Reden om bang te zijn. Блейк Пирс

      Avery wist dat geen twee mensen precies op dezelfde manier op verdriet reageerden. Daarom was ze niet zo verbaasd toen Wendy Dearborne een kwartier later bijna in shock was, terwijl Richard Dearborne een luide en rommelige puinhoop was. Op een gegeven moment vreesde ze dat hij gewelddadig zou worden toen hij tegen een vaas op de keukentafel sloeg en die op de grond liet vallen.

      Het gewicht van het nieuws hing zwaar in de kamer. Avery en Ramirez waren stil gebleven en hadden alleen gesproken toen ze een vraag hadden gesteld. In de stilte zag Avery twee foto’s van Patty in de woonkamer; een stond op de schoorsteenmantel boven de open haard en een andere was een doek dat aan de verre muur van de woonkamer hing. Avery’s besluit was correct geweest. Het meisje was absoluut adembenemend.

      Wendy en Richard zaten nu allebei op de bank in de woonkamer. Wendy had een beetje controle over zichzelf gekregen en bracht af en toe een snikkend geluid uit terwijl ze tegen de schouder van Richard lag.

      Terwijl de tranen over zijn wangen stroomden, keek Richard naar Avery. “Kunnen we haar zien? Wanneer kunnen we haar zien?”

      “Op dit moment probeert het forensisch team nog vast te stellen wat er met haar is gebeurd. Zoals je je misschien kunt voorstellen, maken het koude water en de koude temperaturen het moeilijker om aanwijzingen of bewijs te vinden. In de tussentijd zijn er een paar vragen die ik u zou willen stellen en die ons kunnen helpen antwoorden te vinden.”

      Beiden keken met een blik van verwarring en absoluut afgrijzen op hun gezicht en het was duidelijk dat Wendy geen hulp zou zijn. Ze was stomverbaasd en keek af en toe in de woonkamer alsof ze wilde controleren of ze wist waar ze was.

      “Natuurlijk, welke vragen je ook maar hebt,” zei Richard. Avery dacht dat het een stoere man was die diep van binnenuit probeerde om zelf wat antwoorden te vinden.

      “Ik weet dat het een vreemde vraag lijkt,” zei Avery. “Maar was Patty het soort meisje dat echt geïnteresseerd was in verzorging en vingernagels, dat soort dingen?”

      Richard liet een jammerend geluid horen en schudde zijn hoofd. Hij huilde nog steeds, maar was op zijn minst in staat om woorden te vormen tussen het haperen om adem te halen. “Helemaal niet. Ze was eigenlijk een soort kwajongen. Ik wed dat je elke dag vuil onder haar nagels zou vinden nog voordat je ze met nagellak vond. Ze doste zich af en toe wel uit, maar alleen bij speciale gelegenheden. Soms besteedde ze wel veel aandacht aan haar haar, maar ze is, ze was niet zo’n echt fier meisje, weet je?”

      Toen hij zichzelf corrigeerde met was niet, leek er iets te breken in Richard Dearborne. Avery verborg haar eigen krop in de keel terwijl haar hart voor hem brak. Het was genoeg om haar te doen besluiten de volgende vraag die ze had gepland niet te stellen: de vraag over de frequentie dat Patty haar benen schoor. Avery dacht dat het een veilige gok was dat als ze een soort kwajongen was die weinig om haar nagels gaf, ze waarschijnlijk ook niet geobsedeerd was geweest over het scheren van haar benen. Het was niet nodig om de vraag te stellen aan een man die net zijn dochter had verloren.

      “Weet je of Patty vijanden had? Iemand waarmee ze problemen had?”

      Het duurde even tot de vraag doordrong. Toen het eindelijk gebeurde, keerde de flikkering van woede die ze eerder had gezien terug naar de ogen van Richard Dearborne. Hij vloog recht van de bank, maar werd op zijn plaats gehouden door de grijpende hand van zijn vrouw om zijn pols.

      “Die klootzak,” spuwde Richard. “Ja. O ja, ik kan aan iemand denken en ik wed dat die iets… Ach verdomme…”

      “Meneer Dearborne?” vroeg Ramirez. Hij was langzaam overeind gekomen en anticipeerde misschien op een soort razende uithaal van Richard.

      “Allen Haggerty. Hij was een vriend op de middelbare school die gewoon niet los wilde laten toen de dingen uiteindelijk twee jaar later op de universiteit eindigden.”

      “Heeft hij problemen veroorzaakt?” vroeg Ramirez.

