Безнең Туфан / Наш Туфан (на татарском языке). Сборник

сиңа сөйрәлчекне. (Вәсимәгә килеп ябыша.)

      Тарткалашалар. Хәтимә керә.

      Хәтимә. Нишлисез сез, тилеләр?! (Хатыннарны аера.)

      Сәлимә. Күрсәтермен сөйрәлчекне. Вәсимең генә кайтсын, тартам да алам үземә. Әлегә хәтле тими йөрдем. Күрсәтермен. (Чыгып китә.)

      Хәтимә. Нәрсә бүлешә алмадыгыз?

      Вәсимә. Әллә ниләр сөйләнә.

      Хәтимә. Син дә инде. Киңәшми-нитми… Алкаш булса да ярап тора иде әле. Айныган арада ни дә булса эшләп ала иде. Без җыелышып калып нишләрбез икән?

      Вәсимә. Аптырама, әтиләр сугышка киткәч, әниләр җыелып калганнар әле, үлмәгәннәр.

      Хәтимә. Бала-чагага тимәсәләр дә ярар иде. Саниянең дүрт малаеның дүртесе дә юк.

      Вәсимә. Үскәч ир була инде алары да.

      Хәтимә. Харап итеп ташламасаң ярый инде дөньяны.

      Экранда язу:

      «Күпме эремәгән бозлар кала,

      Күпме сөелмәгән кызлар кала».

      Елап, Айсылу керә.

      Хәтимә. Ни булды, Айсылу?

      Айсылу. Бүген килеп алып китәм дигән иде.

      Хәтимә. Кем?

      Айсылу. Хәбиб… Хәбибулла. Ничә ел килеп алганын көттем. Башта Зәмирә артыннан чапты, аннан Хәбирәгә тагылды, аннары Асия үзенә каратты. Миңа чираты җиткән иде. Синнән әйбәтен очрата алмадым, дигән иде. Бер генә атна йөреп калган идек. Кочаклаттырмаган да идем. Башта өйлән, аннары кочакларсың, дигән идем. Бүген килеп алам, дигән иде. Кыз килеш картаям бит инде болай булгач. Вәсимә апа, җаныкаем, кайтар әле Хәбибулламны. Ирләр кулы тимәгән тәнем салкыная барганда сөенгән идем. Кайтар Хәбибулланы, Вәсимә апа.

      Хәтимә. Кайтара алмый Хәбибулланы Вәсимә апаң.

      Айсылу. Ник?

      Хәтимә. Үз ирен дә кайтара алмый әле.

      Айсылу. Вәсим абый кайтмаса да, Вәсимә апа аның кочагында ятып калган. Минем бит ирләр кочагы күргәнем юк.

      Хәтимә. Йоклап йөрмиләр аны. Төсең-кыяфәтең, буең-сының бар.

      Айсылу. Бар дип нишлим инде. Егетләр кочагына барып егыла алмыйм ич инде.

      Хәтимә. Бүтәннәр егыла бит. Әнә Казан мәктәпләрендә кызлар юк инде, дип сөйлиләр. Авыз ачып йөрмиләр аны.

      Айсылу. Ни сөйлисең син, Айсылу апа? Авыз ачып йөрмичә, итәк ачып йөри алмыйм ич инде. Әни дә, насыйбы чыгар, дип әйтеп тора. Насыйбы чыккан иде дә… Вәсимә апа, җаныкаем, бәхетсез итмә мине.

      Вәсимә. Туктале, җылама. Үземнең дә акылым чуалган. Барысы да шул Вәсим аркасында…

      Айсылу. Вәсим абый беркөнне урамда туктатып миңа да әйтте.

      Вәсимә. Нәрсә әйтте?

      Айсылу. Оятсыз сүз әйтте. Кочаклап кына карыйм әле, диде.

      Хәтимә. «Кочаклап карыйм» дигән сүз оятсыз сүз түгел инде анысы.

      Айсылу. Мин бит кыз кеше.

      Хәтимә. Кыз кеше булгач җылап йөр инде хәзер.

      Айсылу. Әни дә җылый. Безнең нәселне Ходай каргаган, ди. Әнинең апалары кыз килеш картайганнар. Ул вакытта, ичмасам, сугыш булган, егетләре сугышта үлгән. Хәзер бит сугыш юк. Хәзер без тыныч заманда яшибез.

      Хәтимә. Хатыннар гына җыелып калса, ирләр кебек кенә сугышмаслар әле. Алла сакласын.

      Айсылу. Вәсимә апа, җаныкаем…

      Вәсимә. Бар әле, канымны кайнатма.

      Айсылу кергәндәгедән дә катырак кычкырып елап чыгып китә.

      Хәтимә.