Мой дзень пачынаецца (зборнік). Коллектив авторов

полымем – прасвет.

      Прыроды прыгажосць – прынада.

      Прайдзі прасекаю, паэт!

      Пабачыш позірк піхты пекнай,

      Прыпомніш: поле перайшоў,

      Пачуўшы порсткі покрыч пеўня

      Па-над прасторай паплавоў.

      «Гарбата гарачая, даўкая…»

      Гарбата гарачая, даўкая

      Лякуе ад даўніх турбот.

      Ля ног задаволена каўкае

      Мурлаты дагледжаны кот.

      Паўзмрок жоўтай лямпай расквечаны,

      Сумуе герань на акне…

      Жыві, як умееш. І ўвечары

      Ніколі не згадвай мяне.

      «Я шукаю дарогу да сіняй вады…»

      Я шукаю дарогу да сіняй вады,

      Каб нарэшце, бы ў Мекку, прыехаць туды,

      Дзе віецца Бярэзіна, быццам вужак,

      Дзе лясы апранаюць зялёны пінжак,

      Дзе ў імгле дажджавой чырванеюць агні,

      Дзе рухавая плотка жыве ў быстрыні…

      Там гісторыя ўсмешку змяшала з журбой,

      Там на дзіва нялёгка застацца сабой,

      Там забытыя хаты – і побач крыжы,

      Бо памерці там лёгка, ды цяжка ажыць.

      Кавярня

      Ля станцыі ў кавярні прыдарожнай

      Не захмялець – адно напіцца можна,

      Але нашто мне піва і віно?

      Я на адной з такіх спусцелых станцый

      Збаяўся – і не змог з табой застацца,

      А верасень у жоўтым кімано

      Махаў галлём неабляцелых клёнаў.

      Я чуў – ты ўслед мне сыпала праклёны —

      І прамаўчаў, і зноў паскорыў крок.

      Загояцца марудна ў сэрцы раны:

      Не вылечыць і столік рэстаранны…

      Сяджу ў кавярні. Побач сцэна й змрок.

      І робіцца чамусь ніякавата:

      Пяе жаночы голас пра расплату,

      А гук ляціць і растае ў журбе…

      Я выйшаў на свабоду з душнай залы

      І хутка апынуўся ля вакзала…

      Але скажы: як збегчы ад сябе?

      «Намярзае на ветры лёска…»

      Намярзае на ветры лёска —

      Недалёка да першай сцюжы.

      Воглы снег паляцеў – пялёсткі

      Абсыпаюцца з белай ружы.

      А шчупак не бярэ – дык хоць бы

      Перакінуцца з сябрам словам…

      Неба шэрае на самоце

      Ціха шэпча ў адказ: «Рыбно вам!»

      Блюз

      Ноч хутаецца ў цішу давідна,

      Застылі ў чорным небе аблачыны,

      А недзе на самоце, ля акна

      Сядзіць мая каханая жанчына.

      Яна глядзіць на горад з вышыні,

      На ззянне ліхтароў па-над дарогай —

      Няхай мігцяць зіхоткія агні,

      Але ў душы святла зусім нямнога.

      Надзея легкакрылая жыве,

      Пакуль заўчасна не пачнецца вечар,

      Калі далёкі блізкі чалавек

      Прыходзіць, каб абняць яе за плечы.

      Яго пяшчотна ахінае змрок,

      І падае сукенка на падлогу…

      Яна магла б кахаць яго знарок,

      Але ў душы святла зусім нямнога.

      Заўжды ў трывозе, побач і адна,

      Асвенчаная шчасцем, стратай, горам

      Сядае