KUNDA. Hazil haqiqat. СтаВл Зосимов Премудрословски

Tushundingizmi?».

      Men bir stakanga keldim. Doktor uni ushlab turdi.

      – — Tushundingizmi?

      – — Ha! – asabiy vujudimdan chiqib, stakanni yutib yubordim. Ular menga oq xalat, qalpoq kiyib, idoradan chiqarib yubordilar. Stakanni bo’shatganim juda yaxshi. Va tez yordam xonasining eshigini ko’rsatib, eski xamirturush o’zlarini his qildilar.

      Men tashqariga chiqib hiqichoqni so’radim.

      – — Ivanov kim? Hk.

      – — Men!!! – qulog’imga yopishdi.

      – — Eshiting, bro, tug’ilish yaxshi o’tdi. – unga suv minorasi kabi qaraganimda, men davom etardim, lekin boshim charchagan va bo’ynim xiralashgan, men boshimni to’g’rilab, kindigimga qaradim. – normal, ik, o’tgan, ik, bola tug’ilishi. Ha!!! Ammo siz o’z minamni suv bilan to’ldirgansiz, shunday emasmi? Va keyin iflos bola tug’ildi, ik, ular Genuya deb chaqirishdi! Mening ismim Vasya. Tushundingizmi?

      12-eslatma

      Uch Gruziya Saakashvili…

      Men bozorda shoshildim, va kechirim – bu Xudoga ikkiyuzlamachilik va yovuzlikni rag’batlantirish deb o’ylayman, chunki agar siz bir marta kechirim so’rasangiz, qanday qilib o’g’irlash, o’ldirish va shunga o’xshash harakatlarni yoqtirish mumkin. Biz faqat Xudoga tavba qilishimiz va Uning rahm-shafqatiga ishonishimiz kerak, chunki faqat U kechirishga haqli va odamlar ibodatda kechirim so’rashadi, ya’ni: bizning qarzdorlarimizni kechirganimiz kabi va bizni vasvasaga solmasligimiz kabi, bizning ham gunohlarimizni kechir. bizni shaytondan. Shuning uchun Xudodan kechirim so’rab ibodat qilmaslik uchun yomon niyatlarni qilmaslik osonroqdir. Xafa bo’lganlardan uzr so’rash – bu ruhiy ong tomonidan uzr so’rash uchun so’raladigan passiv giyohvandlik, shuning uchun buning sababi. – deb o’yladim va nimani qidirayotganimni va nimaga muhtoj ekanimni eslay boshladim. U to’xtadi va atrofga qaradi – kolxoz bozori allaqachon yopilmoqda. Ko’p odamlar asta-sekin turli xil tovarlarini yig’adilar. G’ildirakli yuk ko’taruvchilar konteynerlarda to’liq aravalarni olib ketishadi va men bu erda bo’lishimning sababini eslayman. Xayolimga juda ko’p fikrlar keladi, va qo’lda qalam bo’lmasa. Va bu safar mening fikrlarim, otlar qanday paydo bo’lishini tezlashtiradi va men ularni abadiylikda tuzatish uchun biron bir joyda, idoramda ularni yana eslab qolishimni biladi va endi yana bir narsani eslayman… Men esladim va izlay boshladim. sizga kerak bo’lgan sur’atda, chunki bozor yopilmoqda va men bezovta va vijdonan ishlaganim sababli tashrif buyurishdan oldin. Men qarayman, birinchi gruzin peshtaxta ortida turibdi, uning oldida bochka bor va unda «jonli baliq!» Men uning oldiga boraman va so’rayman. Bizning shaharchamiz kichkina va kasbiy faoliyati tufayli deyarli har bir fuqaroni ism va familiya bilan bilaman. Qisqasi, men unga nomma-nom murojaat qilyapman.

      – — Salom, Genatsvale! Men unga salom berdim.

      – — Cabaret Jeba, uka! – dedi u quvonch bilan.

      – — Nima, siz jonli baliq sotyapsizmi?

      – — Ha. – beixtiyor javob qildi u. Nega xohlamaysiz? Va u mening raqibim bo’lgani uchun, u doimo xotinimni urishadi. Men bochkaga qaradim va so’radim.

      – — Va u sizning qorningiz bilan nimani suzadi?

      – — Shoshma-shosharlik bilan. deb ogohlantirdi. – Ko’ryapsizmi, u uxlayapti. Vaqt o’tgach, u bir kun davomida tog’da sayg’oq kabi, bochkada suv ichida yurdi. Ha?!

      – — Ha?! – Men bochkaga yaqinroq qarab, orqa tomonga boshimni keskin burdim. – Fuuu!! Nega u senga shunchalik jirkanadi??

      – — Siz ahmoqmisiz?? Qachon uxlaysan, o’zingni nima boshqarasan?? Boring, ishlashga qiynalmang. Barcha mijoz qo’rqib ketdi, uning ahmoqona savoliga, shuningdek intellektualga?! Vah-voh, bu yoqdan keling … – orqamdan chekinishga shoshayotgan Givi ta’qib qilishda davom etdi.

