KUNDA. Hazil haqiqat. СтаВл Зосимов Премудрословски

aylanmay, qoqib kulishadi. Badanidagi qurol-aslahalar kiygan bachadon bo’yni umurtqaning suyaklari bilan qimirlamay, boshini qimirlatmasdan qotib qoldi, ya’ni qizaloq singari ovoz bilan u pufladi:

      – — Siz, dono yigit, ketadigan narsalar bilan.. Tez!

      Serafim huquqni muhofaza qilish organlari o’quvchilari bilan ko’rish uchun sekin boshini chayqadi, sekin o’rnidan turdi va haydovchini tark etdi.

      – — Ism. – deb so’radi navbatchidan.

      – — Men?! Ota Serafim! – qari rohib mag’rur javob qildi va soqolini qoqdi.

      – — Aytdim, to’liq ismim!! – navbatchisi keldi. – yoki uch kun kameraga boring.

      – — Qoramol Sergey Baytuleuovich. – haqorat bilan uning ismini dunyoviy Serafim deb atashdi. – Men la’natlayman. – deb xitob qildi u.

      – — Nima?? – deb so‘radi politsiyachi.

      – — Men bu ismni uzoq vaqtdan beri, tonzilladan va nikohsiz kechki ovqatni qabul qilishdan oldin kiyganman, deyman. – dedi u va yana pichirladi. – Men la’natlayman.

      – — Hozir men sizni klub bilan oyoqlarning orasiga olib boraman. – deb qichqirdi ikkinchi avliyo otasining orqa tomonida. – To‘g‘ri, bu allaqachon oqshommi?!

      – — Ertalab – qoramol, kechqurun esa … – yoniga o’tirdi.

      – — Bu unday emas, men yigirma yildan beri sodiqman. – Men konfetni olib qo’ygan boladay og’riy boshladim.

      – — Hey, Serafim, u Rednik.

      – — U Chikatilo. – U gapini tugatib, sog’lom politsiyani qo’shib qo’ydi.

      – — O’zingizning tesosiz qoldiqlarini ko’rganmisiz?

      – — Ha, oh, xo’jayin!

      – — Oh qanday! – navbatchi jilmayib qo’ydi. – Va suyakni o’g’irladingizmi? – hamma kulib yubordi. – Va u Sankt-Peterburgga uni tez-tez sotish uchun kelganmi?! – qichqiriq kuchaydi.

      – — Dajjol, Osmon shohi Hirodni haqorat qilmang, aks holda barchangizni la’natlayman!!!! – Serafim ko’zlarini katta-katta ochdi va beixtiyor eskirgan kiyimni tortdi.

      – — Ammo fart qilishning hojati yo’q. – navbatchiga e’tibor berdi.

      – — Ha, u shunday la’natlaydi. – qo’shib qo’ydi politsiyachi orqada. Serafim yana xayolchan ko’zlarini ochdi, ularning o’quvchilari: biri to’q yashil, ikkinchisi ochiq jigarrang edi.

      – — Sizni hozir la’natlashimni xohlaysizmi? – sog’lom odamdan qurol bilan so’radi. – qisqasi, tozalash uchun hozir bizning bo’limimizdagi omborxonadagi choyshabni olib tashlaysiz.

      – — Va men prokurorga pravoslav cherkov nomidan shikoyat qilaman. – O’rtoq qoramol qovog’ini soldi.

      – — Yo’q, tarvuz, siz G’arbiy Ukrainadanmisiz? Stepan, uni yoping.

      Ertalab bizni qo’yib yuborishdi va Serafimsiz qoldik, u hojatxonani tozalashga majbur bo’ldi. Tush paytida u biz bilan uchrashdi va biz ibodat qildik va ko’rinadigan do’konlar tomon yo’l oldik…

      8-eslatma

      Men ham shartnoma bo’yicha xizmat qildim…

      Men shuningdek, ushbu Nochlejka aholisining so’zlaridan va hikoyalar va voqealarni chalkashtirib yubormaslik uchun, kontrakt bo’yicha xizmat qildim, men ushbu tsiklda yozilganlarning hammasi: (nominal xarakterga tenglashtirilgan («Dunyoviy hayotning tajribali avlodlari» yozuvi), Vasiliy Terkin haqidagi hikoyalar turi, albatta, agar kimdir u haqida o’qigan bo’lsa. Men uning turli vaqtlarda turli xil jangchilar tomonidan ijro etilgan ekspluatatsiyalari haqida faqat eshitdim. Umuman olganda, men xizmat qildim … «Men» – bu eslatmalarim qahramonining ismi, yodda saqlang… Umuman olganda, men ham shartnoma asosida xizmat qildim. Ikki hafta davomida patrulda bo’lib, bazaga qaytdik. Unga yaqinlashganda biz demobilizatsiya akkordiga duch keldik: chechenlar o’z oralaridagi ikkita postni o’qqa tutishdi va biz otashib qolishdi va biz kun bo’yi daryoda o’tirishimiz kerak edi va komandirlar uni saralashganida, biz bilan salomlashdi va isinishdi. qahramonlar, bizning Davlat chegarasini kesib o’tish chog’ida bizning guruhimizdan uchtasi o’ldirilganligi juda achinarli. Osmon Shohligi ular bilan birga, garchi ular orasida bitta musulmon bo’lsa, unda Alloh Akbar.

