Мой дзень пачынаецца (зборнік). Коллектив авторов

чутна загуло і заззяла мяккім блакітам. У каюце над кветкай успыхнула святло.

      Нумар Пяць убачыла мокры нататнік, пакрыты чарнільнымі плямамі, і фотаздымкі, на якіх цяпер немагчыма было разабраць твараў.

      – Што ж мы нарабілі! Мы знішчылі памяць… – сумна сказала кветка.

      – Памяць у парадку, сістэмы не пашкоджаныя, – адказаў карабель.

      – Ах, вы нічога не разумееце… – уздыхнула кветка. – Не віртуальную памяць… А рэчы і словы, якія нагадваюць аб падзеях…

      – Рэчавыя доказы, – сказаў карабель.

      – Доказы…

      Кветка змоўкла.

      Сэрца карабля выпраменьвала энергію. Ён чакаў новых загадаў. Ён ірваўся ў новы бой. Вакол шчэрылася цемрай міжзорная пустэча, усыпаная бледнымі пясчынкамі далёкіх галактык. Недзе сярод іх зіхацела тая, адкуль былі родам карабель і Нумар Пяць – недзе вельмі, вельмі далёка. Падчас апошняга бою карабель выштурхнула ў незнаёмы сектар касмічнай прасторы, і каб знайсці родную галактыку, спатрэбілася б нямала высілкаў.

      Кветку не цікавілі зоркі і галактыкі, яна нічога ў іх не разумела.

      – Вы сумуеце па людзях? – спыталася яна.

      Карабель не ўмеў сумаваць. Ён умеў слухаць, атакаваць і абараняць.

      – Паўтарыце пытанне.

      Кветка ўздыхнула:

      – Я сумую па іх. Яны ўмеюць смяяцца. Яны ўмеюць спяваць. Сумую па іх голасе… Голас людзей дорыць надзею. Я так хачу зноў пачуць іх галасы!

      Карабель крыху падумаў і ўключыў па канале гучнай сувязі запіс бартавых перамоў членаў экіпажа.

      …Мужчыны жартавалі, смяяліся. Штурман спявала дзіцячую песню-лічылку:

      Маладзік па небе ходзіць,

      Зоркі за сабою водзіць,

      Хто схавацца не паспеў,

      Той, як зорачка, згарэў!

      Раз-два-тры, чатыры, пяць,

      Я іду шукаць!

      Ніхто з іх не збіраўся паміраць. Гэта быў лепшы экіпаж флоту! Яны ляцелі за перамогай!

      А на эмблеме карабля зіхацеў маладзік, за якім выстраіліся ў шэраг чатыры дзясяткі зорачак – па зорачцы за кожны збіты варожы борт. Ён быў не проста караблём – ён быў караблём-легендай!

      Раптам, зусім нечакана для сябе, карабель захацеў вярнуцца дадому і расказаць усім, як гераічна каманда змагалася і загінула. Ён захацеў зноў стаць у строй, адпомсціць за свой экіпаж і выгадаваць новых герояў.

      А кветка, пачуўшы знаёмыя галасы, заплакала.

      – Адвязіце мяне да людзей, – папрасіла яна. – Да жывых людзей…

      Карабель уключыў лакатары, разгарнуў і выпрастаў усе антэны, адкрыў зорныя карты і пачаў сканіраваць прастору. Ён атрымаў загад і шукаў у космасе борт або планету з людзьмі.

      І ён знайшоў яе – тую самую, што была месцам яго нараджэння.

      Карабель змог вызначыць каардынаты свайго знаходжання і зарыентавацца ў прасторы. Ён мог бы сабой ганарыцца, калі б умеў! Цяпер ён ведаў, куды ляцець. І ведаў, навошта.

      – Рыхтуюся да гіперскачка, – папярэдзіў карабель.

      – І я рыхтуюся, – сказала кветка. Яна разумела, што будзе балюча, але была згодна патрываць, каб толькі хутчэй выбрацца