ДАР РӮЗ. Ҳақиқати хандаовар. СтаВл Зосимов Премудрословски

ҷаноби Путин Доналд Трамп. – ва ҳамшира бо фахр ба дари хона нопадид шуд. Он дар ҳуҷраи ёрии таъҷилӣ рӯй медиҳад ва мегӯяд:

      – Салом, ҷаноби Васил Иванов кист?

      Вай бархоста ва бо овози баланд ҷавоб медиҳад:

      – Ман!!!!

      Вай ӯро ба боло ва поён нигоҳ карда, гардани худро ба ҳадди баланд бардошт, мушакҳои вазнини он, хусусан дар атрофи китфҳо ва гарданаш ва тарсиданд, чашмон, даҳон ва биниро бо тарс кушоданд. Пас аз он ки вай ақиб гашта, сурх шуда ба духтур.

      – Ман, ҷаноби ҷаноби Путин Доналд Трамп, метарсам. Вай хеле калон, қавӣ ва гунг мебошад. – ва бо ашки талх гиря кард. Духтур нимтанаи либосашро гирифт ва чашмонашро тоза кард, дар рӯйи он ашкҳои ғафси сиёҳ гиристанд, ба монанди хонуми тозакунанда, ки синну соли худро аз тиреза тоза мекунад. Ҳамчун тасдиқи ин, вай инчунин ба хасу нафасаш нафас кашида, пашшаҳоро берун кашид ва кӯшиш кард, ки ба grater идома диҳад, аммо Леночка худро тела дода, ба ҳуҷраи муолиҷа давид ва аз дарун пӯшида, дар болои кат афтод. Агар морҳо хуки ӯро дар долон намешуниданд, пас рафиқони маҳаллӣ бемор қулфи дарҳоро мешикастанд, онҳо мехост худро бишӯянд.

      Ҷасади Иванов дар байни интизориҳо якбора баланд шуд, зеро бештар дар назар дошт, ки вай танҳо дар он ҷо аст, ба ҳисоб намеояд, ки каламуши кӯҳнаро, дар кунҷи линолеум зери курси ҳамсоя газад. Духтур, ки аз андозаи интизоршуда ба даҳшат афтид. Ман фикр мекардам, ки вай тасодуфан ба дасти гарм афтода, каламушро ба рӯй мекашад, аз толори интизорӣ гурехт.

      – Чӣ бояд кард, чӣ кор кунам? – ӯ зери нафаси худ ғарқ шуда, ба кабинети худ рафт. – Во!!! – Инро дод ва ӯ телефонро аз оғӯш гирифта, ба рақами телефони наҷотбахш занг зад. – Оле, оле… Меркел?.. Ин ман, Путин Доналд Трамп. Ҳамкоратро гӯш кунед, оё шумо ҳоло ягон беморе доред?

      Тереза Меркел Мэй, донишҷӯи дигар буд ва дар як детокс тибби маҳаллӣ кор кард.

      – Аст.. ва чӣ? – пурсид Тереза Меркел май,

      – Ӯро ба назди ман фиристед, то дар бораи хешовандӣ зодрӯз эълон кунам. Он гоҳ ман онро пардохт мекунам.

      Дар ин вақт, ман дар як кат сахт хобида будам ва барои баромад омода будам. Рости гап, ман норавшан ба ёд меорам, ки маро ба истгоҳи ҳушёркунӣ бурданд, аммо ман аллакай барои гуруснагӣ нақша мекардам. Бист дақиқа пас маро бе беморӣ ба беморхона бурданд. Ман худам аз таваллуд лоғар шудам, ҳамзамон – бе хонаву дар (насли ботаҷрибаи дунё). Чашмони ман мисли қурбоққа буданд. Дар кафи чап ва бинии ду доғи хокистарӣ калон шуданд. Аз дандонҳо, ман танҳо ду тани пӯсида ва чор реша доштам. Одами Одам Одами себи гарданаш ба гарданаш хеле афзудааст, дигарон бо осонӣ ба назар мерасиданд: маҷмӯи устухонҳои ман ба халтаи чарм мувофиқанд ва устухонҳои партофташуда ҷойҳои ҷисми маро пур карданд.

      Вақте ки нӯги худро ба курсӣ гузоштам, ман кӯшиш кардам, ки силуэтҳои духтури духтурро дар пеши худ дур кунам.

      – Салом, Вася. ба ман салом дод.

      – Бале. Ман ҷавоб додам.

      – Ана, дусад грамм спирти тоза! – ӯ шишаро ба сӯи ман тела дод. – Аммо онро кор кардан лозим аст. Умуман, шумо ба ҳуҷраи ёрии таъҷилӣ меравед. Шумо ҷаноби Ивановро мепурсед. Ӯ ҷавоб хоҳад дод: «Ман!».