      Hammomda yuvinib, uyga yoqadigan kiyimni o’zgartirgandan so’ng, biz qonuniy ikki haftalik ta’tilda yashashni boshladik. Biz yurdik va zerikib, yangi safarni kutdik. Qandaydir tarzda biz baza darvozasida turibmiz va bizdan mahalliy bir odam kelayotganini va aftidan bizga qarab turganini ko’ramiz.

      – -Nima kerak? – deb so’radik undan.

      – — Hey, aka, menga ikkita kirzuh bering? – U yaqinlasharkan, sharqona kulgili urg’u bilan ikkita tarpaulin etikni so’radi.

      – — Nega?

      – — Menga aka bering, a? Ertaga, sakkiz oy davomida bir qo’y qo’chqor yurib, o’tlab yurishdi.

      – — Va nima, galoşlarda o’tib ketmaslik kerak?

      – -Ha yoq! Axmoqlik nima deydi? – Chechen biroz hayajonlangan. – echki o’zi bilan olib ketadi.

      – — Nega? – istamay so‘radim men.

      – — Nima, qo’ylar yedilar, echkilar o’tlab ketyaptimi? – istehzoli serjant bilan. – Menga nega botinka kerakligini tushunmayapman?!

      – — Voy, yo’q, echki oyog’ining etiklari ochiladi, shunday emasmi? Hammayoqni ko’tarib, qoplar bilan, xotini bilan qanday eslash kerak.

      – — Hey, siz xayolparastmisiz?! Va qancha pul berasiz?

      – — Vah, nega pul, kalamush. Chacha sharob, ha. Qisqa chacha.

      – — Mayli, qarang, agar ahmoq bo’lsangiz, men sizni chakalakday otaman.

      – — Nega bunchalik qo’pol? Salim aldamaydi. Salim halol.

      – — Ahmad ham xuddi shunday dedi, lekin u chachani suv kabi kuchsiz holda sotdi. – masofadagi serjant yovvoyi gullarni yig’ib, barglari bilan tatib ko’rayotgan kal boshini ko’rdi.

      Biz bir-birimizga qarab, qaror qildik.

      – — Hey, sen.., syudga bor! – deb baqirdi serjant. Ruh buyruqqa bo’ysunmasdan, etiklarini echib, ularni Kavkaz millatiga qarshi otdi. U poyabzalni ushladi, ularni o’pdi va shimining cho’ntagidan besh litrli serpantin chachini tortib oldi va uni qo’ltig’ini olib, yutib yuborguncha bizga tashladi, go’yo u yuqumli emas.

      Baxtli kun tongi!!!

      Faqatgina abrek qochib qoldi va cho’ponni podaning podasi yaqinidagi muvaffaqiyatsizlikdan ushlab qoldi, aftidan, echki qiz do’stlari uchun etik kiyib olishga urinib ko’rdi, ular korpusning taklifiga binoan sevimli xotinini eslab, ularning tog ’fe’l-atvori va gormonini tinchitishi kerak edi:

      – -Nima edi?!

      – -Ha mumkin!? – deb javob berdi serjant.

      – — Xo’sh? – deb so‘radim xususiydan.

      – — Yurish. – dedi usta va biz tepalikdan o’tdik, u erdan tog’larga joylashtirilishi kerak bo’lgan barcha qo’y podalari aniq ko’rinib turardi. Ular susturgich bilan mashina oldilar va jangovar pozitsiyani egallab, sharobni to’kdilar. Chacha kompot kabi yaramas bo’lib chiqdi.

      – — Echki, abrek, u yana qaynayotgan edi, yaxshi, hech narsa yo’q, endi biz ular uchun tarvuzi musobaqalarini uyushtiramiz. – serjant jahli chiqib, yonimizdagi jingalak sochli yirik qo’ylarni nishonga oldi. «Pooh!!» va o’q qo’chqor yonida o’sayotgan butani kesib tashladi. Baran e’tibor bermadi.

      – — Ber, koshki. –