      “Ja. Zo erg zelfs dat Patty een straatverbod moest krijgen dat tegen hem werd geplaatst. Hij wachtte haar na de lessen buiten op. Het werd zo erg dat Patty hier vorig jaar kwam wonen omdat ze zich niet veilig voelde in de slaapzalen.”

      “Is hij ooit gewelddadig geworden?” vroeg Avery.

      “Als dat zo was, heeft Patty er nooit iets over gezegd. Ik weet dat hij haar probeerde aan te raken, knuffels en kussen en dat soort dingen. Maar ze heeft nooit iets gezegd dat hij haar sloeg.”

      “Het briefje...”

      De stem van Wendy Dearborne klonk zo zacht dat het op de wind leek. Ze keek nog steeds niet naar Avery of Ramirez. Haar ogen waren neerslachtig, haar mond gedeeltelijk open.

      “Welke briefje?” vroeg Avery.

      “Een briefje dat Patty ons nooit heeft laten zien, maar dat we tijdens het wassen in haar broekzak hebben gevonden toen ze hier woonde,” zei Richard. “De engerd liet een briefje achter op de deur van haar slaapzaal. Ze heeft het nooit gezegd, maar we denken dat het de beslissende factor was om terug naar hier te verhuizen. Ik herinner het me niet woord voor woord, maar het sprak over hoe hij erover nadacht zichzelf te doden omdat hij haar niet kon krijgen en hoe boos het hem soms maakte. Wat duistere dingen over dat als hij haar niet kon krijgen, niemand dat zou kunnen.”

      “Heb je het briefje nog steeds?” vroeg Avery.

      “Nee. Toen we Patty hierover confronteerden, gooide ze het weg.”

      “Hoe lang is ze hier gebleven?” vroeg Avery.

      “Tot vorige zomer,” antwoordde Richard. “Ze zei dat ze het beu was om in angst te leven. We namen de beslissing dat als er nog iets met Allen zou gebeuren, we de politie er direct bij zouden halen. En nu... nu dit…”

      Een zware stilte bedekte de kamer tot hij uiteindelijk naar hen opkeek. Avery voelde het verdriet en de woede van de vader in die blik.

      “Ik weet dat hij het is,” zei hij.

      HOOFDSTUK VIJF

      Toen Avery en Ramirez het blok rond Allen Haggerty’s adres in de gaten hielden, ontving ze een e-mail met Haggerty’s dossier. Ze was verrast dat er maar weinig in stond. Hij had sinds zijn zeventiende drie boetes voor te hard rijden gehad en was vier jaar geleden kort gearresteerd tijdens een vreedzaam protest in New York, maar niets ernstigs.

      Misschien sloegen zijn stoppen gewoon door toen Patty probeerde hem te verlaten, dacht ze. Ze wist dat het van tijd tot tijd gebeurde. Het was in feite een van de belangrijkste excuses die gewelddadige echtgenoten die hun vrouwen sloegen noemden. Het kwam neer op jaloezie, gebrek aan controle en zich kwetsbaar voelen.

      Er was niemand thuis, dus binnen anderhalf uur nadat ze de Dearbornes hadden laten weten dat hun dochter dood was, was er een opsporingsbericht voor hem uitgegaan. Terwijl ze de buurt rondliepen, liet Ramirez Avery weer eens zien hoe goed hij met haar op één lijn zat. “Dit hele gedoe laat je aan Rose denken, nietwaar?” vroeg hij.

      “Ja,” gaf ze toe. “Hoe heb je dat uitgevogeld?”

      Hij glimlachte. “Omdat ik je gezicht heel goed ken. Ik weet wanneer je pissig bent, ik weet wanneer je je schaamt, je niet op je gemak voelt en wanneer je gelukkig bent. Ik zag ook hoe je snel je blik afwendde van de foto’s van Patty in het huis van Dearborne. Patty was niet veel ouder dan Rose. Ik snap het. Is dat de reden waarom je erop stond het nieuws aan haar ouders te vertellen?”

      “Ja. Goed gezien.”

      “Het gebeurt van tijd tot tijd,” zei hij.

      Het was acht over tien toen Avery’s telefoon ging. Connelly was aan de lijn en klonk zowel moe als opgewonden. “We hebben Allen Haggerty gevonden toen hij uit een bar in het Leather District kwam,” zei hij. “Twee van onze jongens houden hem voor je vast. Hoe snel kun je daar zijn?”

      Het Leather District, dacht ze. Dat is waar Rose en ik eerder vandaag waren, denkend over hoe goed ons leven was en hoe rustig we nu onze relatie aan het herstellen zijn. En nu is