Үз туксаным туксан / Моя правда. Гамил Афзал

гөрләп тора.

      Шагыйрь кимчелекләр эзли,

      Үзе эчтән уйлап куя:

      Эшем алга тәгәрәсен

      Дип тырышсаң – монда җәйлә!

      Берәү ачты тәрәзәсен:

      – Әйдә, туган, ашка-чәйгә!

      Керде шагыйрь тыйнак кына,

      Тәнкыйть-фәлән уйлап кына:

      «Мөгаен, бу эчкечедер,

      Азып беткән бер кешедер.

      Менә хәзер акча сорар,

      Сыйланыйк, дип мине буар…»

      Хуҗа әйтте: – Менә комган,

      Җылы су бар, юын, туган! –

      Тагын китереп сөлге төртте:

      – Битне сөртеп җибәр менә! –

      Шагыйрь иптәш фикер йөртте:

      «Бичәсе дә чибәр генә…»

      Балалары идән тулы,

      Берсе шаян, берсе елак.

      Хуҗа агай әйтеп куйды:

      – Утыр, кунак, җитеш, кунак!

      – Быел җәйләр яхшы килде,

      Көзен ничек боергандыр…

      – Җитешегез, ягез инде,

      Токмачы да куергандыр…

      – Калҗасын да капкалагыз,

      Күкәй салмый йөргән иде…

      Икмәген дә күп алабыз,

      Ике кило ярым тиде…

      – Рәхәт инде колхоз эше…

      – Аденауэр – начар кеше…

      – Булдыклы ул минем Касыйм…

      – Атом белән шаярма син…

      Шагыйрь күңеле эреп китте,

      Гүя монда бертуган ул,

      Күрешергә вакыт җитми,

      Интизар булып торган ул.

      Бары да таныш, бары да туган:

      Мич янында баулы суган,

      Соры песи, калай комган,

      Чуар мендәр, чуар юрган…

      Шундый таныш, шундый якын

      Өянке дә өй артында,

      Чәй ясаучы уңган хатын,

      Аның кунакчыл карты да.

      Шагыйрь уйлый: «Менә бит ул

      Гади халык, гүзәл халык.

      Чәй эчәргә, кунакка кил,

      Гаеп эзләп, гаеп табып,

      Йөрмә икән тәнкыйть язып.

      Менә синең геройларың:

      Көне матур, күге аяз, –

      Һәркайсына поэма яз!»

      Бер тәнкыйтьче

      Роман язды, хикәя дә, шигырь дә –

      Рәтле булып чыкмады берсе-бер дә.

      Хәзер инде тәнкыйть яза, үтә теш,

      Эш килмәгәч, акыл сату – ансат эш.

      Бөркет

      Шулай беркөн абзаң алды палучка,

      Пачке-пачке акчалар керде учка.

      Карар кылдым палучканы юмакка –

      Килсен миңа таныш-белеш кунакка.

      Күрсен алар юмартлыгын хуҗаның,

      Нинди муллык, рәхәттә мин торамын!

      Әзерләдем кызыллар һәм дә аклар,

      Күп тә үтми килеп тулды кунаклар:

      Абзыйлар да, егетләр дә, туташлар…

      Өстәл тулы закускалар һәм ашлар.

      – Ягез, – дидем, – иң кадерле дусларым,

      Күрәсез бит алдыгызда тост барын, –

      Күтәрегез туганлык, байлык өчен!

      Ну, егетләр, исәнлек-саулык өчен!

      Сез, – димен, – дусларым, аллар да гөлләр,

      Сезнең белән күтәрелә күңелләр…

      Кызып алгач, ямьле-ямьле сөйләштек,

      Кунакларның йөзе ай да кояш тик.

      Бокал тулды ямьле мәҗлес кичендә:

      Ягъни минем исәнлегем өчен дә,

      Кунакларның