal helpen deze kerel te vinden voordat hij het opnieuw doet.”

      Toen de vergadering eindigde, liep Avery door de vergaderzaal om met Ramirez te praten. Iemand moest de ouders van Patty Dearborne op de hoogte brengen en zij voelde de behoefte om dat te doen. Spreken met rouwende ouders, ook al was het ongelooflijk moeilijk en emotioneel afmattend, was meestal een van de beste plaatsen om een aanwijzing te vinden direct bij de bron. Ze wilde Ramirez bij zich hebben en wilde blijven werken aan de balans tussen hun persoonlijke en professionele leven. Het was nog steeds lastig, maar ze kregen het langzaam onder de knie.

      Maar voordat ze hem bereikte, kwam O’Malley de kamer binnen. Hij sprak aan de telefoon, duidelijk gehaast. Waar het ook mee te maken had, het moet voor hem dringend zijn geweest om de vergadering over de Patty Dearborne-zaak te hebben gemist. Hij ging bij de deur staan wachten tot iedereen behalve Avery, Ramirez en Connelly weg waren en sloot toen de deur. Hij beëindigde zijn gesprek met een snelle en bijna grof “Ja, later” en haalde diep adem.

      “Sorry dat ik de vergadering heb gemist,” zei hij. “Is er iets bijzonder aan de hand?”

      “Nee,” zei Connelly. “We hebben de identiteit van de vrouw en moeten het nu aan haar familie vertellen. We werken in de veronderstelling dat degene die dit heeft gedaan het opnieuw zal doen.”

      “Black, kun je me een snel rapport sturen waarin de details worden uitgelegd?” vroeg O’Malley.

      “Ja, meneer,” zei ze. Hij vroeg haar nooit om zulke kleine dingen als deze. Ze vroeg zich af of het weer een van zijn niet-zo-subtiele tests was. Ze had gemerkt dat hij de laatste weken soepeler met haar was, meer bereid om haar meer verantwoordelijkheid te geven zonder inmenging. Ze was er zeker van dat het allemaal te maken had met het feit dat ze haar vroegen om brigadier te worden.

      “Terwijl jullie allebei hier zijn,” zei O’Malley, kijkend naar Avery en Ramirez, “zou ik graag een woordje willen zeggen. Een paar woorden, eigenlijk... En ik heb niet veel tijd, dus ik zal snel zijn. Ten eerste... Ik vind het helemaal goed dat jullie twee elkaar buiten het werk zien. Ik heb er lang over nagedacht om jullie hier bij de A1 uit elkaar te halen, maar verdomme... Jullie werken te goed samen. Dus zolang jullie de grappen en speculaties kunnen verdragen, blijven jullie partners. Zo goed?”

      “Ja, meneer,” zei Ramirez. Avery knikte in overeenstemming.

      “Het volgende ding... Black. Het hele brigadiergedoe... Ik heb binnenkort een beslissing nodig. Zoals binnen achtenveertig uur. Ik heb geprobeerd geduldig te zijn en je dingen te laten uitwerken. Maar het is nu al meer dan twee maanden geleden. Ik denk dat dat eerlijk is.”

      “Het is eerlijk,” zei ze. “Ik zal je morgen iets laten weten.”

      Ramirez keek haar verbaasd aan. Eerlijk gezegd had haar reactie zichzelf ook verbaasd. Maar diep vanbinnen dacht ze dat ze wist wat ze wilde.

      “Nu, over die vrouw-in-de-rivier-zaak,” zei O’Malley. “Die is officieel van jou, Black. Neem Ramirez mee, maar laten we het professioneel houden.”

      Avery schaamde zich een beetje dat ze bloosde. Ach God, dacht ze. Eerst een dagje winkelen en nu blozen voor een man. Wat is er in hemelsnaam met me gebeurd?

      Om alles in goede banen te leiden en niet van haar spel te worden geweerd, dacht Avery direct terug aan haar zaak. “Ik zou graag degene willen zijn die de familie op de hoogte brengt.”

      “We kunnen dat aan iemand anders delegeren,” stelde Connelly voor.

