ДАР РӮЗ. Ҳақиқати хандаовар. СтаВл Зосимов Премудрословски

ба дӯзах бо худ, чӣ қадар бештар онро буридан лозим аст?! – Ман аз дидани масофаи аз вай ба вай, ба монанди Пекин ҳайрон шудам.

      – Ҳеҷ чиз, шумо бояд чанаи кӯдакро гиред, ва авбошон шуморо мегирад. – хитоб кард Тарзан.

      – Шумо худатон девонаед!! – Лех ғусса зад ва ба ин васила исёни Тарзанро овард.

      – Шумо ҳоло ҳам дар ин ҷоед? Шумо шароб харидед?

      – Ва барои чӣ?! – Гуманоид бо чашмони хурди худ халадор шуд.

      – Ба хари худ! Рафта рафт, саги бадбахт!! – фармон дод Тарзан.

      – Чаро ту дод зада истодаӣ, ин?! – хафа шуд Лёха.

      Ростқавлона, агар ман пул медоштам, ба ӯ медодам, аммо ин танҳо дар Гуманоид мушоҳида мешуд. Ӯ ҳамеша пул дошт. Танҳо ӯ фикр мекард, ки мо намедонем ва фикр мекардем, ки медонем, зеро мо ҳамеша дар паси ӯ истодаем.

      Баъд аз нӯшидани як шиша бандар, Лех ях карда, ба ақиби мо афтид. Ба тарафи пиёдаи рост баромада, дигар хавотир набудем.

      – Шарманда!! – мо овози баланду кӯҳна шунидем. Ба қафо нигариста, Лехро дид, ки вай дар миёнаи роҳ мегузашт ва ба роҳгузарон аҳамият намедод. Ва танҳо бибии кӯҳнааш ба ӯ ёдрас кард. Ӯ ба таври дигар вокуниш нишон дод. Ӯ тӯдаи шӯравиро аз вазифа берун кашид ва шармро пинҳон накарда, бе қатъ кардани холӣ онро ба гардан гирифт ва тӯбро тарошид.

      – Ҳозир, як сола, ман чашмамро кӯр мекунам.

      – Лёха, тормозҳо. Шумо беақлед? – мо ӯро боздоштем.

      – Ва ту бо ӯ?! Шумо бояд тирандозӣ кунед!! – аз паноҳҳои ногаҳонии Гуманоид гурехт, пиразан фарёд зад, гурехт.

      – Барои шумо тир андохтан лозим аст. – ва мо Лёхаро аз камарбанди худ кашидем ва тақрибан панҷ метрро тай кардем, ӯро барои баромадан ба барфи кӯл партофтем, то сард шавад. Пас аз тамокукашӣ мо идома додем.

      Вақте ки мо гадоёни ҷосус ва занони пирамардро дар калисо пароканда кардем, мо Лехаро бо кулоҳ ба дари даромадгоҳ гузоштем ва ба гуфтаи ӯ, ба маъбад барои ибодат ба Худо рафтем, то онҳо бештар партоянд. Ӯ имон овард ва мо гуноҳ кардем. Мо ба дарун даромадем ва дар нишастгоҳҳо хуфта нишастем. Ин самимона амал кард.

      Ман намедонам, ки мо аз ҳад зиёд ғорат кардем, аммо Лех моро бодиққат бедор кард.

      – Стасян, Тарзана!

      – Аз ман дур шавед, шайтон!!

      қайди 14

      Таҳхона таҳхона

      – Хуб, пас? Ин ҳавлӣ меравад?

      – Лаънат, ҳавз дорад.

      – Хуб.., ва мошинҳо дар атрофи.

      – Шумо, бозори Дан, ки ҷой ҳаст?

      – Муу. – гуфт Денис. – мунтазир шавед, ҳа?! Он ҷо!.. таҳхона!!. Ман дар он шаш моҳ зиндагӣ кардам!!!

      Мо ба ӯ рӯ овардем.

      Аз байни картон аз зинапояҳои таҳхона поён фаромада, аз чап мо як ҷунбиш ва сеяки дарро, ки дар он овезон буд, дидем, ки вуруд ба таҳхона аст.

      – Андешидани он!! Ман ба сӯиқасд гиря кардам. Вай ба таври возеҳ вайро канор гузошт, дарвоза ғур-ғур шуд. Ҷодугар ба дари дарвоза қадам зад.

      – Оҳ, писар, аммо shit ин ҷо шино мекунад?! – сиҷҷилҳо тарсиданд ва ба об пошида, ба назди мо баргаштанд.

      – Ин чист? – пурсид Дан.

      – Биёед ва дар ин ҷазира мо нӯшокӣ дорем. Нур аз кушодашавӣ