Ключ, які нічога не адмыкае (зборнік). Генадзь Аўласенка

кінуў Андрэй. – Узрадаваў!

      – За што купіў…

      Нейкі час яны зноў памаўчалі.

      – Яшчэ сказалі,– дадаў Павел, не адрываючы прагнага позірку ад аголенага цела дзяўчыны, – што ніхто ў іх за апошні час не знікаў, і што ніякіх заяў такога кшталту да іх даўно ўжо не паступала…

      – Зразумела!

      – Зразумела, што справа цёмная! – падсумаваў Алег. – Слухайце, а можа, яна нудыстка якая? Ці мо з псіхушкі збегла?

      – А яны тут ёсць, псіхушкі? – Андрэй асцярожна выцягнуў з кішэні самаробную зашмальцаваную карту мясцовасці, яшчэ больш асцярожна яе разгарнуў.– Вось, глядзіце… да найбліжэйшай вёсачкі кіламетраў з восем, не менш… А вось тут… – Ён павольна правёў пальцам па карце. – Вы яе тут, ля возера, сустрэлі?

      – Крыху далей, за возерам, – сказаў Павел. – Вось тут прыблізна. – Ён таксама тыцнуў пальцам у карту. – Яна ў кустах хавалася… потым паспрабавала ўцячы…

      – Ад вас уцячэш!

      Яны зноў замаўчалі. Дзяўчына таксама сядзела моўчкі і без усялякай цікаўнасці глядзела на іх. Нават, хутчэй, не на іх, а на маленькае акенца за іх спінамі…

      – Што яна магла там рабіць адна, ды прытым без адзення?

      Пытанне было рытарычнае, а таму ніхто на яго не адказаў.

      – А размаўляць з ёй вы не спрабавалі?

      Хлопцы пераглянуліся.

      – Ды яна зусім ні на што не рэагуе! – сказаў Павел панура. – А што, хочаце паспрабаваць? Паспрабуйце! – Ён памаўчаў крыху: – Нам выйсці?

      – Я думаю, так будзе лепш, – пагадзіўся Андрэй. – Вы ўжо дастаткова яе напалохалі.

      – Ну што ж… – Павел чамусьці ўздыхнуў.– Пайшлі, Алег!

      Хлопцы выйшлі.

      Нейкі час Андрэй глядзеў ім услед, потым, узяўшы з найбліжэйшага ложка коўдру, наблізіўся да дзяўчыны, чаго яна, здаецца, нават не заўважыла… ці ўсё ж заўважыла, бо яшчэ больш сціснулася ў камячок. У такім скурчаным становішчы аголенасць яе не надта кідалася ў вочы. Можа, гэтаму спрыялі валасы. Доўгія, густыя і светлыя, толькі з нейкім зеленаватым адценнем, яны амаль цалкам закрывалі твар, плечы, грудзі дзіўнай дзяўчыны, ды і ўвогуле амаль усё яе цела…

      Андрэй прыхапіў коўдру з намерам прыкрыць аголенае цела дзяўчыны, але гэта было, здаецца, залішняе. Таму ён зноў кінуў коўдру на ложак, сам асцярожна апусціўся на край яго і нейкі час сядзеў моўчкі і нерухома, нібы збіраючыся з думкамі. Але так і не сабраўся…

      – Вы нас не палохайцеся! – сказаў ён нарэшце першае, што прыйшло ў галаву. – Мы вам нічога кепскага не зробім. Мы з універсітэта, навуковая экспедыцыя. Хлопцы… – Андрэй крыху памаўчаў,– Алег і Павел, яны студэнты, ну а я… я ў іх як бы за навуковага кіраўніка… «Хоць які з мяне кіраўнік! – дадаў ён у думках. – Ці даўно сам у студэнтах хадзіў!»

      Дзяўчына заварушылася, прыўзняла раптам галаву і праз густую сетку яе ўскудлачаных валасоў на Андрэя зірнулі вялікія і на дзіва празрыстыя вочы. Вочы вар’яткі…

      Вусны дзяўчыны раптам слаба заварушыліся, яна штосьці гаварыла, умольнае штосьці… але Андрэй, як не прыслухоўваўся, так і не здолеў разабраць ніводнага слова. Ён нахіліўся ніжэй.

      – Выпусціце