      “Ik weet het. Maar hoe vreselijk het ook klinkt, ouders die dergelijk vreselijk nieuws ontvangen, zijn meestal de beste bronnen voor informatie. Alles is rauw en open.”

      “Mijn god, dat is vrij harteloos,” zei Connelly.

      “Maar effectief,” zei O’Malley. “Goed idee, Black. Het is nu tien voor vijf. Met een beetje geluk komen ze thuis van hun werk. Ik zal ervoor zorgen dat iemand je binnen tien minuten een sms stuurt met het adres. Aan de slag nu. Vergadering gesloten.”

      Avery en Ramirez vertrokken. In de hal begonnen de meesten hun klaar te maken om te vertrekken. Maar voor Avery was de dag nog lang niet voorbij. In feite, met de taak om het nieuws van de dood van een jonge vrouw aan haar ouders te moeten vertellen, dacht Avery dat het nog een heel lange avond zou worden.

      HOOFDSTUK VIER

      De Dearbornes woonden in een schilderachtig huisje in Somerville. Avery las de informatie die naar haar gestuurd was terwijl Ramirez reed. Patty Dearborne was een geweldige studente geweest, in haar laatste jaar aan de universiteit, met de bedoeling om adviseur te worden voor een erkend bedrijf in de gezondheidszorg. Haar moeder, Wendy, was een traumaverpleegster die in twee verschillende ziekenhuizen in de buurt werkte. Patty’s vader, Richard, was business development manager voor een groot telecommunicatiebedrijf. Ze waren een welgestelde familie en er was geen enkel vuiltje in hun dossier.

      En Avery moest hen vertellen dat hun dochter dood was. Niet alleen dood, maar ook dat ze volledig naakt in een bevroren rivier was gedumpt.

      “En,” zei Ramirez terwijl hij zich door de rustieke straatjes van de wijk Somerville slingerde. “Ga je die brigadiersfunctie doen?”

      “Ik weet het nog niet,” zei ze.

      “Enig idee?”

      Ze dacht hier even over na en schudde toen haar hoofd. “Ik wil daar nu niet over praten. Het lijkt belachelijk in vergelijking met wat we gaan doen.”

      “Hé, jij hebt je hiervoor aangeboden,” zei hij.

      “Ik weet het,” zei ze, nog steeds niet zeker waarom. Ja, haar gedachten over het krijgen van een goede aanwijzing waren waar, maar ze had het gevoel dat er iets anders was. Patty Dearborne was maar drie jaar ouder geweest dan Rose. Het was veel te gemakkelijk om het gezicht van Rose op dat bevroren lichaam te zien. Om een bizarre reden had Avery het gevoel dat ze het nieuws aan de familie moest vertellen. Misschien was het een moederlijke drang, maar ze had het gevoel dat ze dat op een vreemde manier aan de ouders verschuldigd was.

      “Dus laat me je dit vragen,” zei hij. “Waarom ben je er zo zeker van dat dit niet iets eenmalig is? Misschien een wraak van een ex-vriendje. Misschien alleen zij en daarmee gedaan.”

      Ze grijnsde even, omdat ze wist dat hij geen ruzie met haar maakte. Niet echt. Ze had gemerkt dat hij graag een glimp opving van hoe haar geest werkte. Zijn betwisting van haar theorieën was gewoon een manier om haar voor te bereiden.

      “Omdat op basis van wat we weten over het lichaam, deze man voorzichtig en zorgvuldig was. Een woedend ex-vriendje zou niet zo voorzichtig zijn om geen blauwe plekken achter te laten. De vinger- en teennagels zijn de sleutel voor mij. Iemand nam zijn tijd hiervoor. Ik hoop dat we bij de ouders meer inzicht krijgen in het soort vrouw dat Patty was. Als we meer over haar weten, weten we precies hoeveel van het opmaken is gebeurd door degene die het lichaam heeft gedumpt.”

      “Daarover gesproken,” zei Ramirez en hij wees vooruit. “We zijn er. Ben je hier klaar voor?”

      Ze haalde diep adem. Ze hield van haar werk, maar dit was het enige waar ze absoluut tegenop zag. “Ja, laten we gaan,” zei ze.

      Voordat Ramirez tijd had om nog een woord