KUNDA. Hazil haqiqat. СтаВл Зосимов Премудрословски

Bu bechora o’ngga ham, chapga ham egilib, sakrab chiqadi va o’q xuddi quyuq burgiday: uchib ketadi, qaytadi; keyin e’tibor bering, keyin sog’inasiz. Shunday qilib, u kesilgan o’rmonni haydab yubordi.

      – — Eh!! – U zo’rg’a gapirdi, quyonni va usta-nayzani ko’rib, avtomat bilan erga urdi, boshini egdi. – Bu chacha. Bekorga ular Abrekni chaqirishdi.

      – — Ha, aniq, chacha ko’zlarini yumdi. – qo’llab-quvvatlanadigan korporativ.

      – — Askarlardan tushkunlikka tushmang, o’rtoq sheriklar. – Men tasalli berdim, shaxsiy, Rossiya Federatsiyasining qanday qo’shinlari borligini bilmayman, pulemyotni oldim, susturgichni ochib qo’ydim, qanday qilib butun tumanga qanday qilib volley beraman, hattoki shoshilmayapman, shunda urug’ kamardan tushib, bizga qarab turgan qo’chqorga tushdi. lotin organlari, ya’ni rus tilida – tuxum. Qo’chqor uch metrdan tepaga sakrab tushdi, zo’rg’a qo’ndi, pulemyot singari zich bo’shatildi, otamiz batalon kabi qichqirdi, yo’q, batalon komandiri o’gay otasi va har qanday pishayotgan podasini qo’zg’atib, tog ’cho’qqisiga qochdi. O’q otilishidan avval tepada turgan va katta qorni silkitib qo’zg’atgan, bu esa ko’chkilarning paydo bo’lishiga olib kelgan, ular ixtiyoriy ravishda jarlikning narigi tomoniga o’tib, yugurib borayotgan podaning uchdan bir qismini va sakkizta sariq qishloqni egallab olishgan. Nafaqat odamlar orasida, balki mahalliy aholi orasida ham qurbonlar bo’lgan. Biz chap tomonidagi oshxonaga o’tdik va bir-birimizga xiyonat qilmadik, go’yo hech narsa bo’lmagandek yurdik.

      Yomon kunning peshin vaqti!!

      Nordon ovqatdan keyin biz yana mahalliy miqyosda munosib dam olishni polkovnik unvonida o’gay otamiz tomonidan berdik. Serjant ruhni ushlab, unga toshbo’ron bilan baland toqqa chiqishni buyurdi, u ko’chkidan narida joylashgan butun eski qishloqni ko’rdi. Balki uning choyxonasi, u erda mahalliy uysizlar kunlar davomida o’tirishar edi. Uning vazifasi bu qulay joyning savdo qismiga tutashgan mahalliy kafening tomi bo’ylab avtomatik navbatlar yordamida mehmonlarni tarqatish edi.

      Qadimgi Givi sekin, egilib stakanga yaqinlashdi. Uni payqagan qo’shni unga qo’l silkitdi va uni mehmondo’stona dasturxoniga taklif qildi. Keksa Givi, xuddi yuz o’girganday, unga e’tibor bermadi va burnini burib, bo’sh stolga o’tirdi. O’rta yoshli semiz ofitsiant sakrab tushish uchun uning oldiga yugurdi.

      – — Va onasi, otasi, vah-vah, sog’lig’ingiz qanday?

      – — Ko’r nima, shchto, ne meni tirik ko’r!

      – — Nima keldi?

      – — Ov. Eshiting – deb baqirdi bobo. – Ha?!

      O’rta yoshli yog’li ofitsiant keksa Giviga qoshlarini ko’tarib qaradi.

      – — Menga barbekyu bering, ha?! Ulardan, sog’lom qo’chqor bo’lgan go’shtdan. Pichoq bilan toza kesik… Sog’lom kebap. – Givining chap barmog’ini ko’tardi va o’ng ko’zini qisib qo’ydi.

      Ofitsiant uchib ketdi. Va keyin tomni urish boshlandi. Barcha tashrif buyuruvchilar va qahvaxonalar kim qaerga tarqalib ketishdi. Faqat eski Givi buyruqni astoydil kutardi. Yo’qotilgan o’q shlyapa ustiga tushdi va uni erga tashladi. Givi Budenovskiy mo’ylovi ostida harakat qilmadi. Bir zumdan keyin rus askarlari kafeda qichqirmoqdalar.

      Biz sharob va kabobni xomligicha olib qovurdik. Bizga pul kerak emas edi. Ovqatlanish uchun zarur bo’lgan hamma narsani yozib, biz ketdik. Givi kutayotgan edi.

      Askarlar yo’qolib ketganini payqagan mehmonlar va kafelar burchaklardan chiqib, har biri o’zlarining vazifalarini bajarishga kirishdilar, tillaridan o’qlarni olib, polga tishlarini sepdilar.

