ДАР РӮЗ. Ҳақиқати хандаовар. СтаВл Зосимов Премудрословски

бинии худро баргардонда, дар мизи озод нишаст. Як официантаки миёнасолаи фарбеҳ ба сӯи ӯ ҷаҳида гурехт.

      – Ва модаркалон, падар, ваҳ-ваҳ, саломатиатон чӣ хел аст?

      – Чист, shchto, ne маро зинда мебинед!!

      – Чӣ омадааст?

      – Девор. Гӯш кунед бобояшро калон кард. – Бале?!

      Официантси миёнравии равғанин ба Гиви пир нигарист, абрӯвони худро боло кард.

      – Ба ман хӯрокхӯрӣ деҳ, оре?! Аз чунин, аз гӯшти солим, ки рама солим буд. Буридани тоза бо корд… Кабоби солим. – чашми чапашро ҷеғ зада, чашми росташро фишурда, ангушти хурди Гивиро баланд кард.

      пешхизмат гурехт. Ва он вақт тирпаронӣ аз бом оғоз шуд. Ҳама меҳмонон ва қаҳвахонаҳо пароканда буданд, ки дар куҷо. Танҳо Гиви қадим боисрор фармонро интизор буд. Як тир ба кулоҳ зарба зада, ба замин партофт. Гиви дар зери решаи mustache Буденовский ҳаракат накард. Пас аз лаҳза сарбозони рус дар қаҳвахона аккосӣ карданд.

      Мо шароб ва кебобро пухта гирифтем ва бо худ бирён кардем.

      Ба мо пул лозим набуд. Ҳама чизи лозимаро навишта чоп карда, мо дур шудем. Гивӣ интизор буд.

      Вақте ки сарбозон рафтанд, диданд, ки меҳмонон ва қаҳвахонаҳо аз гӯшаҳо баромаданд ва ҳар кадоми онҳо вазифаҳои худро иҷро карданд, тирҳоро аз зери забонашон бардоштанд ва дандонҳоро ба замин пошиданд.

      Пешхизматчии фарбеҳ аллакай барбекюи дарозро интизор буд. Ӯ як табақро ба пеши бинии Гиви дар сари суфра гузошт ва дар қабри писари фарбеҳи мақомоти маҳаллӣ, ки лақабаш «Ҳа, ҳа?!» буд, ях кард. Бобои Гивӣ бо майли тамасхӯр ва бо дандонҳои металлии зард як пораи гӯшти бирёнкардаи марказиро кашид. Пешхизмат бодиққат ба хараш ҷаҳида, дар навбати худ зонуҳояшро партофт. Гиви скверро бори дигар кашид. Гӯшт танҳо дароз кард. Вай кашид, дандонҳояшро газад – ду. Қуттӣ аз дасти ӯ халос шуда, кӯҳнаашро ба рӯи вай қамчин карда, дар рухсораҳояш доғҳои равғанӣ ва як ангушти помидорро дар нӯги пӯсти миллатҳои кавказӣ, бинӣ гузоштааст. Вай бори сеюм онро кашид ва дастони ӯ солим шуданд. Ва…

      – Кадом гӯшт, резин, ваи?! – таркиш кард Гиви Ҷин эҳтиром.

      – Ҳей, падар, вой, меҳмонхонаи қошуқи солим, вай дар кӯҳҳо алафҳоро сӯзонд! Ҳавои тоза нафас кашид, оре?! ва саду дувоздаҳ сол зиндагӣ карданд.

      Гивӣ асабонӣ барбекюро ба рӯи миз партофт.

      – Ҳа, ҳа, ман ин шӯхиро вақте медонистам, ки падари шумо дар лоиҳа буд, ҳа?! – Ӯ бархост ва бануси дифтвудро бо гиреҳҳои шикаста фаромӯш карда, рафт.

      Шоми хуш!!!

      Аммо мо, дар навбати худ, маст шудем ва ғорат кардем ва ба ҷанҷол баромадем, аммо бидуни он, мо нерӯҳои ҳавоӣ ҳастем? Ва саҳарӣ нишастем, ки истироҳатро идома диҳем ва сафари навбатиро дар лаб интизор шавем…

      Субҳи рӯзи бад…

      қайди 9

      Рафтан

      Ғулом Венадевич, полковники собиқи полис, ҳоло як ҷинояткор ба мағозаи сард ворид шуда, як шиша литр арақ, газаки сард, пивои сард харида, аз мағоза хунук баромад. Назди ҷипи кории худ наздик шуда, вай онро аз ҳушдори сард манъ кард ва …, дар хотир дошт, ки харидани сигорҳои сардро фаромӯш кардааст.

      – Хуб,