Мой дзень пачынаецца (зборнік). Коллектив авторов

перад ёй, і гэта было зусім не тое, што глухнуць ад шуму ў верталётах або трэсціся ў зонах турбулентнасці на авіялайнерах. У Леды перахапіла дыханне ад захаплення. Цяпер яна чакала начэй як выратавання ад адзіноты.

      Леда з Ікарам лёталі нядоўга. Служка знайшла на падушцы маладой гаспадыні пяро. Пяро было прадстаўлена герцагу.

      Вышэйшае распараджэнне наступнічала адразу ж. Ахове было загадана «спаймаць лятучага мярзотніка і ўпячы ў турму, а калі будзе рыпацца – абрэзаць крылы». На вокнах Леды з’явіліся чугунныя рашоткі, а каля дзвярэй – сямёра мускулістых ахоўнікаў.

      Ніякая рашотка не ўтрымае каханне, калі яно вялікае, як неба, і крылатае, як вецер. Леда з Ікарам вылецелі праз комін. Ахоўнікі расцягнулі над імі вялікую сетку, але Ікар прарваў яе крыламі. Герцагу і герцагіні прад явілі яе рэшткі.

      – Гэта вы не ўпільнавалі сваю дачку! – сказаў герцаг жонцы.

      – Ваша светласць… мы з вамі не ведаем, што такое каханне! – мякка адказала герцагіня.

      – Затое мы добра ведаем, што такое пагарда Свету. Знайдзіце яе, – загадаў герцаг і скончыў размову.

      Герцагіня распачала пошукі. Яна адпраўляла лепшых агентаў у неба і ў мора, у вялікія гарады, дзе так лёгка растварыцца ў натоўпе, і ў маленькія селішчы, дзе чалавек хутка робіцца часткай пейзажу. Уцекачоў шукалі на зямлі і пад зямлёй, але пошукі так нічога і не далі. Праз год герцагіня апусціла рукі і паведаміла герцагу, што праследаванне дачкі абыходзіцца сям і вельмі дорага.

      Прыніжаны герцаг загадаў спыніць пошукі, забараніў узгадваць імя дачкі, пазбавіў яе спадчыны і выкрэсліў з сэрца.

      Калі Ікар прынёс Ледзе газету з гэтай навіной, ніводзін мускул не напружыўся на яе твары. Яна высцеліла газетай дно чамадана, а зверху акуратна склала іх небагатае дабро. Назаўтра яны спусціліся па схіле непрыступнай гары назад да людзей, а праз тыдзень павянчаліся. На Ледзе былі паркалёвая сукенка, мяккі, як воблака, вэлюм і вянок з эдэльвейсаў.

      Спецыяліст па генетычнай селекцыі прапанаваў Ледзе з Ікарам сесці. Вялікі, у два чалавечыя росты, экран уключыўся пасярод белай сцяны. Гэта быў не дарагі сучасны шык, а неад'емная частка кансультацыйнага працэсу. Ні адна дзелавая размова, ніводная прэзентацыя цяпер не маглі абысціся без экрана: у людзей, прывучаных да таго, каб разглядаць малюнкі, амаль поўнасцю атрафіравалася фантазія. Хіба што адзінкі маглі ўспрымаць інфармацыю «на слых», а надрукаваныя тэксты, і ўвогуле, маглі асіліць толькі прадстаўнікі Эліты, таму што амфібіі і арнітары даўно згубілі здольнасць да такой сур'ёзнай канцэнтрацыі ўвагі.

      Генетык не стаў гартаць паперы, якія Ікар і Леда прынеслі з сабой з рэсэпшана. Ён абапёрся локцямі аб закрытую папку і спытаў у Леды:

      – Наколькі я разумею, вы прыйшлі па дзіця?

      Леда кіўнула.

      – Колькі вы хочаце – адно, два? Тры?

      – Адно, – адказала Леда. – Пакуль што адно.

      – Жадаеце хлопчыка або дзяўчынку?

      – Першынец павінен быць хлопчыкам, –