Безнең Туфан / Наш Туфан (на татарском языке). Сборник

монда?

      Маша. Не мешайте, у нас индивидуальная беседа.

      Вәсимә. Үз ирең белән беседуй.

      Маша. А где мой муж? Что сделала с моим мужем? Значит так, Ләлия ханум и фрау Элизабет. Моё предложение: отобрать у этой женщины мужика и сохранить его в особой изоляции.

      Ләлия. Әйе, әйе. (Вәсимгә.) Без сезне алып китәбез һәм аерым бер резервациядә яшәтәбез.

      Вәсим. Ни өчен? Минем гаебем юк бит.

      Ләлия. Ир булсын, гаебен табабыз без аның. Сине хатының янында калдырырга ярамый, син – бердәнбер экземпляр. Без сине якларга һәм сакларга бурычлы.

      Вәсимә. Мин аны үзем дә саклыйм.

      Элизабет. Вас ист дас?

      Ләлия. Ирен саклаган хатын аны карават астында яшәтми.

      Вәсимә. Мин кертмәдем аны карават астына, үзе керде. Вәсим, нигә бер сүз дә дәшмисең, алып китәләр бит үзеңне.

      Вәсим. Мин нәрсә… Безнең сүз йөрми бит хәзер, сезнең сүз дөрес. Нәрсә эшләтәләр, шуны эшлибез инде хәзер.

      Вәсимә. Ишәк булма, Вәсим бәгырькәем, тыңлама алар сүзен, китмим, диген. (Елап, Вәсимнең кочагына ташлана.)

      Маша. Ай-ай-ай… Нельзя! Теперь он под нашей опекой. (Вәсимне Вәсимә кочагыннан азат итәргә тели.)

      Тарткалашалар.

      Вәсимә. Уходи.

      Маша. Сама уходи. Ләлия ханум, что смотрите, помогите освобождать человека. Фрау Элизабет, арбайте, шнель!

      Вәсимә. Галиябану әби, харап итәләр. Бир әле таягыңны.

      Галиябану. Нишләп сиңа бирим ди, үземнең дә кулларым бар минем. (Таяк белән халыкара кеше хокукларын яклаучыларны дөмбәсли.)

      Тегеләр чырылдап чыгып качалар.

      Вәсимә. Рәхмәт, Галиябану әби. Вәт заразылар, тапканнар гатавый мужик.

      Галиябану. Ир бирмәк – җан бирмәк. Мин дә китим инде. Бәлкем, Хәлилем дә кайткандыр. Исмәгыйль очрап, алтатарыннан атып үтермәсә кайтыр, Алла боерса. «Урам аша чыккан чакта»… (Җырлап чыгып китә.)

      Вәсимә. Вәт заразы. Татар ирләре күрсә, күзләре акая. Болай да инде тартып алып бетерделәр.

      Вәсим. Алар алмады, без үзебез алдык.

      Вәсимә. Сиңа хатын-кыз итәге генә күрсәт инде, җиленнән исерәсең.

      Вәсим. Сез тәмле булганга, безнең ни гаебебез бар? Имиегез белән ниегез булмаса, мин сезгә әйләнеп тә карамас идем.

      Вәсимә. Әйдә, Вәсим, берәр җиргә китик. Эзләп табарлык булмасын.

      Вәсим. Кая?

      Вәсимә. Безнең авылга.

      Вәсим. Авылыгыз юк ич инде.

      Вәсимә. Бик яхшы. Ул инде картадан сызып ташланган. Чурт та эзләп табалмас.

      Җыр ишетелә.

      Экранда язу:

      «Безгә кирәкми ирләр,

      Без үзебез маһирләр».

      Вәсимә. Кач, Вәсим, тагын киләләр.

      Вәсим. Кая качыйм, Җир шарында безнең караваттан башка урын юк. (Карават астына кача.)

      Җырлап, «аллар» керә:

      Алларын алга манам,

      Ал булса гына алам;

      Иркәм алларның да алы,

      Шуның утында янам.

      Ал таң ата, таң ата,

      Аллар алны ярата;

      Аллар алларыма ятып

      Кайгыларым тарата.

      Хөллия (Вәсимәгә). Кайда ул?

      Вәсимә. Кем?

      Хөллия. Затсыз, котсыз, юньсез, мәнсез, шөкәтсез, йогышсыз, кошбәтсез, ятышсыз җан иясе.

      Наташа.