Ключ, які нічога не адмыкае (зборнік). Генадзь Аўласенка

я сеў у ложку і пачаў уважліва азірацца вакол.

      Дзіўна, але я так і не прыгадаў, як і калі паспеў перабрацца з той канапы сюды, у гэты невялікі пакойчык і на гэты ложак! Засынаў я на канапе… галава жанчыны ляжала на маёй левай руцэ… вусны жанчыны ўвесь час шапталі штосьці мне на вуха… пяшчотнае штосьці…

      За дзвярыма пачуліся асцярожныя крокі, і я зразумеў, што жанчына таксама ўжо прачнулася. Я чакаў, што яна зараз адчыніць дзверы і зойдзе сюды, але гэтага так і не адбылося.

      Ну што ж, трэба ўсё ж уставаць і апранацца. Дарэчы, а дзе маё адзенне?

      Адзенне, акуратна складзенае, ляжала на зэдліку, зусім побач з ложкам. Устаўшы, я пачаў быў апранацца і тут толькі заўважыў з аднаго боку пакоя нішу, у якой размяшчаўся санвузел разам з душам. Што ж, вельмі зручна, сапраўдны пакой для гасцей.

      Прымаў душ я доўга, можа, занадта доўга. Некалькі разоў рэзка змяняў тэмпературу вады, ад амаль кіпеню да амаль лёду. Пасля пачысціў зубы, пагаліўся…

      Магчыма, усімі гэтымі дзеяннямі я, як мог, адцягваў новую сустрэчу з жанчынай. Чаму? Не ведаю.

      Штосьці ўзнікла паміж намі ўчора вечарам і гэтае «штосьці» зусім не было падобнае на звычайны дарожны раман. Паміж намі нібы ўсталявалася нейкая таемная сувязь, нейкае дзіўнае пяшчотнае пачуццё, і я, напэўна, проста баяўся, што яно, пачуццё гэтае, не вытрымае выпрабавання раніцай. Аднаго неасцярожнага слова, аднаго толькі жэста дастаткова часам для яго знікнення. Тым больш што мне трэба было ехаць далей па справе, і справа гэтая ніяк не магла быць адкладзена.

      – Заставайся са мной! – шапталі мне ўчора гарачыя прагныя вусны жанчыны. – Ты застанешся са мной, праўда? Застанешся?

      Што я мог ёй адказаць?!

      Апранаўся я таксама не вельмі таропка, і ўсё ж надышоў нарэшце той момант, калі я вымушаны быў пакінуць гасцінны пакой. Да ранішняй сустрэчы з гаспадыняй катэджа я быў ужо больш-менш падрыхтаваны.

      Затое я апынуўся зусім не падрыхтаваны да таго, што ўбачыў, як толькі выйшаў з пакоя.

      Жанчыны ў гасцінай не было. Замест яе каля стала стаяў высокі, крыху паўнаваты для сваіх гадоў мужчына з рудымі ўскудлачанымі валасамі і такімі ж рудымі бакенбардамі. Убачыўшы мяне, мужчына шырока ўсміхнуўся:

      – Выспаліся?

      Не адказваючы, я перавёў погляд на фотаздымак на сцяне. Сумненняў не заставалася – гэта быў той самы чалавек, муж гаспадыні, і ён быў… жывы! Жанчына проста зманіла мне ўчора!

      Але навошта?! З якой мэтай?!

      – Піва хочаце?

      Адчыніўшы лядоўню, мужчына дастаў адтуль дзве бляшанкі з півам, адну з іх спрытна кінуў мне.

      – Трымайце!

      Я злавіў бляшанку машынальна. Гэтак жа машынальна я трымаў яе ў руцэ і моўчкі глядзеў на мужчыну, на тое, як ён п’е піва, як празрыстая пена павольна сцякае ўніз па даўно няголеным падбародку, як капае яна на адвароты ягонай зашмальцаванай піжамы. Дзіўна, але, нягледзячы на страшэнную сухасць у роце, я чамусьці так і не змог прымусіць сябе нават ускрыць бляшанку. Моўчкі працягваў стаяць і ўсё глядзеў і глядзеў на мужчыну.

      Цікава, дзе ён быў учора? І дзе зараз ягоная жонка?