      Semiz ofitsiant allaqachon barbekyu uzoq kutilgan uchun olib yurgan edi. U Givi burnining oldidagi patnisni stol ustiga qo’ydi va mahalliy hokimiyatning «Hey, ha?!» laqabli semiz o’g’lining tokchasida muzlab qoldi. Givi bobosi sabrsizlik bilan barbekyu va sariq metal tishlarini olib, markaziy qovurilgan go’shtni oldi. Ofitsiant diqqat bilan eshakka sakrab tushdi va o’z navbatida tizzalarini silkitdi. Givi shishani bir marta tortib oldi. Go’sht endi cho’zildi. U tishlarini tishlab tortdi – ikkitasi. Qo’riqchi qo’lidan qochib, eskisini yuziga qamchilab, yonoqlarida yog’li izlar va qovurilgan pomidorning qovurg’ali, Kavkaz millatiga, burniga ilib qo’ydi. U uchinchi marta uni tortdi va uning keksaygan qo’llari qaltirab ketdi. Va…

      – — Qanday go’sht, kauchuk, Вай?! – portladi hurmatli Givi Jeyn.

      – — Hey, ota, vay, otel, sog’lom qo’chqor, u tog’dagi o’tlarni chimchilab qo’ydi! Toza havo isdi, ha?! U bir yuz o’n ikki yil umr ko’rdi.

      Givi asabiy ravishda barbekyu stolga tashladi.

      – — Hey, ha, men bu hazilni otangiz loyihada qatnashganingizda bilardim, ha?! – U o’rnidan turdi-da, qirqilgan daraxtning qamish ipini sindirib, jo’nadi.

      Xayrli oqshom!!!

      Ammo biz, o’z navbatida, mast bo’lib, kaltakladik va urishdik, ammo biz havo-havo kuchlari ekanmiz-chi? Ertalab biz dam olishni davom ettirishga va labda keyingi safarni kutishga o’tirdik…

      Yomon kunning tongi…

      9-eslatma

      Yurish

      Sobiq politsiya polkovnigi, qullik Venadevich, endi jinoyatchilar salqin do’konda to’xtab, salqin litrli aroq, salqin atıştırmalık, salqin pivo sotib olib, do’kondan salqin holda chiqib ketishdi. Salqin ishlaydigan jipga yaqinlashib, u salqin signaldan to’sib qo’ydi va …, salqin sigaret sotib olishni unutganini esladi.

      – — Xo’sh, qoraqarag’ay yiqildi. – U g’azablandi va hamma narsani mashinaning eshagiga tashlab, uni nikotin uchun do’konga olib borishga qaror qildi va signalga ahamiyat bermadi. – Xo’sh, darhol navbatsiz va sotib olmasdan nima? Daqiqa biznes.. – deb o’yladi u, lekin ma’lum bo’lishicha, ba’zi mijozlar korporativ ziyofat uchun ko’p miqdordagi mahsulotlar uchun pul to’lagan va o’n daqiqa kutishga to’g’ri kelgan. Kassa mashinasi band.

      Qachonki, u salqin. U ketayotib, salqin signal bilan salqin jipi, salqin aroq, atıştırmalık va salqin pivo yo’q edi.

      «Ular qochib ketishdi, jin…» Slaveri Venadevich g’azablandi va salqin sigaretlarni yoqib yubordi va yo’l politsiyasiga uning do’sti Polkovnikga o’g’irlangani haqida qo’ng’iroq qildi.

      Ikki soatdan so’ng, hovlida jip topildi: yosh yigitning jasadi ichida va yarim litr aroq, ochilgan pivo va deyarli yeyilgan atıştırma. Jipdan besh metr narida Xachikdan katta bo’lgan ikkinchi jasad yotar edi.

      Ular hamma narsani olingan mahsulotlarga bog’lab, do’kon direktorini jazolashgan, deyishadi ular, uning o’n yetti yoshli qizini qizini o’ldirishdi. Slaveri Venadevichning o’zi dafn marosimini adolatli vijdon evaziga amalga oshirgan, bir hafta o’tgach axlatxonada boshini topib qo’yganlar. Voqea joyiga o’z texnik xodimini chaqirib, politsiyani ko’rib, qonunsizlikdan qo’rqib qochib ketishdi.

      Bombardimonchining uyidagi eski artib tashlagichlar hamma uchun, shu jumladan meni ham taqillatdilar, shuning uchun meni «tunda yashaydiganlar» ma’muriyati haydab chiqarib, ko’chada bo’lishdi.

      Men shaharni aylanib chiqib, nima qilishni bilmasdim, ovqat va ichimlik ichishni, uxlashni va yozishni xohlardim, qichqiriq va yig’layman, fart va xo’rsindi.

      – — Xo’sh, jahannamga pasport, ish va uy bering! – xayolimga tiqildi. Va piton boshqa narsani so’radi. – Hozir issiq, go’sht va boshqa narsalar…

      – — O’g’irlik qil!! – ichki ovoz xuddi o’roq singari kesildi.

      – — Yo’q. Men rus demokrat emasman, lekin sovet odamiman. Mening fikrim postsovet hududida shakllangan edi, unda ko’pchilik nafaqat o’g’irlashni bilmagan, balki oddiy odamlarga Iso kabi nonni bergan va tarqatgan, boshqalarning qayg’usini sezgan va buni tushunmagan. Ular yana oligarx va demokrat bo’lganlarni, qishda qor yog’olmaydigan,