      Men oldinga boraman: ikkinchi Gruziya stendi, o’rikni sotadi. Boshqa hech kim yo’q, hamma allaqachon buklangan.

      – — O’rik qancha turadi? Deb so’rayman.

      – — O’n besh rubl, bir kilogramm! – deb javob berdi u.

      – — Eshiting, siz yangi odammisiz? Sizni ilgari ko’rmaganman. – deb so‘radim men.

      – — Men Givi akam, kecha ko’chib o’tganman.

      – — Va men shifokorman, qarang, kasalxonani ko’rasizmi? Men u erda ishlayman. Bozor yaqinida.

      – — Ko’ryapman.

      – — Eshiting, menda bor-yo’g’i yigirma rubl bor. Iltimos, yigirma torting.

      – — Hey, baqirding, ko’ryapsanmi, bir kilogramm qoldi. Hammasini oling.

      – — Ha, men hamkasbim bilan ishdan shoshilib ishlayapman, agar uyga yugurib ketsam, tashrifga kech qolaman. Yigirmatadan soting?! Iltimos. Menga yordam bering, keyin qandaydir yo’l bilan sizga yordam beraman.

      – — Nat!! – ikkinchi gruzinni kesib tashladi. – Yigirma tebe nimani tortaman, qolgani qayerda? Bir kilogramm olinadi, yarim kilogramm to’r bo’ladi. Bir dasta… nima, men o’zim yeyman? Men kimman, eshak? Miya fuck qilmang. Bor, bezovta qilma… Uryuk, Uryuk! Yangi yog’li o’rik!!! – Doktorni payqamay, u bo’sh bozorda gurjilarni qichqira boshladi. Doktor turdi va ketishdan oldin dedi.

      – -Ha mayli. Siz mening kasalxonamga kelasiz. «Va men, g’amgin tabib, hamma narsani eslab, ketdim.» – O’zingizni qo’lga oling, bema’ni…

      Va albatta. Ertasi kuni bu ikkinchi gruzin, so’nggi kilogramm o’rikni sotmay, uni yuvilmagan holda iste’mol qildi va zaharlandi. U mening oldimga keldi – bu shaharchada xonani ijaraga olgan, turar joyi bo’lmagan shifokor. Men Moskva dovonida «Oxotny Ryad» nomi bilan shifokor diplomini oldim. Ammo bizning uysiz shifokorlar ekanligimiz haqiqat. Epidemiya bo’lgan joyda biz u erda yashaymiz, urush qaerda bo’lsa ham o’sha erda ishlashni xohlayman, chunki men dunyo hayotining tajribali avlodiman! Shuning uchun viloyatga kam maosh evaziga keldim. Va sertifikatlash tekshirilmagan. Kim bu erga keladi va eshkak eshish bo’yicha Internetda bilim, shunchaki dangasa bo’lmang, ayniqsa maslahat printsipi yordam beradi. Hamma joyda bu itni yegan va nafaqaga chiqishga tayyor bo’lgan bir xizmatchi bor. Keyin ular asosiy narsani hal qilishadi… Umuman olganda, bu ikkinchi gruzin miyamni qoqib qo’ydi va bo’ronsiz boshpanasiz dam olish kunlaridan keyin eshikni taqillatib uyg’ondi.

      – — Kiring, o’tir!! – Ko’zlarimni ko’tarmasdan, taklif qildim. – Nimadan shikoyat qilyapsiz?

      – — er, Doktor, oshqozon shishib ketdi, og’riyapti. Ha?!

      – — Belga tasma. – Men tushundim va kimning oldiga borganimni bilib oldim, lekin ko’rinishni bermadi. U unga notanish odam sifatida yaqinlashdi va uning qorinli qornini tingladi.

      Tog ’cho’qqisida nimadir g’uvirladi va g’uvilladi.

      – — Mdaaaa … – Men tortdim, o’yladim, yuzini burishtirib aytdim. – Hey, asal, nima yeding?

      – — Uryuk. Ehtimol, yuvishni unutgan. – Gruzinlar og’riqdan qichqirishdi.

      – — Bilasizmi, o’rik umuman hech qanday aloqasi yo’q. Sizda diatez bor.

      – — Nima?

      – — Umuman olganda, siz homiladorsiz.

      – — Tee nima?? u portladi. – Nima homilador???? Hey, ty shifokor xolam, kecha men sizni bilaman!! Siz qasos olmoqdasiz!!!

      – — Yo’q, siz kimsiz. Barcha alomatlar bitta tashxisga, homiladorlik holatiga o’tadi.

      – — Yana bir alomat nima, homiladorlik?! Hey wah, siz borasiz. Men boshqa shifokorga boraman. Siz o’rik uchun mendan qasos olmoqdasiz. – dedi va mag’rur o’rnidan irg’ib turib ketdi. Men kulib qo’ydim-da, o’z-o’zimdan jirkanib kuldim va telefonni