Мой дзень пачынаецца (зборнік). Коллектив авторов

цягнік, узмах рукой,

      Крывёй напоўненыя вены,

      Твой пульс і страчаны спакой…

      Пакута развітання – гэта

      Маўчанне, жэстаў мітусня.

      Змяніць бы разам сродкі, мэты…

      Няма ўжо часу, каб мяняць.

      Гудок разносіцца ў паветры…

      Мо мы спаткаемся яшчэ,

      Але пакуль скрозь кіламетры

      Чыгунка, быццам Стыкс, цячэ.

      «Снег яшчэ на вопратку спадае…»

      Снег яшчэ на вопратку спадае,

      Толькі хутка знікне ён, бадай,

      Бо вясна – матуля маладая —

      Знічам зноў чырвоніць небакрай.

      Лёд растане, і з яе далоняў

      Жвавы сын саскочыць – красавік.

      Малатком святла ён шпарка ўгоніць

      У труну зімы апошні цвік.

      Трамвай

      Жыццё – старэнькі чэшскі трамвай на вуліцах Еўпаторыі,

      Які паціху паўзе ў дэпо; за ім пляцецца гісторыя.

      Вось ты старэеш і забываеш былых куміраў-герояў,

      Але ж у памяці шчэ паўзе трамвайчык з краіны мрояў.

      Наўкол квітнее жнівеньскі дзень, нябёсы промнямі пырскаюць,

      І едзеш ты праз сцяну гадоў наўпрост у задуху крымскую.

      Ізноў у вагоне віруе жыццё – курортнікі з пляжу вяртаюцца,

      А дзеці ловяць сонца ў акне, трымаюць на кончыках пальцаў.

      І пасажырка галосіць, вішчыць – ажно вылупляе вочы.

      Кандуктарка моўчкі слухае, а бабка квітка не хоча:

      «Пенсія трыццаць сем грыўняў! Скуль на трамвай знойдзеш грошы?!»

      Кандуктарка ёй даруе, бо сёння настрой харошы.

      А побач сядзіць рабочы, вясёлы з самога ранку:

      Яму на заводзе далі адгул. Кульнуў ад радасці шклянку.

      Другую шклянку ж – увечар кульне, каб быць найшчаслівым у свеце,

      А потым сустрэне ён двух сяброў – і разам вып’юць па трэцяй.

      І ты назіраеш за мітуснёй – наўкол мяняюцца людзі,

      Вось нехта ўваходзіць у твой вагон, а іншы больш ездзіць не будзе,

      А ты б яшчэ наведаў ліман, заскочыў па дыню на рынак,

      Ды кажа кіроўца табе: «Выходзь. Гэта апошні прыпынак».

      Алена Бабіч

      [1989 г. н.]

      Ноч

      Усё губляе уласную значнасць,

      Калi цень валадарыць над светам.

      I салодка, i горка, i смачна

      Ноч адчуць палахаючым летам.

      Гучна цокаюць вострыя крокi,

      Лiсце шэптам са мной размаўляе,

      Месяц поўны глынаюць аблокi.

      Ноч жыве, калi дзень памiрае.

      З ветрам музыка л’ецца паўночная

      I дурманяць магiчныя водары,

      Ў цемру цягнуць чароўныя, змрочныя,

      У паветры бягуць карагодамi.

      Усё знiкае ў нябесным амшары,

      Людзi ў чорным блукаюць, iм цесна,

      I з’яўляюцца новыя твары,

      I старым не знаходзiцца месца.

      Ноч даруе свае таямнiцы,

      Усё вядзьмарка чаруе над свечкай,

      Напаўняе сухiя крынiцы

      Бедных вераю душ чалавечых.

      Да Творцы

      Запалі востравокія зоркі

      Там, дзе дзень адыходзіць