ДАР РӮЗ. Ҳақиқати хандаовар. СтаВл Зосимов Премудрословски

дароед, нишастед, меҳмонони азиз, худро дар хона созед. – таклиф кард ва аз гулӯ рехта, сипас аз лаби об шуста шуд. – Ҳааа!!! вай нафас кашид ва чашмонашро васеъ кард. – Танҳо ман, ҳамчун модар, аз як истеъмолкунанда дафн карда шудам, ки бо дакикаи болопӯш, на чизи гунаҳгор. Танҳо Икорный сиёҳ. Вай аллакай дар гулӯям часпида истодааст. Шумо мехоҳед, ба таҳхона савор шавед.

      – Диатез, мегӯед? Ман фаҳмондам.

      – Чӣ?? пурсид Харя. – ин кист?

      – Ин фрейми ман аст, дуруст ва маҳкумшуда нест. – фаҳмонд ман.

      – Ва шумо чӣ гуна мӯъҷиза ҳастед? – Ман низ далерона пурсидам аз маҳбус.

      – Оромона, оромона бачаҳо трамплин намекунанд. – тасаллӣ додам ва соҳиби ҷомаашро ба ман нишон дод. «Ин амаки ман бо ҳукми бист сол аст.»

      – Бисту панҷсола … – ислоҳ кард Харя. – Хуб, ба таҳхоначаи ҷавон савор шавед?! Оё шумо занатонро намефиристед?

      – Ва чӣ? Ман метавонам бикушам. – таклиф кард мина.

      – Кори шумо. гуфт Харя ва ба худ арақи дигар рехт. – Муҳоҷират рафтааст. – ва ӯро ба сӯи ман тела дод.

      – Бихӯр, асал, ман гиря мекунам ва ту шаб кор мекунӣ.

      – Фретт. – ҷавоб дод ман.

      Ман ба зери фарш афтодам, гавҳарро партофтам ва ҳайрон будам; дар рафҳо донаҳои сию се литр кӯзаи консервашуда буданд. Ман ду банка гирифтам.

      Танҳо мо ним литрро аз як кружка гирифтем, дар навбати худ, тавре ки гӯё як афсари полис ба хона даромад.

      – Хуб, Ҳаря? – ронданд. – Вақти ба ақиб омадан надоштем ва аллакай кабӯтар аз Tradeswoman дуздид? Биёед, бастабандӣ кунед, бо мо биёед.

      – Чаро? – пурсидам аз ман.

      – Эътироф кунед. Шумо мехоҳед бо ӯ Василиса? – пешниҳод кард як нусхаи далер ва заиф.

      – Дар асл, шумо метавонед ба ҷои он кор кунед. – Иловаи як лоғар ва дароз.

      – Аммо шӯхӣ шумо инро гумон кардед!! – Харяи маст саркӯб карда, аз тиреза як болга ва ду нохунро ба масофаи панҷоҳ миллиметр кашид ва дар паҳлӯи ӯ пойҳои онҳоро ба фарши чӯб мехкӯб кард, ки сарпӯшҳояшонро нарасонд, печиш накунад ва зоҳиран дард ҳис накунад. Хун оҳиста афтид. «Ҳоло маро гирифта баред, аммо ба ҷияни ман даст нарасонед, вагарна худатон ба сатил меравед… Хуб.., Заиф?». Ман хӯшае дуздида накардаам; ман асри иродаро нахоҳам дид.

      – Хуб, ту девона ҳастӣ, Ҳаро. – ҷасорат кашид.

      – Маҳз, он аз Нанги афтод, чаро ин қадар бераҳм аст? – илова кард лоғар.

      – Чаро ин қадар бераҳм? Биё, Палич, ба сиклопедияҳо, шиддати вай. – далерона пешниҳод кард. – Ин касе роҳ намедиҳад, роҳ намедиҳад.

      – Дар, ту фиреб мекунӣ, Ҳаря!! Ҳоло, Васка, – ба ман муроҷиат кард. – Риштаро гузоред, вагарна нисфаш пухта мешавад. – гаштаю баргашта.

      Харя аз гулӯлаи тиреза исфаноҷҳоро гирифта, нохунҳоро бидуни шиддат ва ҳеҷ гоҳ рӯи худро напечонид. Мо ҳайрон мондем даҳони худро.

      – Бале, бачаҳо худро бадном накунед. вай моро бовар кунонд. -дар…, пойҳои ман ҳанӯз дар минаҳо ях баста буданд. Аммо ин кафи хокистар фавран хомӯш мешавад. Хахаха!!! – ва вай даҳони ифлосашро бардошт, ки аз он дона сиёҳии дандонҳои пештараро мебинад.

      – Асалому