Ключ, які нічога не адмыкае (зборнік). Генадзь Аўласенка

валасамі і надзвычай доўгімі бакенбардамі таго ж колеру. Бакенбарды мужчыне зусім не пасавалі і, магчыма таму здаліся мне нейкімі несапраўднымі… прыклеенымі, ці што…

      – Гэта ён? – асцярожна спытаў я, і жанчына, не паварочваючыся, сцвярджальна кіўнула галавой. – Ён вас кінуў?

      Пра сябе я падумаў, што толькі поўны дэбіл можа добраахвотна адмовіцца ад такой прыгажуні. Прынамсі, твар мужчыны на здымку занадта інтэлектуальным назваць было цяжка, але і на поўнага ідыёта ён таксама не выглядаў.

      – Ён памёр! – Жанчына павярнулася ў мой бок, вочы яе, вялізныя і падазрона бліскучыя, нечакана апынуліся зусім побач з маім тварам. – Ён пакончыў з сабой, разумееце! Тры гады таму, а я да гэтага часу так і не ведаю, навошта ён гэта зрабіў! Магчыма таму, што я сказала яму ў той вечар… не трэба мне было гаварыць яму ўсё гэта…

      Мне стала няёмка.

      – Прабачце! – прамармытаў я. – Я… я проста не ведаў…

      Але жанчына ўжо ішла да стала.

      – Я вас загаварыла! – Яна села і жэстам паказала мне на крэсла насупраць. – Сядайце, вы, напэўна, ужо паспелі прагаладацца!

      Разумеючы, што мая адмова можа зняважыць гаспадыню, я паслухмяна заняў сваё месца за сталом. Тым больш што я і сапраўды паспеў ужо прагаладацца за доўгі і нялёгкі сённяшні дзень.

      Вячэра наша прайшла моўчкі, калі не лічыць таго, што жанчына час ад часу тлумачыла мне назву той ці іншай, незнаёмай мне, стравы і адразу ж запрашала яе пакаштаваць. Размовай гэта назваць было цяжка, нават калі ўлічваць той бясспрэчны факт, што я таксама час ад часу выціскаў з сябе фразы, накшталт дзяжурнага «дзякую, пакаштую абавязкова» ці «вельмі смачна»…

      Потым жанчына, прыбраўшы з маёй дапамогай стол, паставіла на яго дзве бутэлькі віна і два высокія келіхі пунсовага колеру.

      – Вы, спадзяюся, не супраць?

      Зразумела ж, я і цяпер не змог ёй адмовіць. Адкаркаваўшы адну з бутэлек, я разліў віно па келіхах. Віно было цёмна-чырвонае, з прыемным пахам, але назву на этыкетцы я прачытаць так і не змог, этыкетка амаль стлела ад старасці…

      – За нашу сустрэчу! – прапанавала жанчына, узнімаючы свой келіх. – І за ваш «мерсэдэс», які так своечасова сапсаваўся!

      Ад нечаканасці я ледзь не выпусціў келіх з рукі. Я нічога не казаў жанчыне пра машыну, ды і яна ў мяне нічога такога не пыталася. Але, урэшце, якая іншая прычына магла прывесці незнаёмца сюды, у гэты, заціснуты з усіх бакоў лесам, адзінокі катэдж, ды яшчэ дажджлівым восеньскім адвячоркам. Ну а марку машыны жанчына магла проста адгадаць выпадкова…

      Віно на смак аказалася вельмі прыемным і да таго ж даволі моцным. Стаўляючы парожні келіх на стол, я заўважыў, што жанчына ўсё яшчэ не выпіла.

      – Шкада, што памёр мой муж! – прашаптала яна ледзь чутна. – Ён быў добрым аўтамеханікам і адразу б вызначыў непаладку ў вашым аўтамабілі. А я… – яна таропка выпіла віно і, паставіўшы келіх на стол, крыху падсунула яго ў мой бок. Зразумеўшы гэты яе жэст, я зноў напоўніў абодва келіхі віном.

      Гадзіннік на сцяне насупраць прабіў дзесяць разоў.

      – Вы не вельмі стаміліся? –