Мой дзень пачынаецца (зборнік). Коллектив авторов

абшар

      І поўная шчасця й спакою

      Адвечнай прыроды душа.

      Даўно ў гарадах мітуслівых

      Я марыў пра тыя сады,

      Дзе грушы ды жоўтыя слівы,

      Дзе цёпла й утульна заўжды.

      Шукаў іх у град і залеву,

      Дарэмна хадзіў па зямлі

      І толькі птушыныя спевы

      Надзеі згарэць не далі.

      Адолею ўсе перашкоды,

      Каб мрою нарэшце знайсці.

      Да сонца на крылах свабоды

      Ляці, валавока, ляці!

      Элегія паспешнасці

      Спяшаюся. Усё наперакос.

      Спяшаюся са старту, ад пачатку.

      Бягу ў кантору, дзе паставіць лёс

      У бланк жыцця апошнюю пячатку.

      Сярод мітрэнгаў прамінаюць дні,

      Хоць нават непакоіцца не трэба.

      Марную зноўку час у мітусні

      І пада мной амаль дыміцца глеба.

      Але жыве пытанне, як жыло…

      Кажу сабе: «Куды ж ты, небарача?»

      Я кідаюся з цемры на святло.

      Чаму? Бо я святла яшчэ не бачыў.

      Камінар

      Шпакі галілі крыламі паветра,

      Гарэў заход прыгожы, як мана.

      На вышыні недасягальных метраў

      Хадзіў па дахах чорны камінар.

      Блукаў штовечар ён без працы новай

      І зразумець не мог, што ўсё дарма.

      У джунглях гарадскіх шматпавярховых

      Ёсць камінары – комінаў няма.

      Жангліраваў кастрычнік жоўклым лісцем,

      Ды слухаў чалавек, як вецер ныў.

      Замест жыцця надзеі засталіся,

      Але каму патрэбныя яны?

      І доўжыцца дасюль ягоны шпацыр,

      І сумна ўніз глядзіць мурзаты твар…

      Чаму мне пачынае зноў здавацца,

      Што я такі ж, як чорны камінар?

      «Цемра шыбы залепіць, і дзень праміне…»

      Цемра шыбы залепіць, і дзень праміне,

      Напляце павуцінку мароз на вакне,

      На дварэ заскрыгоча завея…

      Сёння я ўпершыню цябе бачыў у сне —

      Ты ў крыштальную далеч сышла ад мяне,

      Дзе ад сцюжы ўвесь свет прамянее.

      Сон мой хутка растаў, як сняжынка вясной.

      Лямпа зноў асвятляе няўтульны пакой,

      Дзесь за шыбай віецца дарога.

      Кіну ўсё, каб напоўніць душу цеплынёй,

      Развітаюся ўрэшце з самотай сваёй…

      Толькі побач са мной – анікога.

      Веру, зменіцца ўсё! Веру будзе яшчэ

      Шчасця міг, подых твой – за сняжынку лягчэй —

      І каханне, адно, назаўсёды.

      А пакуль маё сэрца завея сячэ

      І на позірк халодных блакітных вачэй

      Прамяняць я гатовы свабоду.

      «Цвітуць апенькамі грыбовішчы…»

      Цвітуць апенькамі грыбовішчы.

      Хадзем, прабавім час у пошуках

      Ды набяром грыбоў. Або ні з чым

      Мы вернемся – паветра ў кошыку.

      Красуе жоўты лес убраннямі…

      І хай грыбоў не дасць нам верасень,

      Але ратуе восень ранняя

      Ад крыўды, ад любоўнай ерасі.

      Агорнуць шаты прахалодаю

      І знікнуць згадкі мітуслівыя,

      Што я кахаў цябе заўсёды