Братэрства. Алесь Карлюкевiч

мову пераклаў Хведар Жычка – «Ноччу ў моры»:

      Ноч нібыта казачная небыль.

      Дрэмлюць неспакойныя вятры…

      Мне б цяпер над гэтым летнім небам

      Цалавацца ў полі да зары,

      Любавацца, як з вярбою ў пары

      Дуб згінае голле да зямлі…

      Наш пражэктар далягляд

      абшарыў, І загаманілі дызялі.

      Ледзь заўважна ў першы раз хіснула,

      Бераг ціха ў цемру спаць пайшоў,

      З мора жменю пырскаў чарпанула

      Зорная Мядзведзіца каўшом.

      А 1 кастрычніка 1986 г. «Литературная газета» надрукавала невялікі некралог «М.Р. Сусловіч». У ім – і такія словы: «Паэзію Мікіты Сусловіча добра ведалі не толькі ваенныя маракі, але і шырокае кола чытачоў. За доўгую службу на ваенна-марскім флоце, у шэрагах якога ён заставаўся да апошніх дзён, Мікіта Сусловіч быў узнагароджаны дванаццацю медалямі і сярод іх медалём “За баявыя заслугі”. Мы перакананы, што паэту-мараку і яго вершам наканавана доўгая памяць».

      Будзем спазявацца, што Мікіту Сусловіча яшчэ адкрыюць і беларускія чытачы. Сапраўды, яго выразная, адкрытая, сардэчная паэзія вартая гэтага.

      Агульнасць гістарычных лёсаў: Барыс Косцін

      Яшчэ ў 1991 г. Барыса Косціна, тады аўтара толькі трох кніг, прынялі ў Саюз пісьменнікаў СССР. За два дзесяцігоддзі літаратар вырас у прыкметнага гістарычнага пісьменніка. І, што адметна, кола зацікаўленняў Барыса Акімавіча, які нарадзіўся ў Томску, а жыве цяпер у Санкт-Пецярбургу, нязменна звязана са старажытнай, часам і не такой ужо далёкай гісторыяй беларуска-расійскага памежжа, лёсамі гістарычных персанажаў, і што цікава – з самых розных пунктаў гледжання – і ў Расіі, і ў Беларусі. З Барысам Косціным пра гісторыю, літаратуру і ўвогуле жыццё – наша размова.

      – Барыс Акімавіч, ведаю, што вы доўгі час служылі ў войску. Раскажыце, калі ласка, як афіцэр-дэсантнік прыйшоў у літаратуру…

      – Калі жартам, то дэсантнікі, як вядома, прызямляюцца на ногі. Я ж умудрыўся аднойчы моцна грукнуцца галавой аб зямлю-матухну… Пісьменнікамі так проста не становяцца.

      А калі ўсур’ёз, то мой родны горад, Санкт-Пецярбург, – сапраўдны скарб для чалавека, ад прыроды надзеленага пачуццём прыгожага. Яно прыйшло ў спадчыну ад бацькі і маці, а ўжо далей яго развілі выдатныя школьныя педагогі, якім я бясконца ўдзячны. Яны мяне ўзбагацілі думкай Цыцэрона: «Не ведаць таго, што было да цябе, значыць усё жыццё заставацца ў дзяцінстве».

      Армейскі шлях пачынаўся ў Пскове, затым былі Разань, Віцебск, Саратаў і іншыя гарады, што пранізаны наскрозь духам гісторыі. Гэта і падштурхнула мяне да збіральніцтва. Пачаў рабіць запісы і абураўся, які незваротны ўдар па мінуўшчыне нанесла багаборчая бальшавіцкая ўлада. Беларусь і, відавочна, болей за ўсіх старажытны славянскі горад Полацк у поўнай меры адчулі на сабе пяцігодкі бязбожніцтва. Дзякуй Богу, бяспамяцтва канула ў Лету.

      Так нарадзілася думка данесці